Ο Θεός με πολλά επροίκισε τον άνθρωπο, αν και αυτός (ο άνθρωπος) σπάνια το αναγνωρίζει και πιο σπάνια κάνει χρήση αυτών των χαρισμάτων. Μερικά απ’ αυτά έχει δώσει και στα ζώα. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι η ακοή, η ακουστική λειτουργία όπως θα λέγαμε. Με τα δυο εξωτερικά της όργανα -τα αυτιά- συλλαμβάνουμε τους ήχους. Ακούμε φωνές και δεχόμαστε μηνύματα. Συνεννοούμαστε και επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας. Χάρις σ’ αυτή την ακουστική μας λειτουργία μπορούμε να είμαστε κοινωνικοί και προοδευτικοί. Ζούμε και συμμετέχουμε στον κόσμο των ήχων και της αρμονίας. Χωρίς τα αυτιά μας θα ήμαστε βυθισμένοι στον κόσμο της σιωπής. Σε έναν κόσμο βουβό, χωρίς φωνές. Χωρίς ήχο. Χωρίς μουσική. Η κώφωσις δεν είναι μόνο μια σωματική αναπηρία. Είναι και ένα μεγάλο ψυχικό και βιωματικό μαρτύριο… Η ακουστική λειτουργία, με την οποία μας επροίκισε, όπως είπαμε και στην αρχή, ο Δημιουργός αποδεικνύει, ότι ο Θεός θέλησε να είμαστε κοινωνικά δημιουργήματα. Τα αυτιά είναι οι κεραίες της υπάρξεώς μας. Είναι ο δέκτης με τον οποίο δεχόμαστε τα μηνύματα των συνανθρώπων μας. Χωρίς την ακουστική λειτουργία θα ήταν αδύνατη η σύστασις της ανθρώπινης κοινωνίας όπως και η δημιουργία ανθρώπινου πολιτισμού. Και αντίθετα: Ο Θεός αλλοιώνει την ακουστική λειτουργία των οικοδόμων του πύργου της Βαβέλ (γεν. 11, 1-9), για να διασώσει τον ανθρώπινο πολιτισμό από τη γενική διαφθορά. Η ακουστική μας λειτουργία, από το ένα μέρος και η δημιουργία του κόσμου των ήχων, από το άλλο, αποδεικνύουν ότι ο Θεός θέλησε να είμαστε απολαυστικά δημιουργήματα. Η ανθρώπινη φωνή. Το κελάηδημα των πουλιών. Ο βρυχηθμός των ζώων. Η βοή των κυμάτων. Το θρόισμα των φύλλων. Ο ήχος των μουσικών οργάνων, όλα όσα συνθέτουν την ορχήστρα των ήχων, είναι έργα των δακτύλων του μεγάλου καλλιτέχνη και Δημιουργού Θεού μας. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, και την αρμονία των ήχων, και μας χάρισε την δυνατότητα να τα απολαμβάνουμε. Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε την εκτροπή από την αρμονία στην ηχορύπανση με τη μουσική της ζούγκλας και της εξάψεως των κατωτέρων ενστίκτων. Τα απαίσια μουσικά όργανα που δεν προσφέρουν αληθινή τέρψη, αλλά φρίκη και αρρώστια, τα οποία και πληρώνονται ακριβά, και διαβρώνουν το σώμα και την ψυχή. Είναι σωστό που γράφτηκε από έναν σωστό και σοφό ιερωμένο ότι ο κόσμος της αιωνιότητος θα είναι ένας κόσμος ακουστικής απολαύσεως. Οι λυτρωμένοι στην Βασιλεία του Θεού θα είναι υμνολογικές υπάρξεις. Γράφει σχετικά ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ηκουσα φωνήν εκ του ουρανού ως φωνήν βροντής μεγάλης, και η φωνή ην ήκουσα ως κιθαρωδών κιθαριζόντων εν ταις κιθάραις αυτών. Και άδουσιν ωδήν ενώπιον του θρόνου και ενώπιον των τεσσάρων ζώων…” (Αποκ. 14, 2-3). Κανείς δεν θα μπορέσει να αγαπήσει τον αρμονικό κόσμο του Θεού, κρατώντας θεληματικά ασφαλισμένα τα αυτιά του. Όπως και κανείς δεν θα μπορέσει να ανακαλύψει τον Δημιουργό του, κρατώντας κλειστά τα μάτια του. Η ακουστική μας λειτουργία αποδεικνύει ακόμη ότι ο Δημιουργός μας θέλησε να μας κάνεις κοινωνούς Του. Ο Θεός έβαλε μέσα μας τον ακουστικό δέκτη για να ακούμε την φωνή Του και να δεχόμαστε τα μηνύματά Του. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την κοινωνία με τον Θεόν μας, αν Εκείνος δεν προνοούσε γι’ αυτό. Ολόκληρη η Αγία Γραφή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το βιβλίο του διαλόγου και της επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεόν: «Είπεν ο Κύριος τω Ιώβ… ερωτήσω δε σε, συ δε μοι αποκρίθητι…». «Δεύτε και διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος…», «Της φωνής σου ήκουσα» κ.λπ. Αλλωστε, ολόκληρη η ιστορία της σωτηρίας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η γιγαντιαία προσπάθεια του Θεού να αποκαταστήσει την διακοπείσα επικοινωνία Του με τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και όταν τελικά έγινε και άνθρωπος, συνεχώς η καθημερινή Του φροντίδα ήταν να αποκαταστήσει τον χαλασμένο ακουστικό μας δέκτη: “Και έλεγεν αυτοίς (ο Ιησούς), ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω” (Μαρκ. 4, 9).
*Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
