Κύριε διευθυντά,
ο αγαπητός Αντώνης Πλυμάκης (που είναι αγαπητός σε όλο το αναγνωστικό κοινό των “Χανιώτικων νέων” από τα ωραία κείμενα που μας γράφει συχνότατα) έγραψε στην ωραία εφημερίδα σας, στο φύλλο της 12ης Ιουνίου 2021, περί επιδρομών Ελλήνων αεροπόρων κατά των Γερμανών, όταν η Κρήτη ετελούσε υπό κατοχή.
Εγώ το 1943 ήμουν μαντρατζάκι στου Ξηρουχογιάννη το ορεινό τυροκομείο στη Χιονίστρα, 500 μέτρα από το φροπύριο του Ακονέ, που είχαν ένα μεγάλο ασύρματο για επικοινωνία με την Αφρική. (Μαντρατζής είναι το παιδί που έχουν στο μιτάτο, για να φέρνει το νερό και τα ξύλα και να καθαρίζει τα σκεύη).
Την 27η Ιουλίου 1943, την ώρα που οδηγούσα τα πρόβατα, για να τα βάλουμε στη μάντρα, είδα ένα αεροπλάνο που πετούσε πολύ χαμηλά και ερχόταν από τον Αποκόρωνα. Το θεώρησα γερμανικό και το κοίταζα αμέριμνος, όμως την ώρα που ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, άρχισε να χτυπά με μυδραλλιοβόλο τους Γερμανούς. Οι κάλυκες πέφτανε γύρω – γύρω μου. Αρχικά, μάθαμε ότι σκότωσε έναν και τραυμάτισε δύο. Μα κάποιος είπε ότι είδε στην καρότσα αυτοκινητακιού δύο σκοτωμένους, όταν ο αέρας σήκωσε την τέντα. Ήταν ο σμήναρχος τότε, μα αργότερα και υπουργός και αρχηγός της αεροπορίας, Μανώλης Κελαϊδής. Άμα χτύπησε, ακολουθούσε το άνοιγμα στο φαράγγι του Κάπνη, όσο μπορούσε χαμηλά κι εξαφανίστηκε.
Συχνά έρχονταν οι Γερμανοί στο μιτάτο μας και παίρνανε κάθε φορά 5-6 οκάδες γάλα. Κάπου – κάπου μας κρατούσανε ένα ψωμάκι ή λίγα τσιγάρα. Την επόμενη από το χτύπημα του Κελαϊδή, ήρθε πάλι ο Ερίκ με τον Αντόν, να πάρουνε γάλα, και ο Ξηρουχογιάννης τους είπε: «Αυτό γυμναστίκ», ενώ εμείς βλέπαμε και τις σφαίρες του μυδραλλιοβόλου, που καπνίζανε, όταν χτυπούσανε στο φρούριο.
Δεν ήταν σημαντικό ιστορικό γεγονός το ανωτέρω, μα εγώ νομίζω ότι ακόμα και τις ιστορικές λεπτομέρειες πρέπει να τις διασώζουμε, μα αυτό δεν είναι τελείως λεπτομέρεια, και δεν θα έπρεπε να είναι ξεχασμένο.
