Οι επιλεκτικές ευαισθησίες της Ε.Ε.

Να εκχωρήσει ένα σημαντικό κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας ζητά ουσιαστικά από την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής.
Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ο οποίος ανέφερε: «Αν υπάρχει πρόβλημα στα σύνορά μας, δεν μπορούμε να στεκόμαστε άπραγοι». Λογικό επιχείρημα ακούγεται. Αλλά συνάμα και υποκριτικό.
Πού ήταν η Ευρωπαϊκή Ενωση πριν μερικούς μήνες όταν η Ελλάδα φώναζε για τις προσφυγικές ροές; Πού ήταν όταν άρχιζαν να πνίγονται τα προσφυγόπουλα στα νερά του Αιγαίου; Πού είναι διαχρονικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν παραβιάζεται ο ελληνικός εναέριος χώρος από στρατιωτικά αεροσκάφη της Τουρκίας; Πόσο ενδιαφέρεται όταν χάνονταν εν καιρώ ειρήνης Ελληνες πιλότοι εξαιτίας της προκλητικότητας των γειτόνων;
Πώς αντιδρούσαν οι εταίροι μας όταν η Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου διαμαρτύρονταν για τους κινδύνους της επιχείρησης καταστροφής των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο;
Πολλά και σοβαρά ζητήματα εγείρει η πρόταση για την ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή. Πολιτικά, στρατιωτικά αλλά και ανθρωπιστικά. Γιατί όταν πνίγεται ένας άνθρωπος δεν έχει σημασία αν η σορός του θα ξεβραστεί σε ευρωπαϊκή ή όχι ακτή. Σημασία έχει με ποιο τρόπο θα αποτρέψεις τον θάνατό του.
Δυστυχώς γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο, ότι στην Ευρώπη – φρούριο οι αντιδράσεις είναι σπασμωδικές, πρόχειρες και χωρίς σοβαρό σχεδιασμό.