«Ο πανάρχαιος βράχος στην άκρη του γιαλού,/ ερωτεύτηκε παράφορα τον δυναμικό κυματισμό/ και το εξέφραζε μ’ ενθουσιασμό!/ Σε όλους// Η αλισάχνη, πικράθηκε πολύ, και παραπονέθηκε./ -Μα γιατί; Εγώ δεν σταματώ ποτέ,/ να γεμίζω κάτασπρα γιασεμάκια/ τις μικρές σου κοιλότητες…/ Ολοχρονίς! Στιγμή διαφεύγω από πάνω σου κι όμως, ποτέ δεν ενθουσιάστηκες με μένα, όπως με το κύμα.// – Ναι, αλλά εκείνο, μου φέρνει όλα τα μυστικά/ από το πιο μακρινό και το πιο βαθύ πέλαγος,/ και τα σκορπίζει άσωτα στις κορφές μου…// Κατάλαβε με…» Το ποίημα «Έρωτας πελαγίσιος!..» της Φωτεινής Εμμ. Σεγρεδάκη από την ποιητική της συλλογή “Οινοχόος…” που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα “Χανιώτικα νέα”.
Ένα από τα 60 ποιήματα της εν λόγω ποιητικής συλλογής της φίλης μου, της φωτεινής Φωτεινής, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, το παραπάνω. Μια απ’ τις μικρές ιστορίες της που έγιναν στον αργαλειό της ποιήματα. Ένα τυχαίο δείγμα του γνωστού στους αναγνώστες της (τακτική αρθρογράφος των “Χ.ν.” από το 1989 και της εφημερίδας “Νέοι Ορίζοντες” της Κισσάμου), σεγρεδάκειου ύφους που αντανακλά, το γνωστό στην Κίσσαμο πόλη αλλά και ευρύτερα, σεγρεδάκειο ήθος. Εξομολόγηση: Να προτάξω σε τούτη τη στάση, το πρώτο ποίημα της συλλογής, τον τίτλο του οποίου πήρε, η σκέψη μου, με το που το διάβασα. Για έναν Κισσαμίτη Ντελικάνη, «ωραίο ως Έλληνα» ο λόγος. Ωστόσο, άλλαξα γρήγορα γνώμη. Στα χέρια της Φωτεινής το γεμάτο κόκκινο, κισσαμίτικο κρασί ψιλοδουλεμένο τάσι, του εξωφύλλου, άλλωστε… Η “Οινοχόος…” λοιπόν, κι όχι ο “Οινοχόος”… Να πιούμε απ’ την ποίηση της όλες και όλοι!
Χάρηκα “χαράν μεγάλην, σφόδρα”, όταν έφτασε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή της φίλης μου, φίλης ζωής, Φωτεινής Σεγρεδάκη “Οινοχόος…”, με το που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τα “Χανιώτικα νέα”. Γειτόνισσα μου για 17 χρόνια στην τρίτη σελίδα της εφημερίδας μας η και ξεχωριστή αυτή πνευματική δημιουργός του τόπου μας- “Εύφημες μνείες” η δική μου στήλη τότε “Αφορμές” η δική της, που τη συνεχίζει. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, φωτεινή Φωτεινή! Και για την αγάπη σου, όπως και στην αφιέρωση σου την εκφράζεις, δημόσια Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Τα που έγραψα στο ιστολόγιο μου προ ημερών (petaxta.blogspot.com, 14 Ιουνίου) με το που έφτασε στα χέρια μου το ιδιαίτερα επιμελημένο 112 σελίδων βιβλίο της που προλογίζεται από την επίσης Κισσαμίτισσα, γνωστή φιλόλογο – συγγραφέα Μάχη Χουρδάκη κι έχει στο οπισθόφυλλο ένα λίαν αγαπητικό σημείωμα γι’ αυτήν, του ιδρυτή των “Χανιώτικων νέων” Γιάννη Γαρεδάκη. Όλοι όσοι σε γνωρίζουμε χαρήκαμε κι όλοι όσοι θα σε γνωρίσουν ως ποιήτρια θα χαρούν, Φωτεινή, συμπληρώνω. Και γιατί είναι εκτός των άλλων και “παραμυθίας” ανάγνωσμα η ποίηση σου, όπως σου έγραψα στο υστερόγραφο παραθέτοντας το σχετικό ποίημα.
Αφιερωμένη στην οικογένεια της, «αλλά και σε όσους εκφράζονται ακολουθώντας κυρίως την καρδιά…» η “Οινοχόος”. «Έρωτας είναι. Έ-ρω-ντας!!!», «Πώς το καθημερινό αγγίζει Ιερότητα και “ιεροποιείται”», «Θλίψη η Αγιογραφούσα», «“Χειροποίητη” δέλτος αισθημάτων», «Στου λυρισμού την αγκαλιά η αγάπη αποκοιμήθη και «Παλίμψηστες Αναφορές» οι τίτλοι των έξι ενοτήτων της. Γνωστή απ’ την αρθρογραφία της η γλωσσοπλαστική δεινότητα της Φωτεινής που στην ποίηση βρίσκει τα πλατιά της. Ο Έρωντας (αυτό το “νι” που κουδουνίζει ανάμεσα στο “ω” και στο “τ” με τρελαίνει) των προσώπων και των πραγμάτων, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο, και πάνω απ’ όλα η Ευθύνη ως ενσυναίσθηση, οι αφετηρίες της. Καμιά αμφιβολία η Φωτεινή ότι θα βοηθήσει με τα ποιήματα της τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν για ν’ αγωνιστούν στη συνέχεια αυτοί με τη σειρά τους ν’ αλλάξουν τον κόσμο! Κι αν ξέρει να χρησιμοποιεί συγκινησιακά τον κόσμο σε βαθμό υπέρτατο… Κι αν ξέρει να καλεί τον αναγνώστη της, τον όποιο αναγνώστη της, μιλώντας απλά σ’ έναν διάλογο διαρκείας…
«- Ο θεός είναι Πανταχού Παρών!/ – Πανταχού Παρών, όμως, Αόρατος!…/ – Αόρατος; Τι λες; Εγώ τον έχω δει!/ – Τον είδες; Αλήθεια; Πότε; Πού; Πώς;/ – Ήταν μια τρυφερή και πανέμορφη χελιδόνα,/ που έσκυβε με το ράμφος της γεμάτο τροφή,/ πάνω από τους νεοσσούς της…// Μια «πτερόεσσα θεά!» Το ποίημα της Φωτεινής Σεγρεδάκη «Ο Θεός Είναι Αόρατος!» Περί ιεροποίησης της καθημερινότητας ο λόγος…
