Ευρωπαϊκή Αμυντική αυτονομία

Μακρόν και Μητσοτάκης με την Ελληνογαλλική Συμφωνία τάραξαν τα νερά που λίμναζαν ανέκαθεν, όσον αφορά το θέμα της Ευρωπαΐκής Αμυντικής Ενοποίησης. Ήταν πάγιος προσανατολισμός της Μέρκελ προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά η Γερμανική Κεντροδεξιά αντίδρασε με την δικαιολογία ότι το ΝΑΤΟ καλύπτει τις αμυντικές ανάγκες. Δεν ήταν όμως μόνο η συμφωνία Ελλάδος – Γαλλίας αλλά και η “Α.UK.US.”. Η τελευταία ανάγκασε τους Ευρωπαίους, να αναβιώσουν το θέμα της Αμυντικής Αυτονομίας τους. Όμως ανεξάρτητα από την “Α.UK.US.” το ενδιαφέρον των Η.Π.Α. δεν μειώνεται για την ανατολική Μεσόγειο και τούτο είναι σημαντικό για την ασφάλεια μας, μετά και την πενταετή συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Η.Π.Α.
Το ζήτημα της αμυντικής αυτονομίας της Ε.Ε. είναι ακόμα στα σπάργανα. Η Γαλλία με την Ελλάδα άνοιξαν το δρόμο, για να έρθει στην επιφάνεια. Οι Βρυξέλλες αντιθέτως επισημαίνουν με επιφυλακτικότητα, ότι η διμερής Ελληνογαλλική Συμφωνία εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα δύο κρατών και όχι την Ευρωπαϊκή άμυνα, που απαιτεί κοινούς μηχανισμούς όλων για την προστασία της.
Για κάθε απόφαση συγκρότησης ενός τέτοιου τομέα απαιτείται ωριμότητα, συνεννόηση και συνεργασία, ώστε να γίνει πραγματικότητα ο μείζον αυτός κοινός στόχος.
Προβλέπονται συζητήσεις των δύο μεγάλων της Ε.Ε., Μακρόν και Ντράγκι, που υποστηρίζουν την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Το άρθρο δύο της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας περί αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής επιδρά στην υπόθεση περί της Αμυντικής Αυτονομίας της Ε.Ε. και φέρνει στην επιφάνεια το άρθρο 42 της Συνθήκης της Λισαβώνας, που επιτάσσει: «Αν ένα κράτος μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφος του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα, που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το καταστατικό του χάρτη του Ο.Η.Ε. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών». Και τούτο υπό την επιφύλαξη να μην συγκρούονται οι δεσμεύσεις τους προς το ΝΑΤΟ. Αυτός είναι και ο λόγος, που η Τουρκία θα σκεφτεί πολύ σοβαρά να επιτεθεί στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Πάντως κοινή άμυνα είναι αδιανόητη χωρίς τη συνδρομή του Βερολίνου. Μπορεί όμως η Ευρωπαϊκή Αμυντική Αυτονομία να προχωρήσει χωρίς να περιλαμβάνει όλα τα κράτη – μέλη.
Με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα, η Ευρώπη είναι πολύ δύσκολο, να διοργανώσει Ευρωστρατό. Δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι, μια τέτοια ενέργεια εκ μέρους της Ε.Ε. συνεπάγεται την ύπαρξη δύο αλλεπάλληλων στρατιωτικών δομών, του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού. Κυριότερος και ανασχετικός παράγοντας είναι το οικονομικό. Τα πιο πολλά ευρωπαϊκά κράτη δε βοηθούν το ένα το άλλο, θα βάλουν το χέρι στον κορβανά τους να χρηματοδοτούν και δεύτερο στρατό;
Άρα ο δρόμος για την Ευρωπαΐκή Αμυντική Αυτονομία είναι γεμάτος αγκάθια!