■ Στους γονείς μου, Ηρακλή και Σωτηρία
Θυμάμαι, πάντα, τα λόγια του Ιησού Χριστού. Με κόκκο σιναπιού μοιάζει η βασιλεία του Θεού, όπως διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, ο οποίος, κάθε φορά που τον σπέρνεις, είναι ο πιο μικρός απ’ όλους τους σπόρους στη γη, αλλά όταν σπαρθεί, γίνεται ο πιο μεγάλος και με μεγάλα κλαδιά παρέχει τη σκιά του στα πουλιά του ουρανού.
Για να μεγαλώσει, όμως, ο σπόρος του σιναπιού, δεν αρκεί μονάχα να είναι εύφορο το υπέδαφος που θα τον ρίξει ο σπορέας. Χρειάζεται να μην είναι και γεμάτο ζιζάνια το έδαφος, τα οποία θα μπορούσαν να καταπνίξουν τον κόκκο και να μην τον αφήσουν να αναπτυχθεί πίνοντας το νερό και τρεφόμενος με τις ουσίες που προορίζονταν για εκείνον.
Όμοια και η καθημερινή μας ζωή. Πολλά είναι όσα εφόδια προσλαμβάνουμε κάθε στιγμή, υλικά και πνευματικά εφόδια, με τα οποία θέλουμε, συν Θεώ, να βελτιώσουμε τόσο τον εαυτό μας, και την έξωθεν εικόνα μας και τον εσωτερικό μας κόσμο δηλαδή, αλλά και να καλυτερέψουμε το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Αλλά κανένα από αυτά δε θα μας βοηθήσει να πετύχουμε στους προαναφερθέντες σκοπούς μας, εάν μας εμποδίζουν ως παράσιτα και μας απομακρύνουν από το δρόμο του Θεού αρρωστημένα συναισθήματα, όπως η ζήλεια, η κακία, ο εγωισμός, η αρχομανία, η φιλαργυρία.
Για το λόγο αυτό, πρώτη προτεραιότητά μας, καθώς μπαίνουμε στο νέο χρόνο, ας μην είναι το να επιδοθούμε μετά μεγάλου ζήλου σε βαρύγδουπες εξαγγελίες τι θέλουμε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε. Οφείλουμε, πρώτα – πρώτα, να ξεχορταριάσουμε τις ψυχές μας από όλα όσα παράσιτα θελήσουν να κατοικοεδρεύσουν εκεί και δεν επρόκειτο να μας άφηναν ν’ ακολουθούμε το λόγο του Θεού αφενός και να ερχόμαστε, άδολα και ανιδιοτελώς, κοντά στους συνανθρώπους μας αφετέρου, ώστε να πετυχαίνουμε στους στόχους μας ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου.
Καθώς είναι βαριά η κληρονομιά που μας αφήνει η προηγούμενη χρονιά, η αυτογνωσία και η πίστη στον Κύριο ας είναι τα «εργαλεία» που θα μας βοηθήσουν και να ορθοποδήσουμε και να ξολοθρέψουμε τα όποια ζιζάνια τείνουν να βρεθούν στο δρόμο μας. Η βαριά κληρονομιά γίνεται ακόμα βαρύτερη αν αποποιηθούμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί ως προς τον αγώνα για κατάπνιξη όλων όσα μας βλάπτουν στη δημόσια και στην ιδιωτική μας ζωή και να το μετακυλίσουμε σε άλλους λόγω της ραθυμίας και της ευθυνοφοβίας μας.
Μα το μερίδιο της ευθύνης αυτής το αναλαμβάνουμε συνετά και υπεύθυνα εάν, με την αυτογνωσία και την αυτοκριτική, με κάθε ειλικρίνεια και δίχως παρωπίδες και ωτασπίδες, εμπιστευτούμε την ψυχή μας στο Θεό και γνωρίσουμε έτσι επιτέλους ποιοι είμαστε, τις πραγματικές ψυχοσωματικές και πνευματικές μας δυνάμεις, ποιοι είναι οι ατομικοί στόχοι μας, πώς θα τους πραγματώσουμε χωρίς να βλάψουμε κανέναν συνάνθρωπό μας. Το αναλαμβάνουμε επίσης εάν συνειδητοποιήσουμε και ποιος είναι ο αληθινός προορισμός μας μέσα στην κοινωνία μας και πώς θα μπορούσαν να γίνονται κάθε στιγμή καλύτερες και ουσιαστικότερες οι διαπροσωπικές μας σχέσεις με την κοινωφελή αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας.
Καλή, λοιπόν, χρονιά σε όλες και όλους! Με υγεία, αγάπη, πίστη στο Θεό, αλλά και «συν Αθηνά και χείρα κίνει!»…
