H μαγική πόρτα

Κάθε πρωί που ξυπνώ, για να βγώ στον κόσμο, στην κοινωνία, το κάνω ανοίγοντας προηγουμένως την πόρτα του σπιτιού μου. Αυτή την πόρτα άνοιξα τις προάλλες και ήταν όλα γκρίζα, απαισιόδοξα και τίποτα δεν προδιέθετε για αλλαγή των πραγμάτων.

Την ίδια πόρτα άνοιξα και την επομένη και ήταν όλα χαρούμενα, φωτεινά και όλη η φύση προμήνυε πως όλα θα πάνε καλά.
Την ίδια πόρτα άνοιξα και την μεθεπομένη με διάθεση να μαλώσω με όλους και με όλα, γιατί με ενοχλεί ο γείτονας, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, η σκόνη από την Λιβύη και ο καφές που άργησε.
Την ίδια πόρτα άνοιξα και χρόνια πρίν, να πάω στο σχολειό πρώτη φορά, και ήταν όλα πρωτόγνωρα και μαγικά. Την ανοίγω χειμώνες, καλοκαίρια με ήλιο και βροχές.
Την ίδια άνοιξα να πάω να συναντήσω την καλή μου, να βρώ τους φίλους μου, να πάω στην καινούργια μου δουλειά, να πάω διακοπές, ήμουνα χαρούμενος και είχα ραντεβού με την χαρά.
Την ίδια πόρτα άνοιξα, όταν χάθηκε ο γονιός μου, για να τον πάω σε άλλη κατοικία. Και όταν αρρώστησε ο γυιός μου κι έτρεξα γρήγορα στην εκκλησιά να μπώ να βρεί το δάκρυ μου φωλιά. Την ίδια κι όταν χρειάστηκε να πέσω σε φίλου αγκαλιά, να μοιραστώ έναν πόνο.
Την ίδια πόρτα άνοιξα κι’ ας ήταν Κυριακή πρωί, κι’ ας είχε λιακάδα, εγώ έβλεπα γκρίζα σύννεφα πως έπνιγαν τον κόσμο και ήταν το τέλος του αυτό και πώς δεν είχε αύριο. Κι’ όμως είχε λιακάδα, κι εγώ την ίδια πόρτα άνοιξα κι όχι διαφορετική.
Όλα αλλάζουν, αλλά η πόρτα εκεί παραμένει η ίδια, σαν να λέει, δεν δημιουργώ εγώ τις εναλλαγές, γι αυτό πριν με ανοίξεις, δυό πράγματα μπορούν να αλλάξουν την εικόνα αυτού που θα δείς. Αυτή την πόρτα την ανοίγεις μόνος σου, δεν σε υποχρεώνει κανείς πώς και πότε να την ανοίξεις, και έτσι με ατομική ευθύνη πρέπει να συνεχίσεις να ανοίγεις ή να κλείνεις τα θέματα της ζωής, αποφασιστικά, με πρωτοβουλίες και με ανάληψη των ευθυνών των πρωτοβουλιών που παίρνεις.
Μην περιμένεις να γράψουν άλλοι την ημέρα σου. Όλα θα συμβούν, είναι μέσα στη ζωή. Αλλά και όλα θα παρέλθουν όπως παρέρχεται ο χρόνος. Το κάθε περιστατικό δεν είναι η ζωή μας όλη, δεν ωφελεί η ταύτιση ολης μας της ζωής με ένα περαστικό. Περιστατικό είναι και περιστασιακό και το καλό και το κακό.
Δεύτερο και σημαντικό, πρίν την ανοίξεις, άνοιξε την καρδιά σου και σχεδίασε εσύ την εικόνα που θέλεις να δείς, και σίγουρα αυτήν την εικόνα θα δείς κι όχι άλλη.
Μια πολύ καλή επιλογή εικόνας είναι να βγώ να συναντήσω τα αδέλφια μου, που καθρεφτίζεται επάνω τους ο δικός μου κόσμος και αυτός ο κόσμος ο δικός μου με κάνει να βλέπω στους άλλους ευχάριστη η δυσάρεστη εικόνα. Να μιλήσω μαζί τους και να σχεδιάσω ξανά, σαν όταν ήμασταν παιδιά, με την ίδια αγάπη, με τα ίδια χαμόγελα, όπως τότε που δεν είχαμε να μοιράσουμε τίποτα. Μην νομίζεις πως είναι όνειρα, όλοι το επιθυμούν και κανείς δεν το ξεκινά από ντροπή. Διότι την ουσία της ντροπής την άλλαξε ο άνθρωπος και αντί να ντρέπεται για πράγματα ντροπιαστικά, ντρέπεται μην τον πούνε παιδί, όταν βαθειά μέσα του γνωρίζει πως δεν μεγάλωσε ποτέ. Γι’ αυτό και προτιμά από τα σχέδια των μικρών, τα λάθη των μεγάλων να αντιγράφει. Όταν λοιπόν ανοίξουμε την πόρτα και σταθούμε απέναντι ο ένας στον άλλο, πρέπει να φτιάξουμε τον κόσμο που χαλάσαμε. Όπως πάλι, όταν μας καλούσαν οι γονιοί μας να διορθώσουμε τις ζημιές που κάναμε.
Αυτό το μάθημα το πήραμε για τιμωρία κι όμως δεν είναι, είναι ευθύνη. Είναι και ελπίδα για το καλύτερο, γιατί σίγουρα μπορούμε πάντα κάτι καλύτερο.
Κι όταν ανοίξει για τελευταία φορά η πόρτα, να ξέρετε τον ίδιο κόσμο θα δούμε, αυτόν που σχεδιάζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή την εικόνα θα πάρουμε μαζί μας και σε αυτόν τον κόσμο θα ζήσουμε τα αιώνια γεράματά μας. Κι αν ίσως σχεδιάζαμε την Αρετή, την Αγάπη; Μήποτε την αδικία, την διαφωνία, ή το μίσος; Αυτή η εικόνα που φτιάξαμε με τον δικό μας χρωστήρα, θα μας περιμένει πίσω από την πόρτα, να θωρούμε και να ζούμε με αυτήν παντοτινά, τότε που θα είναι αδύνατη η μετάνοια και θα είμαστε ανίσχυροι για μεταβολές.