Να ξυπνάς το πρωί με το άγχος να βρεις πρώτη σειρά ξαπλώστρα, όπως λέμε πρώτο τραπέζι πίστα. Να αγναντεύεις την πιο όμορφη θάλασσα και να μην ξέρεις αν θα την ξαναδείς, γιατί μπορεί να σου την πάρει νύχτα η ανάπτυξη. Να κάνει γκελ το μπαλάκι στο κούτελό σου και ο “τενίστας” να σε προσπερνά για να το μαζέψει, χωρίς ούτε μια συγγνώμη. Να σου ανακοινώνεται προφορικά η “λυπητερή” και όταν επίμονα και ευγενικά ζητάς την απόδειξη και ανακαλύπτεις πως είναι κατά 20 ευρώ μικρότερος ο γραπτός λογαριασμός, ο ταβερνιάρης, με μάτι θολό από την τσατίλα, να σου λέει πως έγινε λάθος, γιατί, λέει, δεν ήταν καλός στα μαθηματικά. Να σε καλησπερίζει ο σερβιτόρος του μπαρ στα αγγλικά και όταν καταλαβαίνει πως είσαι Ελληνας να σου απαντά ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα, πριν ακόμα πάρει την παραγγελία: «Ευτυχώς! Γιατί τις μπόμπες τις έχουμε για τους ξένους». Να σε ξεκουφαίνουν οι ζητωκραυγές του τύπου επειδή του ήρθαν 6άρες στο τάβλι, την ίδια στιγμή που κάποιος άνεργος, ο οποίος εξακολουθεί να κορνιζάρει τα πτυχία του και να λιώνει σόλες μες το λιοπύρι αφήνοντας βιογραφικά, φέρνει συνέχεια μόνο ντόρτια. Να καταφτάνει η άλλη κουνιστή και λυγιστή (όχι, δεν είχε κάνει ρυθμική. Λόγω 12ποντου το λίκνισμα) έχοντας μπερδέψει την παραλία με την πασαρέλα. Να έχεις αντικαταστήσει το φλερτ του βλέμματος με ένα like στο fb. Να τσακώνεσαι με την παρέα σου για το πού θα πάτε το βράδυ κι έτσι να μένεις σπίτι να βλέπεις για χιλιοστή φορά την Ντάλια “Στο Παρά Πέντε” να κολυμπά στη χλίδα. Να στήνεις αφτί στη βεράντα και να ακούς τον εξής διάλογο: «Πού θα πάτε φέτος;». «Πουθενά». «- Α! τι σύμπτωση! Και εμείς εκεί λέμε να πάμε, αλλά θα το ξανασκεφτούμε γιατί θα έχει πολύ κόσμο». «Ξέρεις μήπως πού θα κάνουν διακοπές οι Σαμαράς και Βενιζέλος;». «Στα Τσακίδια, με εισιτήριο one way». Καλοκαίρι, καλοκαίρι είσαι εδώ; Παίρνω τη ρακέτα μου και σε κυνηγώ. *φιλόλογος – ιστορικός Τέχνης
Ελληνικό καλοκαίρι: Ζήσε το ψέμα σου
