Επιστολές … κάθε Δευτέρα

Η μια αρβύλα δεν είχε κορδόνια
Τον Παντέλο δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί.
Περπατούσε στο δρόμο με κείνες τις γδαρμένες πέτσινες αρβύλες -η μια θαρρώ πως δεν είχε κορδόνι- και τα καλόπαιδα του βάζανε τρικλοποδιές και γελούσαν μαζί του.
Και εκεί που περίμενες να θυμώσει τον έβλεπες να γελά κι αυτός! Κι όσο πιο επίπονη ήταν η βουτιά του στα χώματα, τόσο περισσότερο γελούσε ο καημένος…
Τον Παντέλο δεν τον αφήνανε σε χλωρό κλαρί.
Ακόμα και τα σκυλιά του δαγκώνανε τα ξελουριασμένα του παντελόνια και τον βολοσέρνανε. Μέχρι και χάμω τον είχανε ρίξει μια μέρα. Είναι στιγμές που θαρρείς πως όλη η φύση συνηγορούσε εναντίον του για να’ ναι μαύρη η ζωή του.
Κι όμως όσο πιο πολύ ταλαιπωρούσαν τον Παντέλο τόσο εκείνος ξεκαρδιζόταν στα γέλια…
Μόνο ένα στραβό χνουδωτό γατί του τριβότανε στο παγκάκι της πλατείας. Πολλές φορές τον έβλεπα που καθόταν εκεί να ξαποστάσει και σε δύο λεπτά εμφανιζόταν το γατί κι του νιαούριζε !! Άρχιζε αμέσως τα γουργουρίσματα και χαϊδευόταν κάνοντας οχτάρια στις αρβύλες του.
Αυτό που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον δεν ήταν το γεγονός πως φαινόταν ότι μόνο εκείνο το πλάσμα τον αγαπούσε… Όχι… Όχι… Το ακατανόητο ήταν πως ο Παντέλος δεν του χαμογελούσε ποτέ!! Και όχι μόνο δεν του χαμογελούσε, όπως έκανε στους τύραννους του, μα το μάλωνε συνεχώς.
Παράτα με βρωμόγατο!! του έλεγε και το κλωτσούσε να φύγει!!
Το έκανε μια, το έκανε δύο το έκανε δεκάδες φορές. Αν πεις πως έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον ήταν μονάχα πως το κλωτσούσε με προσοχή για να μην το πονέσει.
Έχει περάσει μπορεί και ένας μήνας από τότε που είδα την χάρτινη κούτα δίπλα στο παγκάκι. Μέσα ήταν τοποθετημένο το γατί, άπνοο πάνω σε κάτι αρβύλες.
Η μια αρβύλα δεν είχε κορδόνια.
Περίμενα να δω τον Παντέλο για να καταλάβω αν ήτανε οι δικές του αρβύλες μα ούτε γω τον ξανάδα στην γειτονιά μήτε και κείνα τα καλόπαιδα…