«Οι δημοσκοπήσεις έχουν γίνει ένα είδος υπερπραγματικότητας,
ή για να το πούμε διαφορετικά έχουν γίνει η πραγματικότητα»
(Μίλαν Κούντερα, “Η Αθανασία”)
ΟΣΟ πλησιάζει η μέρα των εκλογών τόσο περισσότερες επισκέψεις, ομιλίες, τηλεπαρουσιάσεις, κομματικές διαφημίσεις, φυλλάδια υποψηφίων βουλευτών έχουμε.
ΩΣΤΟΣΟ δεν θυμόμαστε βουλευτικές εκλογές τόσο ήρεμες, αδιάφορες ή ουδέτερες από πλευράς ψηφοφόρων.
ΦΤΑΙΕΙ ο καιρός; Μήπως φταίνε οι ίδιοι οι πολιτικοί που δεν εμπνέουν πια; Ή μήπως υπάρχει μια πλήρης βεβαιότητα στο εκλογικό σώμα για το τελικό αποτέλεσμα, οπότε για ποιον ή γιατί να αγωνιστεί κανείς;
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΑ και στα πλαίσια μιας σωστής δημοκρατίας, πάντα υπήρχαν οι σφοδρές ή… ευγενείς αντιπαραθέσεις, τα debate, οι πλατείες, οι τηλεοπτικές κόντρες.
ΜΑΣ ξενίζει, λοιπόν, ότι σ’ αυτές τις εκλογές οι εγωισμοί των δυο αντιμαχομένων (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) επικράτησαν της ενημέρωσης των πολιτών.
Δεν είχαμε σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων καμια προβολή ή και αντιπαράθεση των προγραμμάτων τους. Αντίθετα υπήρξε… embargo!
ΜΑΣ ξενίζει επίσης ότι οι δημοσκοπήσεις έγιναν καθεστώς, θεωρούμενες μάλιστα από πολλούς και ως κριτήριο απόφασης! Έστω κι αν σε αρκετούς ψηφοφόρους υπάρχει έντονο δίλημμα, που θα εκφραστεί όμως πάνω στις κάλπες.
ΕΞΑΛΛΟΥ, αυτή η υποτιθέμενη ραστώνη των ψηφοφόρων, από τη μια μας θυμίζει εκλογές σε… ευρωπαϊκή χώρα, από την άλλη ενέχει μια έκδηλη κούραση του κόσμου που μάλλον λέει, «να τελειώνουμε!»
ΟΜΩΣ, και η όποια αδιαφορία μας (που πιθανόν να οδηγήσει σε κάποια αποχή) και η βεβαιότητά μας (που πιθανόν να οδηγήσει σε υπερεκτίμηση του αποτελέσματος) είναι λάθος εφησυχασμοί, διότι οι δημοσκοπήσεις που «δικαιώθηκαν» στις τριπλές εκλογές του Μαΐου, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα δικαιωθούν και σ’ αυτές.
ΠΩΣ το έλεγε ο Φλωράκης;
Οι εκλογές μοιάζουν με «γκαστρωμένη γυναίκα»: κανείς δεν προδικάζει το αποτέλεσμά τους.
