Επιστολές: Γράφε συ, µα…

Κύριε διευθυντά,
γράφοντας κατά καιρούς στην εφηµερίδα, επιστολές και απόψεις µου, που περιστρέφονται κυρίως στα κακώς κείµενα στη χώρα ή στις συµπεριφορές της κοινωνίας δεν πιστεύω ότι… αυτά πιάνουν τόπο και πολύ, ούτε επηρεάζουν συνειδήσεις στο ευρύ κοινό και ίσως να θεωρούµαι, λίγο – πολύ σαν ήρωας του Θερβάντες, όταν ακούς στην οµήγυρη «καλά τα λες µα ποιος ακούει; Ή γράφε συ µα…», απογοητεύεσαι, µα από την άλλη όταν «εισπράττεις» ειδήσεις και γεγονότα της καθηµερινής τρέλας δεν αντέχεις να µένεις απαθής και αµέτοχος. Τα θέµατα της εφηµερίδας, βέβαια, που καταπιάνονται µε το ίδιο αντικείµενο έχουν διαφορετικό αντίκτυπο από τις επιστολές των αναγνωστών, για να επηρεαστεί όµως η κοινή γνώµη θέλει πολλή δουλειά.
Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις, που µ’ ό,τι καταπιαστείς δεν µπορείς να καταλήξεις σε αποτέλεσµα.
Η κοινωνία… έχει καταθέσει τα όπλα. Έχει απογοητευτεί και χαλάρωσε στις αντιδράσεις της, γιατί ‘‘έκατσε’’ στο συµπέρασµα ότι ο κόσµος χάλασε και δεν γίνεται τίποτα πια, κι ασχολείται µόνο µε το «δούνε και λαβείν» και χειρότερα «απ’ αρπάξει και ξεσκίσει». Αυτό νοιώθεις ότι έχει παγιωθεί κι αναρωτιέσαι: Πώς θα αναστηθεί το κουράγιο και ποιος θα δώσει προοπτική και προσδοκία σ’ αυτό το κόσµο; Μια µεγάλη µερίδα των νέων έχει τη θεωρία του «δος ηµίν σήµερον» και προσπαθούν να ζήσουν σ’ άλλους κόσµους.
Υπάρχει η διαίσθηση και η πορεία των γεγονότων δείχνει ότι η Ρότα του παγκόσµιου συστήµατος, κατευθύνεται στη κατάργηση της Μεσαίας τάξης και στο µέλλον θα υπάρχουν µόνο δισεκατοµµυριούχοι και πάµφτωχοι.
Υπάρχει τόση αφροσύνη (το λέµε πολλές φορές) στο κόσµο των πλουσίων που έχουν τη µανία της πλεονεξίας και µαζεύουν µε οποιοδήποτε τρόπο γιατί διακατέχονται από ένα υπέρµετρο εγωισµό που τα ζητούν όλα για πάρτη τους.
Στον κόσµο όλα σχετίζονται µε την αυτάρκεια ή την πλεονεξία. Όλα εξαρτώνται από το τι ζητάς στο δικό σου πέρασµα από τη ζωή. Αν είσαι άπληστος και θέλεις ν’ αποκτήσεις κι άλλα, δε θα ικανοποιηθείς ποτέ και δεν θα νοιώσεις χαρά µε αυτά που κατάφερες, γιατί θα σε τρώει η επιδίωξη του περισσότερου. Θα είσαι ένας απλός συλλέκτης, που… φεύγοντας θα τ’ αφήσεις όλα και τότε θα νοιώσεις το κενό και τη πλήρη απογοήτευση. Για αυτό βλέποµε τους δισεκατοµµυριούχους, που όταν πλησιάζει το τέλος, το ‘‘ρίχνουν’’ στις αγαθοεργίες µε την ελπίδα να εξιλεωθούν, γιατί ένοιωσαν ότι πήραν τη ζωή τους λάθος, µα δεν ‘‘προκάνουν’’ να την αλλάξουν. Και δυστυχώς η κοινωνία έχει µπει στο ίδιο ‘‘τρυπάκι’’, επιδιώκοντας µόνο χρήµα, ανταλλάσσοντας οποιοδήποτε ιδανικό και αξία στη ζωή του.
Ευχής έργο, λοιπόν, θα ήταν να γίνει ένα ‘‘θαύµα’’ και ο άνθρωπος να µεταλλαχθεί σε ένα ον µε λιγότερα θέλω, να κοιτάζει και λίγο τριγύρω και µέσα του. Να µπει στη σφαιρική και καθολική σκέψη της ζωής, να εµπλουτίσει τις γνώσεις του και να αποκτήσει το ολοκληρωµένο νόηµα της ύπαρξής του, να ασχοληθεί µε τις πνευµατικές αξίες, για να δικαιολογήσει τη διαφορά του από τ’ άλλα ζώα και τη κατάταξή του στη κορωνίδα του ζωικού βασιλείου.
Σήφης Μ. Βαρουξάκης
συντ/χος γιατρός