Μ’ ένα χαµόγελο ζεστό κι ένα βλέµµα ευθύ, καθαρό, ζεστό επίσης, µε υποδέχεται ο συγγραφέας, στην δεύτερη σελίδα του βιβλίου του.
∆εν γνωριζόµαστε, κι έτσι γίνεται η πρώτη µας γνωριµία…
Γνώριζα ωστόσο λίγο, την αείµνηστη µητέρα του Σοφία Λυγγούρη, εξαιρετική γυναίκα και δικαστική λειτουργό, που υπηρέτησε αξίως την Χανιωτόπολη, για χρόνια πολλά… πάρα πολλά.
Έχω στη µνήµη µου, µε πολλή νοσταλγία, ένα ωραίο διάλογο που είχαµε πριν από χρόνια, για το Ποντιακό ιδίωµα, του οποίου µου έδωσε σηµαντικές λεπτοµέρειες.
∆εν γνώριζα λοιπόν και δεν γνωρίζω τον συγγραφέα.
Το βιβλίο µου χάρισε κοινή µας φίλη, πολύ αγαπηµένη, η κυρία Ρωρώ Γεωργαράκη, λέγοντάς µου «διάβασε αυτό το βιβλίο, θα σε ενθουσιάσει»! Και µε ενθουσίασε, πράγµατι!
Εφτά ιστορίες λοιπόν, της Άνοιξης!
• Φηµονόη
• Λιµάνι κατά την ανατολή του ήλιου
• Ασηµένιος καθρέφτης νυχτερινού φωτός
• Οι χρυσοί ουρανοί
• Λεονάρντο ντα Νοβάλις
• Το κορίτσι µε την παπαρούνα
• Το µαύρο τριαντάφυλλο
∆εν τις διάβασα όλες. ∆εν πρόλαβα, όµως το έχω στην άκρη, για να επανέρχοµαι και να αντλώ, εµπνεύσεις! Έλαβα πάντως τη ‘‘Μετάληψη’’ των ωραίων ιδιωµάτων µιας γραφής, που εµφανίζει αβίαστα και εναργέστατα τις τρεις αγαπηµένες µου αρετές του Λογοτεχνικού Λόγου, τις οποίες προσπαθώ να τηρώ κι εγώ ευλαβικά, κατά το προσωπικό µου δοκούν, µε συνέπεια, αγάπη και πίστη!
Τη σκευή πρώτα πρώτα τη λεκτική που κοµίζει ο δηµιουργός.
Ευρύτατη, στιβαρή, µ’ έναν πλουραλισµό που µεταφέρει γοητευτικά και αδιάκοπα, από τον λυρισµό και τα χρώµατα, όλη τη συναισθηµατική γκάµα, εκ περιτροπής, στις σελίδες του έργου του.
Εκατόν εβδοµήντα στο σύνολό τους.
Την εικόνα ακόµη! Ευχέρεια µεγάλη στη δηµιουργία της!
Ως και να ακολουθεί ένα ωραίο ‘‘ελικοειδές µονοπάτι’’ εικονολογικής διαδροµής, µε αρώµατα πλάνα, ενσταντανέ και σκηνές εναργείς, µε δυναµική και σπαράγµατα οικεία…
Κι εγώ την αγαπώ πολύ την εικόνα και µου αρέσει να τη δηµιουργώ και στην Ποίηση, ιδιαίτερα.
Το δόκιµον της λέξης, ακόµη.
Είναι εντυπωσιακό να το διαπιστώνεις.
Αφού η λέξη είναι «επιφορτισµένη» ν’ απογειώνει την ιδέα νοηµατικά µορφο-ποιηµένη στις εκλεκτικές συγγένειες του αναγνώστη.
Την προσλαµβάνουσα, την αισθητική αντίληψη, την καρδιά! Όταν η δηµιουργία εξέρχεται από τα έσω µας, έχει τη δυσκολία της να ‘‘ενηλικιωθεί’’ και να συστηθεί στον όποιο δέκτη. Σε θέαση ή ακρόαση.
Λόγο, Μελωδία ή Εικαστική εκδοχή.
Ο κύριος Λυγγούρης, µε διαδικασία αµεσότητας, εκλέπτυνσης και βαθύτατης γνώσης των αναγνώσεων του βίου, στα ψιλά γράµµατα ή και κάτω από αυτά, µου γνώρισε µια γραφή, εξόχως ενδιαφέρουσα και ελκυστική. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ.
«Η Ακρόπολη τους αντίκρισε σε µπλε φόντο. Μπροστά της ελιές, πλατάνια, πεύκα, προβατάκια που έβοσκαν στους πρόποδες του Ιερού Βράχου, και στου Φιλοπάππου, ένα παιδάκι πετούσε αετό».
… Χώρα εξαίσιας ωραιότητας, θα ‘λεγε κάποτε ένας φιλόσοφος, «χώρα που διδάσκει τους κατοίκους της να µην αποφεύγουν τον θάνατο όταν έρχεται».
Ν. Λυγγούρης
(σελίδα 127)
