ΟΤΑΝ η Ελλάδα, μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και την υποχρεωτική συμφωνία περί ανταλλαγής πληθυσμών με την Τουρκία, δέχθηκε περίπου 1.500.000 Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες, δεν ήταν καθόλου σε καλύτερη μοίρα από ό,τι είναι σήμερα. Μόλις είχε βγει από μια μακροχρόνια αιματηρή περιπέτεια (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία), αλλά και από μια πρωτοφανή Καταστροφή του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία (Σμύρνη, Πόντος κ.λπ.), το 1922.
ΚΙ ΟΜΩΣ! Αν και αριθμούσε μόλις 6.000.000 κατοίκους, κλήθηκε να ενσωματώσει, να αποκαταστήσει και να αφομοιώσει το προσφυγικό στοιχείο στον εθνικό της κορμό. Και τα κατάφερε, χάρη στο οργανωτικό πνεύμα, την επιμονή του τότε πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, το ακούραστο των συνεργατών που επέλεξε να τον πλαισιώσουν, την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβλήθηκε και κυρίως την επωφελή αξιοποίηση, μέχρι τελευταίας δραχμής, της ξένης βοήθειας.
ΕΤΣΙ, η υπόθεση «προσφυγικό» όχι μόνο λύθηκε ικανοποιητικά τότε, αλλά και απέδωσε σύντομα καρπούς σε όλους τους τομείς δραστηριότητας του έθνους.
…ΙΣΩΣ, και με το δίκιο του, κάποιος μας αντιτείνει πως εκείνη η προσφυγιά δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή και πως τότε επρόκειτο για Έλληνες πρόσφυγες, ομόγλωσσους και ομόθρησκους. Και ακόμη πως τότε ενδιαφέρθηκε άμεσα το ελληνικό κράτος…. Αντίθετα, σήμερα με τους Σύρους πρόσφυγες και τους άλλους αλλοεθνείς μετανάστες, κανένα επίσημο κράτος δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Ούτε καν για τα δικαιώματά τους. Προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει σήμερα κράτος, ενώ και οι ίδιοι είναι έρμαια των καιρών, των χωρών από τις οποίες περνούν, της καλοσύνης ή της έχθρας των ανθρώπων που συναντούν. Είναι οι μοιραίοι της Ιστορίας και του αιώνα. Και δυστυχώς, αν και πέρασαν 5 χρόνια πολέμου στη Συρία, δεν έγινε καμιά διεθνής κινητοποίηση γι αυτούς.
ΦΥΣΙΚΑ, δεν είναι εύκολο για το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος να μεταφέρει από δω και από εκεί αυτούς τους ανθρώπους ως περιπλανώμενους περιμένοντας το τί θα αποφασίσει για την τύχη τους η διεθνής κοινότητα, κυρίως η Ε.Ε. Απαιτείται διεθνής κινητοποίηση. Το πρόβλημα ήδη έχει ξεπεράσει την ελληνική κυβέρνηση…
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ είναι άνθρωποι κατατρεγμένοι. Θέλουν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Δεν θέλουν να διαμένουν σε χώρες-διαδρόμους. Ούτε να περνούν τις μέρες τους σε διάφορα κέντρα φιλοξενίας, χωρίς σχολεία για τα παιδιά τους, χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων, με ένα συσσίτιο, υπό άθλιες συνθήκες διαμονής, και χωρίς καμιά προοπτική. Έφυγαν από τις πατρίδες τους, επειδή αναγκάστηκαν. Λαχταρούν να επιβιώσουν κάπου ειρηνικά αρχίζοντας μια νέα ζωή: με δουλειά, στέγη, παροχές υγείας και εκπαίδευσης για τα παιδιά τους, νέους στόχους.
