Ο μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκη λάτρευε τα Λευκά Όρη και μου είχε διηγηθεί κάποιες μοναχικές αναβάσεις του. Κάποτε είπε ότι “την Κρήτη την κράτησαν τα βουνά όχι ο κάμπος”.
Από το θαυμάσιο βιβλίο του “Το τάξιμο μου” αντιγράφω την έκφραση της λατρείας του για αυτά τα θαυμαστά βουνά μας:
ΟΙ ΤΡΑΓΟΥΣΜΕΝΕΣ ΜΑΔΑΡΕΣ
«…Αντίπερά μου ψηλώνουν τα περήφανα βουνά, οι τραγουδισμένες Μαδάρες, και κάτω μου απλώνεται η θάλασσα, που τόσο χαϊδευτικά αγκαλιάζει το νησί μας. Να ο κόσμος που ζω και στοχάζομαι πλάι στο ερπετό και το έντομο, αδέρφι στις τόσες άλλες αδερφικές ζωές της Μάνας φύσης, πολλές φορές παίζω με τα μυρμήγκια και τα άλλα ελάχιστα πλάσματα της γης. Ω! θεία ποίηση των πραγμάτων!.. Σ’ ευχαριστώ, γιατί μ’ έκανες να βλέπω πολλά και να νιώθω ακόμη περισσότερα μέσα στην όμορφη πλάση.
Ψηλά βουνά, αδέλφια μου ψηλά βουνά, πόσο με σέρνει η μοναξιά και η μεγαλοσύνη σας. Το θυμούμαι καλά αυτό από τις παιδικές μου αναμνήσεις. Δεν μ’ άρεσαν καθόλου οι κάμποι και τα χαμηλώματα κι αν κάπου – κάπου βρισκόμουνα σε χαμηλό τόπο, ανέβαινα στην κορυφή κάποιου δέντρου για να μην είμαι χαμηλά. Ψηλά βουνά με τις περήφανες κορφές, που γεμίσατε τόσες φορές την ψυχή μου με υψηλά φρονήματα και με γενναίους στοχασμούς.
Μήπως ο Θεός δε μίλησε τόσες φορές πάνω από τις συννεφοσκέπαστες κορυφές σας; Μήπως οι Προφήτες και οι Ερημίτες δεν πήραν από τους κεραυνούς σας εκείνη τη φωτιά της καρδιάς για ν’ ανάψουν στις ψυχές των λαών και των πατρίδων το φως της μετάνοιας και της σωτηρίας; Αδέλφια μου ψηλά βουνά, ευλογημένα να ’στε. Ανέβηκα τόσες φορές πάνω στις απάτητες κορφές σας και κατέβηκα μέσα στις βαθειές χαράδρες σας. Είδα τις ρίζες των αιωνίων δέντρων, που τρυπώνανε βαθειά στους βράχους σας, ήπια νερό από τις κρυστάλλινες πηγές σας και πλάγιασα τη μέρα και τη νύχτα στους ίσκιους και τους θάμνους σας. Στάθηκα τόσες φορές στα ύψη σας και κοίταξα μακριά τη θάλασσα και τη στεριά. Κι ακόμη πλειο μακριά από τη θάλασσα και τη στεριά, κοίταξα βαθειά το μεγάλο ορίζοντα κι ήθελα να δω τα σύνορα του άλλου κόσμου…»
…Kαι αλλού έγραψε:
«Αραγε τι να νιώθουν οι Μαδάρες της Κρήτης σαν βλέπουν τα γάργαρα νερά των να χύνονται σε βόθρους και χοιροκυλίστρες; Κι άραγε τι να νιώθουν οι φρόνιμες κορφές της Κρήτης, όταν η γνωστικάδα των χύνεται σε λερωμένα, από την άρνηση και τον λαϊκισμό, “ακάθαρτα πνεύματα” της εποχής μας;».
