Η “ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΧΑΝΙΩΝ” ΓΡAΦΕΙ..
Η ελπίδα
O Βρετανός φιλόσοφος Sir Arthur Bernard Williams (1929-2003) έγραψε: «Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα, ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την `Ανοιξη». Ρήση που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, δεδομένου ότι η εποχή της `Ανοιξης συνταυτίζεται με το διάπλατο άνοιγμα της ψυχής στην αφυπνιζόμενη και ολόγιομη χρωμάτων εποχή. Και στα εσώψυχα βλασταίνει ο σπόρος της ελπίδας.
Και είναι η ελπίδα από τα ευγενέστερα συναισθήματα του ανθρώπου, καθώς:
• Σε κείνη καταφεύγει ο πονεμένος.
• Σε κείνη ακουμπάει ο ερωτευμένος.
• Σε κείνη αφήνει το παιδί η μάνα.
• Εκείνη ψάχνει τη στερνή αυγή ο μελλοθάνατος.
• Εκείνη ψάχνει στην αντάρα ο ναυαγός.
• Σε κείνη εμπιστεύεται το σπόρο ο ξωμάχος.
• Εκείνη θέλει συντροφιά ο οδοιπόρος.
• Εκείνη είναι η παρέα του φτωχού.
• Εκείνη είναι η προσδοκία του καλού.
• Εκείνη είναι τ’ όνειρο για τη ζωή μετά απ’ αυτήν.
• Εκείνη είναι η ίδια η ζωή…
Και εάν σκέψη στενάχωρη σε ταλανίζει άνθρωπε, μην διστάσεις να την παρακαλέσεις με τους στίχους:
«Σκέψη γοργόφτερη κι ατίθαση,
μη με πισωγυρνάς σε λύπες.
Ταξίδεψέ με ικετεύω σε,
σε αύριο λευκόφτερης ελπίδας…»…
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Πάντα έρχεται το καλύτερο, αρκεί να το επιδιώκουμε…
«Δεν είδαμε τα χειρότερα ακόμα» ακούς τους Έλληνες πολίτες να ψιθυρίζουν στις συζητήσεις μας.
Μετά από τις δυσβάστακτες συνέπειες των μνημονίων (που θα πληρώνουμε για χρόνια) μας ήλθε και ο Κορονοϊός και παρ΄ότι «φτηνά την βγάλαμε», σε σχέση με άλλες χώρες, εν τούτοις μπροστά μας απλώνεται ήδη μια ζοφερή κατάσταση στην οικονομία που το «σαράκι» της ανέχειας θα κατατρώει κάθε εργαζόμενο, κάθε άνεργο, επαγγελματία, συνταξιούχο.
Στην σκέψη πολλών είναι και το ενδεχόμενο κάποιου «θερμού επεισοδίου» με τις επεκτατικές βλέψεις των εξ΄ ανατολών γειτόνων μας και τότε …!
Οι παραπάνω σκέψεις στροβιλίζουν συνεχώς στο μυαλό των Ελλήνων και βέβαια ουδέν χειρότερο από την απελπισία που σημαίνει: απώλεια ψυχραιμίας, ροπή σε πράξης βίας και δη οικογενειακής και πολλές άλλες συνέπειες όπως αυτοκτονικές τάσεις, μεταναστεύσεις, κ.ά.
Για τον ψύχραιμο πολίτη δεν χρειάζεται να περάσει από όλα αυτά τα ζοφερά στάδια ψυχοφθόρων καταστάσεων.
Ο ψύχραιμος πολίτης σκέπτεται νηφάλια, ζυγίζει κάθε φορά την υπάρχουσα κατάσταση, μετρά τα δεδομένα, συγκρίνει τα μεγέθη, παίρνει δύσκολες αποφάσεις, «ταπεινώνεται» αν χρειαστεί να εργαστεί σε εργασία που πρότερα δεν θα διανοούνταν να σκεφτεί και ΑΝΑΜΕΝΕΙ, ΕΛΠΙΖΕΙ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ για ένα καλύτερο μέλλον.
Πάντα έρχεται το καλύτερο, αρκεί εμείς να το επιδιώκουμε με πράξεις δίκαιες και κοινωνικά αποδεκτές.
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Ηλιαχτίδες ελπίδας…
Δυο χρυσές ηλιαχτίδες δραπετεύουν απ’ τις γρίλιες, σκίζουν τη σκοτεινιά του δωματίου και φτάνουν μέχρι το κρεβάτι.
Ξημέρωσε πάλι…
Άλλη μια μίζερη μέρα εν μέσω…ιού!
Ανόρεχτα σηκώνομαι, ανοίγω διάπλατα τα παντζούρια και ώ τι χαρά Θεού…εκεί έξω!
Φως πολύ!
Ένας ήλιος-ηλιάτορας εκτυφλωτικός αγωνίζεται να φτάσει στη μέση του στερεώματος. Από κοντά κι ένα επίμονο, δροσερό αεράκι που πλανιέται ολόγυρα…
Αναπνέω βαθιά, με ανακούφιση…
Και το μάτι δεν χορταίνει να κοιτά και ν’ απολαμβάνει….
Ακούραστα περιφέρεται απ’ το ξάστερο ουρανό στη βεράντα κάτω.
Θαυμάζω τα λουλούδια μου, τις μπουκαβίλιες, το φούλι, το αγαπάκι…Όλα σε πλήρη άνθηση! Στο βάθος τα Λευκά μας Όρη, απαλλαγμένα απ΄ το βαρύ, λευκό μανδύα τους του χειμώνα, απλώνονται νωχελικά στην πρωινή λιακάδα…
Να κι η όμορφη πόλη μας στο ενδιάμεσο…
‘Έχει ήδη ξυπνήσει και κινείται στους γνωστούς, γρήγορους ρυθμούς της!
Τώρα…ξύπνησα για τα καλά!
Κοιτώ ολόγυρα κι ευφραίνομαι απ’ την ομορφιά της ζωής…
Κοιτώ, χαίρομαι, χαμογελώ κι ελπίζω!!
Αθηνά Κανιτσάκη
Η θέρμη του ήλιου
Μετά από κάθε μπόρα, αργά ή γρήγορα, ακολουθούν οι ακτίνες του ήλιου! Ενός τεράστιου ήλιου, που έχει τόση θέρμη, να ζεστάνει όλο τον κόσμο. Έχει τόσο φως, όσο να φωτίσει δισεκατομμύρια ζωές.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι λοιπόν, να μας αγκαλιάσει και να μας ζεστάνει. Θα πρέπει να μας βρει πανέτοιμους για νέες δράσεις υπό το φως του. Το χρυσαφένιο φως του, μεταφράζεται σε αισιοδοξία και ελπίδα. Κάθε αχτίδα του εισχωρεί στις καρδιές μας και τις γλυκαίνει. Μια καρδιά ζεστή, δεν μπορεί παρά να αγαπά, να αισιοδοξεί, να δίνει, να καμαρώνει, να χαμογελά και να αντέχει.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν τον ήλιο λίγο τολμηρά, και να του υποσχεθούμε πως και την επόμενη μέρα τον θέλουμε να ανατέλλει και για μας.
Με στυλωμένα τα μάτια κάθε χάραμα, θα περιμένουμε να στέλνει τη ζεστασιά
του και να και να μας συντροφεύει σε κάθε κίνησή μας, σε κάθε βήμα μας, χειμώνα-καλοκαίρι! Και μόνο η προσμονή του, μπορεί να μας τροφοδοτεί με δύναμη!
Μαίρη Σκαμνάκη – Κουτρούλη
Eχω μια φίλη
Έχω μια φίλη όμορφη και δύσκολη συγχρόνως,
τη λένε Ε Λ Π Ι Δ Α κι έρχεται, όπου με βγάλει ο δρόμος
Όταν ξυπνώ, στο πλάι μου κάθε πρωί τη βρίσκω
κι όλο μου λέει, καθώς γελά, πως η ζωή ‘ναι ρίσκο
Όσο η μέρα προχωρεί, νοιώθουμε κουρασμένες
και -γιατί όχι- θα ‘λεγα κι απογοητευμένες
Κι όταν θα ‘ρθει το δειλινό, το χέρι της σαν πιάσω,
πάντα με ζόρι την κρατώ, μη φύγει και τη χάσω
Όμως ποτέ, πριν κοιμηθώ, δεν την αφήνω μόνη,
για να την έχω δίπλα μου κι όταν θα ξημερώνει
Αυτή ‘ναι η φιλενάδα μου, χωρίς αυτήν δεν κάνω,
γιατί αν τη χάσω, χάθηκα στον κόσμο τον απάνω
Κι αν με χτυπούν τα κύματα, όπως χτυπούν το βράχο,
όσο αναπνέω κι όσο ζω, την ίδια φίλη θα ‘χω
Μαρία Βογιατζάκη – Ντούζα
Μη χάνεις την ελπίδα σου
Μη χάνεις την ελπίδα σου έχ ‘ η ζωή να ώσει
πολλά μελλούμενα χαράς να σου αφιερώσει.
Η τύχη με το ριζικό τα’ χουν καλαθιασμένα,
και όσα μα σε φέρνουνε είναι μελετημένα.
Είν ´η ελπίδα όνειρο γεμάτο αγωνία,
Π’ οντέ γενεί αληθινό φέρνει την ´ευτυχία.
Ελπίδα που δε χάνεται μέρα θα ξημερώσει,
κι ´όσα η ψυχή μας λαχταρά μπορεί να μας τα δώσει.
`Εχ’ η ζωή χρωστούμενα στσι τύχης τα γραμμένα,
μαζί και με το ριζικό τάχει συγκλονιασμένα.
Όνειρα οι ελπίδες μου είναι που μ’ ακλουθούνε,
και δε μ’ αποχωρίζουνται, ποτές δε με ξεχνούνε.
Γλυκοπλασμένα όνειρα και ονειροπαρμένα,
είστε με την ελπίδα μου σαν τα ζευγαρωμένα.
Πολλά μελλούμενα χαράς μ’ ελπίδες στολισμένα,
Φέρν’ η ζωή στα ξαφνικά πιτήδεια διαλεγμένα.
Μαρία Νίκ Γρυφάκη
Ελπιδοφόρες σκέψεις
Την πιο ωραία εποχή κλεισμέν’ είμαστε μέσα,
λόγω του κορωνοϊού καμπάνες εβαρέσαν.
Η άνοιξη μας έφυγε, ήρθε το καλοκαίρι,
χωρίς να’ μαστε σίγουροι ίντα θα μασε φέρει.
Μα ευτυχώς μηνύματα έχουμ’ ελπιδοφόρα,
κι αισιοδοξία μας παίρνει την ανηφόρα.
Μακάρι πάντα να’ χομε ελπιδοφόρες σκέψεις,
και να υπάρχει πρόβλημα, πιο να πρωτοδιαλέξεις.
Ο αισιόδοξος ποτέ δεν σκύβει το κεφάλι,
ελπίζει τα καλύτερα πως θα’ ρθουνε και πάλι.
Ενώ ο απαισιόδοξος όλα τα βλέπει μαύρα,
γκρινιάζει με τη μοίρα ντου κι είναι φωτιά και λαύρα.
Αν είμαστ’ αισιόδοξοι εκ φύσεως που λένε,
σε κάθε δύσκολη στιγμή τη μοίρα μας δεν κλαίμε.
Αλλά’ χουμε υπομονή και πίστη και κουράγιο
ελπίζοντας ν’ αράξουμε σ’ απάνεμο μουράγιο.
Προτέρημα στον άνθρωπο η αισιοδοξία,
κι ελπίδα για καλύτερη ζωή στον Γαλαξία.
Ακόμη κι αν αποδειχτεί πως όλα είναι ψέμα,
μέν’ η καλή διάθεση ως τση ζωής το γέρμα…
Εννιαχωριανός
