Η «βουρκωμένη νοσταλγία» του ξεριζωμένου, αντιστρέφεται…
Έλα αγέρα… Πάρε με απ’ την Οδησσό!
Οπως η Ελένα, που ‘φυγε ανταριασμένη από την εμβληματική πόλη, με τα δυο της παιδιά… Δίχως να ξέρει τι θα βρει, τι την περιμένει και τι θα μαθαίνει από εκείνον τον αγαπημένο που άφησε πίσω… Αν μαθαίνει εννοείται… Τον πρώτο λόγο έχουν οι βόμβες, η φωτιά, το μαχαίρι, οι βιασμοί, ο τρόμος!..
Καύκασε και αγέρα, απ’ το Κίεβο πάρε με… Γρήγορα!..
Οπως η Όλια που έβαλε στο αμάξι το μωρό της το χρονιάρικο· μπορεί να το ξεγελά στη ζεστή κουβερτούλα και την πιπίλα στο στόμα…
Το καταγάλανο βλέμμα του είναι μια πεντακάθαρη και φωτογενής tabula rasa! Δεν έχει πρόβλημα -για τώρα- να την πνίγει ότι πρέπει να δώσει απαντήσεις πειστικές στα ερωτήματα που θα συνωστίζονταν στα ματάκια του… όπως αν ήταν νήπιο ή παιδί, ας πούμε, ή αιφνιδιασμένος έφηβος με την αγανάκτηση, στην καρδιά του θηλιά!!
Ελα Καύκασε, έλα αγέρα, πνιγμένε στον καπνό του πολέμου, του θανάτου και της εξόδου που την ποτίζουν η αλλοφροσύνη κι η απελπισία, καθώς τη βλέπουν την πρόσφυγα Μοίρα!
Τη βλέπουν αυτοπροσώπως και τη λιγοθυμισμένη τους περηφάνια, που να μερώσουν δεν μπορούν!
Ούτε τη δική τους, η Νίνα κι η Ναταλία κι η Άννα, ούτε της μάνας της ανήμπορης· που τραβούν με την ευθύνη στο λαιμό τους πνιγμονή, έξω από τα ερείπια…
Ελα Καύκασε, όμορφε και δυνατέ μάρτυρα κι εσύ, των νέων δεινών!..
Του ΠΟΛΕΜΟΥ. Του αναίτιου, για τους λαούς. Του παράλογου για τη λογική τους, του άδικου για την ψυχή τους…
Του «Ειρηνοκτόνου» του ειδεχθούς, να το πω έτσι, στα πεδία, και χυδαίου φονιά των παιδιών των αμάχων, των ευάλωτων…
Πολιτών με τη δυστυχία της «ασπόνδυλης αίσθησης», πολιτών της καθημαγμένης πολιτείας τους, ορφανεμένοι από τη σκέψη της, και τα πάτρια ριζώματα της. Της καταπληγιασμένης ουκρανικής χώρας! Της Πατρίδας τους!
Κι όταν μια πατρίδα αιμορραγεί, η δική σου, ήδη νιώθει σε έντονη ανησυχία την «υπεραιμάτωση» του προβληματισμού και της αγωνίας της, για το τι έπεται… Άδηλον, καθώς είναι.
* Eldar Mansurov
