Ο Φλέμινγκ γεννήθηκε στην Αγγλία, στα 1881, και όταν τελείωσε την γυμνασιακή του μόρφωση, πήγε στο Λονδίνο για να σπουδάσει την αγαπημένη του επιστήμη, την Ιατρική.
Aπό μικρός είχε μια έμφυτη κλίση και προσπαθούσε με διάφορα μέσα να βοηθήσει τον συνάνθρωπο.
Από τον πρώτο χρόνο έδειξε μεγάλη κλίση και αφοσίωση σ’ αυτή την επιστήμη. Κυριολεκτικά διέπρεψε. Ηταν ο πρώτος μέσα στους πρώτους. Οταν πήρε το δίπλωμα του πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό και έλαβε το πρώτο βραβείο.
Με την πρώτια αυτή μπήκε στο Νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας που ήταν κλινική του Πανεπιστημίου.
Σ’ αυτό το Νοσοκομείο πέρασε όλη του τη σταδιοδρομία ως καθηγητής της μικροβιολογίας και διευθυντής του μικροβιολογικού τμήματος και του Ινστιτούτου Εμβολίων.
Στο μεταξύ έρχεται ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος (1914-1918) όπου βρίσκομαι τον φλέμινγκ στρατιωτικό γιατρό με τον βαθμό του λοχαγού, να υπηρετεί σε διάφορα στρατιωτικά νοσοκομεία, και ταυτόχρονα να μελετά και να πειραματίζεται σε διάφορα προβλήματα σχετικά με τις μολύνσεις, τα μικρόβια και με την χρησιμοποίηση αντισηπτικών μέσων.
Τελειώνοντας ο πόλεμος ο Φλέμινγκ ξαναγυρίζει στο νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας και δουλεύοντας ακατάπαυστα στα 1929 ανακάλυψε την πενικιλλίνη.
Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε στην εφημερίδα της “πειραματικής παθολογίας” μιά πραγματεία του σχετικά με την πενικιλλίνη όπου ανάπτυξε το όλο έργο του που τον έκανε να φτάσει σ’ αυτή την μεγάλη, την ανεπανάληπτη επιτυχία και αναφέρει το τυχαίο γεγονός που παρατήρησε με την εμφάνιση της μούχλας πάνω στο παρασκεύασμα εκείνο που είχε ετοιμάσει για τον στρεπτόκοκο. Παίρνει την πλάκα αυτή που πάνω της υπήρχε το παρασκεύασμα, τη βάζει κάτω από το μικροσκόπιο και με μεγάλη του κατάπληξη διαπιστώνει πως εκεί που είχε απλωθεί η μούχλα, είχαν σκοτωθεί τα μικρόβια του στρεπτόκοκου.
Από τη στιγμή αυτή αρχίζει να κάνει συνεχεί πειράματα και κατάφερε με την καλλιέργεια της μούχλας να πετύχει μιά ουσία καθαρά αντιβιοτική, που μπορούσε δηλαδή να σκοτώνει ορισμένα μικρόβια.
Αυτή την ουσία, την ονόμασε πενικιλλίνη.
Αργότερα ο συνεργάτης του Φλέμινγκ Αυστραλός Φλέρεϋ συγκέντρωσε την πενικιλλίνη σε σκόνη και οργάνωσε την παραγωγή της στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, σε βιομηχανική κλίμακα. Στον τομέα αυτό βοήθησε πολύ και ο εβραίος δόκτορας Τσάιν.
Οταν λέμε πενικιλλίνη εννοούμε το φάρμακο των κάθε λογής τραυμάτων, αποστημάτων, φλεγμονών, γάγγραινας, μηνιγγίτιδας, πνευμονίας, και όλων γενικά των μεταδοτικών (κολλητικών) ασθενειών.
Το 1942 ο Φλέμινγκ έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας και στα 1944 του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη, ενώ το 1945, μαζί με τον Φλόρεϋ και τον Τσαίιν πήραν το βραβείο Νόμπελ για την Ιατρική.
Με αυτή του την ανακάλυψη ο Φλέμινγκ έσωσε από τα νύχια του χάρου εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη.
Τον Οκτώβριο του 1952 ο μεγάλος σοφός ήλθε στην Αθήνα και έδωσε στο πανεπιστήμιο δύο διαλέξεις.
Η Ακαδημία Αθηνών τιμωντας τον τον ανακήρυξε “ξένον εταίροντης”.
Το 1953 παντρεύτηκε την Ελληνίδα βοηθό του Αμαλία Κουτσούρη, που συνεργάστηκε μαζί του πέντε ολόκληρα χρόνια στα Πανεπιστημιακά εργαστήρια της Μικροβιολογίας.
Ο Φλέμινγκ πέθανε τον Μάρτιο του 1955 σε ηλικία 74 ετών.
Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μπήκε αντάξια στο πάνθεο των μεγάλων ευεργετών της ανθρωπότητας.
* Ο Ιωάννης Κουρουράκης είναι λογοτέχνης
ΠΗΓΕΣ:
1. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
2. Μεγάλοι εφευρέτες και επιστήμονες, εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
3. Μεγάλη σχολική εγκυκλοπαίδεια Γ. Παπαϊωάννου
