Δύο κόσμοι  

Τούτη η Γη που κατοικούμε
και που την κακοποιούμε,
ειν΄ο κόσμος μας τη λέμε,
κι όσοι την πονούμε, κλαίμε.
Δηλαδή ανήκει σ΄όλους
και “σ΄αγίους” και “διαόλους”.
Μα ΄χουμε κι ένα ΄λλο κόσμο
που μοσχοβολά σαν δυόσμο
πουν΄ο εσωτερικός μας,
δηλαδή ο ψυχικός μας.
κι αναλόγως μ ΄ότι κάνεις
τον κερδίζεις ή τον χάνεις.
Με τη ζήλεια τον λογχίζεις,
Με την πίστη τον στηρίζεις.
Με το μίσος τον τσακίζεις
Με έρωτα τον διανθίζεις.
Με (την) κακία τον δηλτηριάζεις
και Μ΄αγάπη τον αγιάζεις.