Εσύ, επιτυχημένε, θυμάσαι από που ξεκίνησες; Άραγε;
Τις πρώτες αγωνίες, λάθη και αποτυχίες σου;
Γεννήθηκες επιτυχημένος μοιάζεις!
Περιφέρεις και μοστράρεις την επιτυχία σου στα μούτρα του άλλου που τα πρώτα βήματα του κάνει στο μονοπάτι της δικής του πορείας για αυτοπραγμάτωση.
Χαμογελαστός και υπέρλαμπρος, αυτό επιδεικνύεις!
Και όχι το δύσβατο και σκοτεινό μονοπάτι που σ’ έφερε ως εδώ.
Γιατί; Κερδίζεις κάτι; Τ ι;
Τον θαυμασμό; Του ότι «εγώ δεν σπάω, δεν λυγίζω, είμαι από τους ελάχιστους εκείνους τυχερούς που η ζωή τους κέρασε χαρές και όνειρα μόνο;»
Θυμάσαι;
Θυμήσου.
Που στα πατώματα έπεφτες για ένα γλυκό φιλί για λίγη αγάπη και αγκαλιά.
Θυμήθηκες τώρα;
Ακόμα;
Πως ξεθωριάζει αυτό το «υπέρλαμπρο» και φαίνεται η ψευτιά.
Φαίνεται πια, πως πίσω από την «υπέρλαμπρη» τύχη και επιτυχία κρύβεται μια μόνιμη φθορά.
Πως φαίνεται πως το μόνο που ήθελες ήταν το χειροκρότημα.
Χωρίς νοιάξιμο ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ξεθώριασε το «υπέρλαμπρο» και είναι διάφανη πια η παραίτηση από κάθε τι που θυμίζει ζωή, φροντίδα και αγάπη.
Επιτυχημένε, τι έχεις να διδάξεις εσύ τώρα σε εκείνον που ξεκινάει το ταξίδι της ζωής;
Τυφλοί οι άνθρωποι που σε ακολουθούν, τυφλά σε χειροκροτούν.
Μαγεμένοι από την «δήθεν» απλότητα σου πια,
Τίποτα άλλο από ξέφτισμα του γυαλιστερού χωρίς βάση και ουσία εαυτού.
