Μου αρέσουν οι παραλίες που προτιμούν τη μοναξιά.
Ρίχνω κι εγώ ιμπρεσιονιστικές βουτιές στις μνήμες μου έτσι.
Βυθίζομαι ανάμεσα στα θαλασσοβότσαλα τα θαλασσόξυλα και στα αλμυρά πετάγματα των αντηχείων της φύσης που τρέμουν.
Σε αυτή τη μεθόριο περίπτωση, ερωτεύτηκα έναν γλάρο αλήτη και κλέφτη.
Δεν ξέρω πως μου συμβαίνει με κάθε περίεργο πλάσμα, ένας συνδετήρας να ενώνει τη μοίρα μου με τη δική του.
Ίσως οι κόλλες μας να είναι λευκές και να πρέπει εκεί λίγο μελάνι να στάξει.
Ή ίσως ο ασβέστης να πρέπει να κάψει το μαύρο μελάνι..
Λίγο νωρίτερα οι αισθήσεις μου δούλευαν άοκνα.
Άνωθεν μου οπλές ζώων και διαστημικά βελάσματα πυροβολούσαν την ύπαρξή μου.
Με βουνίσιες πέτρες και κοπριά απειλούσαν το καινούργιο μου τζόκευ.
Πίσω μου δυό δέντρα μοναχά.
Απο κάτω το φαγητό μου.
Μόνο που τα ηλεκτρικά ξόρκια των τζιτζικιών και τα στολίδια δροσιάς τους, μπέρδευαν στους αέρηδες και μου έγλυφαν διονυσιακά τους ώμους.
Κι επειδή εγώ με το φαγητό μου δεν αστειεύομαι.
Την ιεροτελεστία αυτή δεν ήθελα να εμπλουτίσω ούτε με αρωματικές κοπριές ούτε με ενυδατικά στολίδια δροσιάς.
Οπότε πήρα το φαγητό μου κι έφυγα για αλλού.
Τα πόδια μου ακολούθησαν τα μάτια μου κι εκείνα την καρδιά μου.
Βρέθηκα μέσα στη θάλασσα πάνω σε έναν μισογύνη βράχο.
Εκεί κάθισα την πείνα μου για να αναμετρηθεί με στόματα πολλών ειδών απο θαλάσσιους θηρευτές.
Άφησα τον βράχο ίσως για να χορτάσει κι αυτός την πείνα του με τα αποψίχουλά μου.
Εκεί ξεκίνησα μιάν άλλη ιεροτελεστία.
Στην παραλία εκτός άλλων μου αρέσει να μαζεύω σκελετούς απο καβούρια, αστερίες και σπασμένα κοχύλια.
Τα ολόκληρα τα επιστρέφω με ηδυπάθεια στη χαίτη του Ποσειδώνα.
Θα γίνουν σπίτια για άστεγα μαλάκια και θα ονομαστούν.
Τα στέλνω στη μάχη που δίνουν οι βερνάρδοι για τον ήχο της θάλασσας προσπαθώντας να τον κλέψουν.
Όχι απο μένα που κατάλαβα κάποτε πως τον ωκεανό δεν χρειάζεται να τον ακούσω μέσα από ένα όστρακο αφού μπορώ να τον έχω μέσα στη χούφτα μου αν τη ζεβλώσω κοντά στο αυτί μου.
Κι εκεί που διάλεγα τι θα κρατήσω και τι θα επιστρέψω,
το βλέμμα μου ραπίζεται απο δυό κίτρινα κουπιά που χτενίζουν αρπιστρικά τις κουρτίνες της θάλασσας.
Μια μπάλα πουπουλένιας άχνης καλύπτει τα κίτρινα κουπιά όσο εκείνα προσγειώνονται στο βράχο που δεν αγάπησε ανάλατες σκέψεις.
Δυο φτερούγες στο χρώμα της ακτινογραφίας κουμπώνουν στη θέση τους και αναπαύονται καθώς ο ήλιος βρέχει τις αχτίνες του με την δική του κυρτή , σα κάμπια χρυσή, σαν υποβρύχιο μανταλάκι.
Έτσι απλά προσγείωσε τη μοναξιά του στη μονοπέτρα που ναυάγησε γιατί κάποτε πήρε το ρίσκο να πετάξει και το έκανε και τώρα πια δεν λέγεται πέτρα λέγεται βράχος.
Γιατί στέκεται εκεί για να φυλάει θαλάσσιες θερμοπύλες και στεριανές.
Για να μπορεί να κρύβει τους κατατρεγμένους.
Να γίνει Ιθάκη.
Γιατί θρυλείται μέσα στο μυαλό μου πως επαναστάτησε κι αποστασιοποιήθηκε απο οτιδήποτε στάσιμο και άγονο.
Μιά ταξιδιάρα άγκυρα.
Που μένει μόνη.
Γιατί δεν λάμπει κι έτσι δεν καίγεται.
Γιατί δεν έχει τιμή γι’ αυτό δεν είναι πολύτιμη.
Μια ταξιδιάρα άγκυρα.
Που μένει μόνη.
Αποκολλήθηκε απ’ τη μιζέρια για να κολλήσει πεταλίδες και πλακτόν.
Γιατί θέλησε να γεννήσει και να δημιουργήσει.
Στη μονοπέτρα που ναυάγησε για να ακουστεί.
Ναυάγησε γι αυτούς που προσπαθούν να υπάρξουν.
Προσπάθησα να αλιεύσω το βλέμμα του γλάρου και να του πώ για την πέτρα του μα δεν είχα λέξεις να αφήσω.
Τα μάτια του σαν δυό κουμπιά, μιά κούμπωναν στα δικά μου και μιά τρύπωναν στις χαραμάδες του βράχου.
Όσο εκείνος συντηρούσε την ευτυχία του ο μυστικός του δείπνος δεν αλώθηκε απο κουρσάρους.
Το βλέμμα του φώλιασε στο δικό μου.
Δεν είχα καταλάβει ότι απλώς δεν κουνιόμουν.
Μα κι όταν κουνήθηκα δεν ήξερα αν ήθελα να πλησιάσω.
Εκείνος ήταν ο ήλιος, ο νοτιάς και η μοναξιά του.
Κι εγώ αλήτισσα και κλέφτρα..
ΥΓ: Έτσι κι αλλιώς την αγάπη πρέπει να μπορείς να τη φιλεύεις..
Ύστερα , ο βράχος είναι δικός σου..
