Τη δίδαξε ο Χριστός, πάνω στο σταυρό, λέγοντας… «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»…
Συγνώμη. Είναι πολλοί αυτοί που δυσκολεύονται να τη ζητήσουν. Μπορεί να μην το κάνουν, γιατί πιστεύουν ότι όλα τα διευθετούν σωστά. Κι είναι και κάποιοι άλλοι που τη ζητούν ψεύτικα. Τη ζητούν, μόνο όταν θέλουν να «στολίσουν» τη δήθεν μετάνοιά τους και το κάνουν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια και να κερδίσουν χρόνο, αν έχουν στριμωχτεί σε μια δύσκολη κατάσταση, (κι εδώ ταιριάζει το … «από τότε που βρέθηκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο»). Κι είναι και κάποιοι, ακόμη περισσότεροι, που δεν έχουν καταλάβει το πραγματικό της νόημα και τη μεγάλη αξία της, άτομα που δεν έχουν γενικά «ανησυχίες» και ενσυναίσθηση και δεν εμβαθύνουν σε συναισθήματα και σε συμπεριφορές. Και βέβαια, είναι και αρκετοί που δε συγχωρούν εύκολα, ή δε συγχωρούν καθόλου. Αυτοί οι τελευταίοι, ανήκουν σε μια μεγάλη, ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, που θέλει πολλή συζήτηση για να δοθεί η απάντηση, στο ερώτημα…γιατί δε συγχωρούν… Ενδεχομένως όμως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη, έτσι…για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και ανάλογα την περίπτωση…Μεγάλο κεφάλαιο η συγνώμη λοιπόν και φυσικά κι εσύ και όλοι μας, με κάποιο τρόπο, είμαστε «παρόντες» μέσα σε αυτό…
Μήπως όμως, κι αν είναι τόσο διαφορετικές οι εκφάνσεις της συγνώμης, όλες έχουν παρόμοια βάση; Κι αυτό το λέω με την έννοια ότι όλες, ίσως, «πατούν» πάνω σε μερικές κοινές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες… Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι αλήθειες; Μήπως ότι επιβάλλεται να ζητάς – ή να μη ζητάς – συγνώμη, ΜΟΝΟ όταν το νιώθεις; Δηλαδή, ούτε να τη ζητάς γιατί πρέπει, ούτε να μην τη ζητάς από εγωισμό. Να τη ζητάς μόνο επειδή κατάλαβες το λάθος σου και να μην τη ζητάς, μόνο όταν γνωρίζεις καλά ότι δε φταις κάπου εσύ. Μήπως, οι συγνώμες δεν είναι για να σκορπίζονται από εδώ κι από εκεί, όποτε τύχει και όποτε βολεύει, αλλά επιβάλλεται να είναι ξεκάθαρες και στοχευμένες; Έχεις σκεφτεί ποτέ, ότι η καλύτερη συγνώμη η πιο τρανταχτή, είναι, ίσως, εκείνη που δε θα ειπωθεί ποτέ ως λέξη; Είναι εκείνη που θα φανεί και θα λάμψει σαν πρωινός ήλιος, μέσα από πράξεις; Είναι εκείνη που χωρίς περιττές και ανούσιες υποσχέσεις, θα υπερνικήσει τις οποιεσδήποτε κουβέντες και θα εμφανιστεί μέσα από απλές ξεκάθαρες αλλαγές στη συμπεριφορά; Μήπως δηλαδή, πέρα από τις λέξεις, «συγνώμη, μετανοώ…», εμφανιστούν πράξεις, τεκμήρια και αποδείξεις; Κι αν είναι έτσι τελικά, μήπως να καταργηθεί η λέξη «συγγνώμη» και τη θέση της να πάρει η φράση… «είμαι διατεθειμένος για ουσιώδη αλλαγή»; Αυτή η φράση, δε μοιάζει να είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, πίσω από όλες τις εκφάνσεις της συγνώμης; Δε ζητώ λοιπόν συγνώμη, απλώς αλλάζω τον τρόπο που προσεγγίζω τους ανθρώπους γύρω μου, όταν έχω κάνει κάτι που τους πλήγωσε. Είναι έτσι λες;
Εν τέλει, είτε υιοθετείς τη φράση, της ουσιώδους αλλαγής, όταν πρόκειται να ζητήσεις, ή να δώσεις συγνώμη, είτε δεν την υιοθετείς, εσύ μόνο ξέρεις πώς να επενδύσεις ως άτομο και ξεχωριστή προσωπικότητα που είσαι, στο νόημα της συγνώμης. Το σίγουρο είναι ότι οι επιπτώσεις αγγίζουν με την ίδια ένταση κι εσένα και όποιον άλλον εμπλέκεται στη διαδικασία «συγχωρώ -συγχωρούμαι»…Κι αν αυτή η διαδικασία, θα είναι σαν χάδι ή σαν μαχαιριά, εσύ επιλέγεις…
* Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
