Η Πολιτεία, οι δικαστές και οι νόμοι

Η νέα κυβέρνηση, με μεγάλη βιασύνη και ιδιαίτερη σπουδή, άρχισε, αμέσως μετά τη λήψη της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή, να νομοθετεί. Πρόθεσή της, όπως δηλώνουν δημόσια κορυφαία στελέχη της, είναι να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών, να την κάνει απλούστερη και καλύτερη για όλους.
Ο χρόνος, βέβαια, ως αδέκαστος κριτής θα μας δείξει εάν οι νυν κρατούντες τηρήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Και κυρίως εάν όλα όσα κάνουν θα ωφελήσουν μακροπρόθεσμα όλους τους πολίτες ή βραχυπρόθεσμα μια μονάχα μικρή μερίδα εξ αυτών.
Έτσι, διαβάζοντας το περιεχόμενο των καινούργιων νομοθετημάτων, οι συνειρμοί μού έφερναν στη θύμηση συνομιλίες που έχω, κατά καιρούς, κάνει με τους γονείς μου για τις ευθύνες της Πολιτείας έναντι των πολιτών. Τις πραγματικές ευθύνες της σχετικά με την καθημερινή ζωή τους.
Θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω στο τωρινό μου σημείωμα την, κατά τη γνώμη μου, σπουδαιότερη από τις ευθύνες αυτές, προκειμένου να δείτε πώς αντιλαμβάνομαι τον ρόλο ενός σύγχρονου κράτους στη δημόσια και ιδιωτική ζωή των πολιτών. Κι όταν γράφουμε “κράτος”, εννοούμε όλους, τα όργανά του που διαχειρίζονται θέματα σχετικά με την οικονομία, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, την υγεία, την εργασία και την κοινωνικοποίηση των πολιτών.
Εάν νομίζω πως η μεγαλύτερη, λοιπόν, ευθύνη της Πολιτείας είναι να εκδίδει νόμους υπέρ του κοινωνικού συνόλου, αλλά και να φροντίζει για την απρόσκοπτη εφαρμογή τους απ’ όλους ανεξαιρέτως, οι δικαστές, διά των νόμων και ανεπηρέαστοι από την πολιτική, εφόσον είναι και οι ίδιοι θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας, εάν θέλουν να ευημερεί η κοινωνία μας, θα πρέπει να μην είναι μεροληπτικοί αλλά ν’ αποδίδουν, αδέκαστοι, πάντοτε δίκαιο και να δείχνουν ευσπλαχνία σε όσους κακοπαθαίνουν, ενώ δεν τους αξίζει και όχι σε εκείνους που αδικούν. Έτσι, θα κερδίζουν και οι νόμοι και οι δικαστές και θα διατηρούν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό όλων των πολιτών.
Και τούτο, διότι, όπως λέει σοφά ο αρχαίος Δημοσθένης (“Κατ’ Αριστογείτονος Α’”, παρ. 16, μετάφραση: Α. Τυφλόπουλος) «Οι νόμοι […] θέλουν τη δικαιοσύνη και την αρετή και το ωφέλιμο και αυτό επιδιώκουν και όταν αυτό βρεθεί, προβάλλεται ως γενικός κανόνας, που ισχύει εξίσου και με όμοιο τρόπο για όλους και αυτό είναι ο νόμος. Σε αυτόν αρμόζει να υπακούουν όλοι για πολλούς λόγους και, κυρίως, επειδή κάθε νόμος είναι θεϊκή ανακάλυψη και δωρεά, τρόπος σκέψης των συνετών ανθρώπων, διόρθωση των εκούσιων και ακούσιων λαθών, κοινή συμφωνία της πόλης, σύμφωνα με την οποία αρμόζει να ζουν όλοι οι πολίτες».
Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε για όλα τούτα; Πριχού απαντήσετε, ας ευχηθούμε όλοι μαζί να τα λαμβάνουν, στο διηνεκές του χρόνου, σοβαρά υπόψη τους και οι εκάστοτε κυβερνώντες ώστε, κατά τη σύνταξη και ψήφιση και την εφαρμογή των νόμων, να μην παρασύρονται, παρὲκ νόον, από πάθη και αντιπαλότητες και από αρρωστημένες και παρωχημένες ιδεοληψίες αφενός και να μην οδηγούνται σε λάθη εις βάρος της κοινωνίας μας αφετέρου που δεν θα δύνανται να διορθωθούν…