Κύριε διεθυντά,
από το 2010, βρισκόμαστε στην “Ελλάδα της κρίσης”, σχεδόν μια δεκαετία, τώρα. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ή είναι η Ελλάδα της κρίσης για τους μισούς Ελληνες, και οι υπόλοιποι ευδοκιμούν και ισχυροποιούνται σιγά – σιγά;
Γιατί, αν κοιτάξει κανείς γύρω του, ακόμα κι εδώ στα Χανιά, θα δει από τη μια πλούσιες κατοικίες, υπερπολυτελείς, ακριβά αμάξια, ξενοδοχεία, μαγαζιά πολυτελείας, και από την άλλη, ανθρώπους που δουλεύουν για 500 ευρώ και 600 ευρώ τον μήνα. Ισως, να ισχύει η κρίση, μόνο για τον απλό εργαζόμενο, και όχι για τον εργοδότη – επιχειρηματία. Αυτό, σηκώνει μεγάλη, διεξοδική συζήτηση, και δεν είναι πραγματικά, το θέμα αυτού του άρθρου, και δεν είμαι ειδικός, επίσης, για να το αναλύσω.
Κατά την άποψή μου, από την άλλη, υπάρχουν αρκετά πλεονεκτήματα, στον άνθρωπο, μέσα από τη λεγόμενη αυτή κρίση. Δουλεύει, πια, για τα χρήματα και μόνο ή μπήκε ισχυρότερο στη θέση του επιχείρημα, η χαρά της εργασίας, και το νόημα που βρίσκει ο καθένας μέσα από αυτή; Υποχρεωμένος, από τη δομή της κοινωνίας, είναι ο καθένας από εμάς, να δουλεύει, για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις που του αναλογούν. Κι είναι αρκετά μεγάλος ο αριθμός, για τον καθένα από εμάς. Ομως, όπως κι εγώ θυμάμαι, παλαιότερα, για την “κρίση” ισχυρό κίνητρο ήταν τα χρήματα που τότε ήταν και πολύ περισσότερα, για να ξοδευτούν σε “πολυτέλειες”, που όλοι μας είχαμε συνηθίσει. Δαπανήθηκαν μεγάλα ποσά από όλους μας σε πράγματα, που φαντάζουν “ξένα”, για τη σημερινή κατάσταση ζωής. Στις μέρες μας, όλα έχουν απλοποιηθεί, αυτό το δηλώνει και η “μόδα”. Και γενικότερα ο τρόπος ζωής μας. Εχουμε επιστρέψει σε συνήθειες που είχαν οι παλαιότεροι από εμάς, ως θέση πια. Από τη μία, τεχνολογικά, ο κόσμος προχωράει μπροστά, από την άλλη, ο τρόπος σκέψης και ζωής, τείνει να απλοποιείται. Είναι καλό αυτό, άραγε;
Οσον αφορά, στην εργασία, που είναι και το θέμα αυτού του άρθρου, ναι. Είναι. Στα περισσότερα επαγγέλματα, βρίσκονται τώρα άνθρωποι, οι οποίοι προτείνουν κάτι απλότερο, που μπορούμε να φτιάξουμε, κατασκευάσουμε, δημιουργήσουμε, εμείς οι ίδιοι στο σπίτι μας, με δικά μας υλικά, και δείχνουν – προτείνουν ποικίλλους εναλλακτικούς τρόπους. Γεγονός, που είναι τόσο θετικό για τον άνθρωπο, διότι του παρέχει την δυνατότητα, αν θέλει, να δοκιμάσει ο ίδιος, και του προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, αν το πετύχει. Επίσης, βάζει το μυαλό και το σώμα σε λειτουργία, και όχι μονάχα να τα αγοράζει όλα έτοιμα. Η δημιουργικότητα και η φαντασία έχουν την τιμητική τους.
Όσοι, επίσης, έχουν εργασία και δουλεύουν, δεν το κάνουν αυτό, για τα χρήματα μόνο, αφού πλέον, είναι τόσο μικρός ο μισθός. Εχει βρει, ο καθένας ξεχωριστά, ευχάριστους τρόπους να περνάει η ώρα, στην δουλειά, αλλά πιο σημαντικό, έχει ανακαλύψει λόγους, για να πηγαίνει, όχι με αυτοσκοπό τα χρήματα, αλλά λόγους συναισθηματικής, ηθικής, πνευματικής αξίας. Δουλεύουμε, στην “Ελλάδα της κρίσης”, επειδή μας αρέσει μια δουλειά ή τουλάχιστον βρίσκουμε λόγους να μας αρέσει, αφού δεν γίνεται διαφορετικά, και δεν είναι ο “παχυλός” μισθός, που ήταν κάποτε, που μας κινητοποιεί, αλλά οι σχέσεις μας με τους συνεργάτες, και πελάτες ενίοτε, αν οι ιδέες – σκέψεις μας βρίσκουν ανταπόκριση, στον χώρο εργασίας, και ο τρόπος αντιμετώπισής μας, μέσα σε αυτή. Δεδομένα, που άλλοτε, δεν υπήρχαν τόσο ισχυρά. Εφόσον, καθένας μας, πλέον, κάνει δύο και τρεις δουλειές, για τα προς το ζειν, τουλάχιστον ευαρεστείται να ικανοποιείται συναισθηματικά τις ώρες εργασίας του, και να έχει ως αποτέλεσμα, και καλύτερη απόδοση, αφού είναι κάτι που έχει αποφασίσει ο ίδιος για τον εαυτό του.
Ουδέν κακό, αμιγές καλού!
Δουλειά, λοιπόν, που ακολουθείται από ηθική ανταμοιβή, πέραν της οικονομικής, και αυτό είναι το “όφελος” της εργασίας εν μέσω οικονομικής “κρίσης”.
Δασκαλάκη Ελένη
Καθ. Αγγλικών
