Κύριε διευθυντά,
είναι πραγματικά άβολο να μεγαλώνεις σε μια κοινωνία μέσα στην οποία δεν μπορείς να διαφωνείς, να ασκείς κριτική και που στο τέλος πάντα να πρέπει να κάνεις εκείνο που σου επιβάλουν. Μερικές αυθόρμητες σκέψεις προκειμένου να παρουσιάσουν μια κουραστική πια καθημερινότητα. Η ανάγκη για κατηγοριοποίηση και καταστολή ήταν ανέκαθεν μία ιδανική επιλογή για κάθε εξουσία, άλλωστε έτσι καταφέρνουν να μας κυβερνούν, διαιρώντας μας.
Μας μυούν να κάνουμε συνεχείς υποχωρήσεις, να συμβιβαζόμαστε με τα λίγα ή τα αβέβαια και μας οδηγούν σε συνεχείς πνευματικές και ηθικές ήττες. Τόσο μικρές ήττες που δεν συνειδητοποιούμε πόσο οξυγόνο μας παίρνουν, πόσο μας συρρικνώνουν σαν οντότητες.
Συμπαραστάτες τους σε αυτή την αμήχανη προσπάθεια τα Μ.Μ.Ε. Κάθε πρωινό στο ραδιόφωνο και τις εφημερίδες αισθάνεσαι να σε πιάνει το στομάχι σου. Νιώθουμε μόνοι.
Χωρίς ενημέρωση, χωρίς κριτική προς τις εκάστοτε απόλυτες αποφάσεις που θεσμοθετούνται. Επιπλέον, για την ελληνική τηλεόραση δεν αξίζει να αναφέρουμε πολλά.
Συνεχώς, τα πάνελ γεμίζουν από εντεταλμένους δημοσιογράφους, από πολιτικούς σε αστική ραστώνη και γιατρούς παγιδευμένους από την επιστήμη τους. Όλοι παρουσιάζουν ένα πολεμικό ανακοινωθέν. Όλοι γοητεύονται στο να κινδυνολογούν. Κι ύστερα, παρατηρείς δημοσιογράφους και συντάκτες πνευματικά υποταγμένους, παραδομένους σε μια χαμηλού επιπέδου ενημέρωση για να καταλάβουμε πως αισθάνονται οι εξουσιάζοντες, να έρθουμε συναισθηματικά κοντά τους.
Με τον τρόπο αυτό, φτάνουμε σε έναν ακόμη Νοέμβρη, σε ένα πολιτικό μήνα καθώς κάθε κυβέρνηση ανά τα χρόνια δέχεται τις πρώτες μαζικές πιέσεις από διάφορους φορείς. Σε ένα μήνα ιστορικό λόγω της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Μια εξέγερση απέναντι στη δικτατορία και την απολυταρχικότατα. Τώρα, ο μήνας ετούτος γίνεται αρωγός μιας νέας δύσκολης περιόδου. Ίσως βέβαια να μην φταίει και ο έρημος μήνας, ίσως φταίει που σταμάτησαν οι άνθρωποι να διεκδικούν και να ονειρεύονται κάτι πιο δίκαιο και όμορφο για όλους. Κατά συνέπεια, στη φτωχή χώρα μας ο Νοέμβρης δεν είναι τόσο ξέγνοιαστος σαν τον Ιούλη, δεν είναι έτσι όπως νομίζετε.
Σαστισμένοι κι εμείς χωριζόμαστε σε ομάδες, τσακωνόμαστε με τους Αεκτζήδες, τους νεοφιλελεύθερους και τους ανεμβολίαστους. Θέλουμε να τους υποτάξουμε, να τους κλείσουμε μέσα και να τους αφανίσουμε. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας πληγώνεται, εξασθενεί αλλά οι κυβερνήσεις που το διέλυσαν τώρα αγορεύουν, η τωρινή συντηρεί την υποβάθμισή του μέσα σε ένα χάος. Εμείς μένουμε στη μέση ή μάλλον στην άκρη, δουλειά, σπίτι, σκάνερ, καφέ με άδεια από την αστυνομία, βιβλία απολυμαντικά, online σεμινάρια για να βγούμε στις πρώτες θέσεις του εργασιακού ιπποδρόμου, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, να γίνουμε καλύτεροι, να κερδίσουμε χρήματα, να φτιάξουμε τη ματαιότητα μας και να πνιγούμε μέσα της.
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
Να πετάξουμε από πάνω μας την ηθική της υποταγής και της διχοτόμησης,
να ξαναβρούμε πάθος για δημιουργία, για έρωτα, για παιχνίδι!
Ακρωτηριανάκης Αντώνης
Απόφοιτος Σ.Ε.Φ.Α.Α
Κύριε Ακρωτηριανάκη, κάθε μέρα πεθαίνουν πάνω από 100 άνθρωποι στην Ελλάδα με covid 19, από αυτούς οι 9 στους 10 είναι ανεμβολίαστοι. Γίνεται τεράστια προσπάθεια από την κυβέρνηση και από τα ΜΜΕ για να μην πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι άδικα ενώ θα μπορούσαν να σωθούν με ένα ακίνδυνο εμβόλιο. Τι το μεμπτό σε αυτό; Εμβολιασμένος μη εμβολιασμένος δεν ειναι Ολυμπιακός Παναθηναϊκός ή ΝΔ ΠΑΣΟΚ ή αριστερός δεξιός. Κάπως τα έχετε παρεξηγήσει τα πράγματα. Επίσης ζούμε σε μια δημοκρατία και όχι σε δικτατορία, έχουμε όλες τις ελευθερίες αλλά ως εκεί που περιορίζουμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας.