Επιλεκτικά ρατσιστές

Γυρίζουμε στο 2004 και στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου από την Εθνική Ελλάδος και τον Γερμανό προπονητή της Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1938. Ποιος δεν αγάπησε τον Ότο, αυτή την τόσο ζεστή φυσιογνωμία, η οποία μάλιστα οδήγησε τη χώρα μας σε μία τόσο μεγάλη νίκη; Τον Ότο τον αγαπάμε… Τους άλλους Γερμανούς δεν θέλουμε να βλέπουμε. Τη Ζεϊνέπ και τον Σινάν που έπαιζαν στο τούρκικο Anne τους αγαπάμε κι αυτούς… Τους άλλους Τούρκους δεν μπορούμε. Τη Φουρέιρα που πήγε και με την Κύπρο στη Eurovision την αγαπάμε… Οι άλλοι Αλβανοί είναι απατεώνες. Τον Ανδρέα Γεωργίου, που κάνει και τόσες τηλεοπτικές επιτυχίες τον αγαπάμε… Οι άλλοι Κύπριοι είναι νεόπλουτοι. Και τον Μπερμπάτοφ της Τότεναμ αγαπάμε… Οι άλλοι Βούλγαροι δεν παλεύονται. Υπάρχουν βέβαια και οι Πακιστανοί, οι Σύροι, οι Γεωργιανοί, οι Μαροκινοί και άλλοι παρατρεχάμενοι που ξύπνησαν μία μέρα, αποφάσισαν ότι η χώρα τους δεν είναι αρκετά καλή, είδαν και σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό πόσο όμορφη είναι η Ελλάδα και αποφάσισαν να έρθουν να εγκατασταθούν εδώ. Βέβαια, δεν είναι μόνο θέμα εθνικότητας ή χρώματος. Μπορώ να πω ότι έχουμε υπάρξει ιδιαίτερα εφευρετικοί στους χαρακτηρισμούς απέναντι σε κάθε διαφορετικότητα του άλλου. Κάποιοι είναι ομοφυλόφιλοι και κάποιοι άλλοι… (ακολουθεί μπιπ)! Σε κάποιους πάνε τα παραπάνω κιλάκια, κάποιοι άλλοι είναι απλά χοντροί. Κάποιες κοπελίτσες είναι γλυκούλες, κάποιες είναι τελείως άσχημες… Αν συνεχίσω η λίστα θα μεγαλώσει και θα αρχίσω να ντρέπομαι ακόμη περισσότερο για το πόσο απομακρυσμένοι είμαστε ο ένας από τον άλλον ή καλύτερα για το πόσο επιλέγουμε οι ίδιοι να απομακρυνθούμε μεταξύ μας. Δεν είμαι κήρυκας για να αρχίσω να λέω πόσο σημαντικός είναι ο κάθε άνθρωπος και να απαριθμώ όλα εκείνα που μας ενώνουν. Δυστυχώς, είμαι το ίδιο όμοια με την πλειοψηφία και δεν έχω ζήσει πώς είναι να νιώθεις ανεπιθύμητος, περιθωριοποιημένος, ξένος, ένοχα αλλιώτικος, μόνος… Ήμουν πάντα πολύ «φυσιολογική», πράγμα που μου επίτρεψε να μεγαλώσω χωρίς να σκέφτομαι αν ανήκω κάπου. Μεγάλωσα σε μία κοινωνία που μου άφησε τα περιθώρια να έχω προβλήματα και όχι τα προβλήματά μου να γυρίζουν γύρω από την ένταξή μου σε ένα σύνολο που με , επειδή απλά υπάρχω μέσα σε αυτό. Όλα αυτά μου αφαιρούν το δικαίωμα -κατά τη γνώμη μου- να μιλήσω γι’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί θα είναι λόγια φλύαρα, κενά και υποκριτικά, αφού δεν ζω τον πόνο τους αλλά μόνο τον παρατηρώ. Το μόνο που μπορώ και θέλω να πω είναι ότι από «όμοιους» έχει φτάσει η χώρα μας στην κατάσταση τη σημερινή. «Όμοιοι» ξεπούλησαν τη γη μας, «όμοιοι» υποβάθμισαν την παιδεία και την υγεία μας, «όμοιοι» κλέβουν δημόσια περιουσία, «όμοιοι» ξυλοκοπούν αλλοδαπούς, «όμοιοι» κοινωνούν με ψέματα και «όμοιοι» τα μεταλαμβάνουμε.
Τις καλύτερες ευχές μου!