ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ αλλεπάλληλων κρίσεων, όπως αυτές που περάσαμε από το 2008 και εντεύθεν, αυτό που αλλάζει δεν είναι μόνο το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο μιας χώρας, αλλά και ολόκληρη η ιδεολογική και αξιακή συμπεριφορά των πολιτών της.
ΕΤΣΙ, σήμερα έχουμε μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της άλλοτε τριάδας δεξιά-κέντρο-αριστερά σε εντελώς διαφορετικά ιδεολογικά προτάγματα. Όπως και μια αυξανόμενη αμφισβήτηση της ελληνικής -και όχι μόνο- αριστεράς, με ό,τι σημαίνει αυτή η λέξη.
ΤΟ ΧΑΟΣ της προηγούμενης δεκαετίας καταβαράθρωσε σταθερές πολιτικές ιδεολογίες (σοσιαλισμός, νεοφιλελευθερισμός, κομμουνισμός, άκρα δεξιά/αριστερά) και ανέδειξε την επιθυμία του κουρασμένου καπ’ την πανδημία πολίτη για μια κάποια σταθερότητα. Επιθυμία για μια κανονικότητα που του έλειψε.
Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ στα νέα δεδομένα, με τις παγκόσμιες αλλά και περιφερειακές ανακατατάξεις, απαιτεί ετοιμότητα…
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ περιβάλλον αποσταθεροποίησης (ρωσοουκρανικός πόλεμος, αυξανόμενη ενεργειακή ακρίβεια) και ο κίνδυνος εμπλοκής μας στο αναπάντεχο, απομάκρυναν από τον ψηφοφόρο κάθε διάθεση για περιττούς πειραματισμούς (κυβερνήσεις ”ηττημμένων”, μειοψηφίας ή ειδικού σκοπού κ.λπ.), δηλαδή κυβερνητικής αβεβαιότητας. Είναι δε περίεργο που η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει στο να επενδύει σε μια αδιέξοδη πόλωση, αγνοώντας την απτή πραγματικότητα. Που είναι τα καυτά προβλήματά μας και ο τρόπος επίλυσής τους.
ΑΛΛΑ, και η υποτίμηση της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος μέσα από την καλλιέργεια μιας συλλογικής αυταπάτης (το επιχείρημα δηλαδή ότι «δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν, όσοι ψήφισαν ΝΔ»!) δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση μέθοδο πειθούς. Ποιος μπορεί σήμερα να πείσει έναν οποιονδήποτε νέο ότι, αν μπει ας πούμε σε μια σχολή με βαθμό κάτω από τη βάση στις εξετάσεις, αυτό θα είναι για το καλό του; Ποιος μπορεί να πειστεί σήμερα πως η χώρα μας είναι ολοκληρωτική(!), ανασφαλής, πλήρως διεφθαρμένη κ.λπ.; Δυστυχώς, καλώς ή κακώς, ο παλιός καιροσκοπικός ριζοσπαστισμός δεν συγκινεί…
