Επιστροφή στα ’80s
Δύο ονόματα, αμέτρητες ιστορίες, ακόμα περισσότερες αναμνήσεις. Όταν μιλάμε για ξένη μουσική τη δεκαετία του ΄80 στα Χανιά, ακόμα και όσοι δεν έζησαν την εποχή εκείνη, το μυαλό τους πάει σε δύο ονόματα. Για τη Disco στην “Αριάδνη” για το rock, new wave στο “Κανάλι”, δύο club δίπλα το ένα στο άλλο στην ακτή Τομπάζη, διέφεραν στη μουσική και στο στυλ, τα ένωνε η χορευτική διάθεση των θαμώνων. Μέσα από διηγήσεις και φωτογραφικό υλικό κάνουμε ένα flash back στα 80s…
“Κανάλι” το λατρεμένο
Ένα όνομα, ένα θρύλος, το “Κανάλι”, αποτελούσε για χρόνια λατρεμένο στέκι για τους φίλους του rock, με φήμη που ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια των Χανίων. Ξεφυλλίζουμε αφιερώματα στον Αθηναϊκό Tύπο, τον “Ταχυδρόμο” αλλά και ξένα δημοσιεύματα που περιέγραφαν τον χώρο σαν ένα ιδανικό χορευτάδικο της εποχής. Το “Κανάλι” στήθηκε στα 1976 από τον Μάνο Δαρκαδάκη.
«Γιατί “Κανάλι”; Έφτιαχνα το μαγαζί, που το είχα πάρει ως αποθήκη, μια από αυτές του παλιού λιμανιού και πέρασε ένας φίλος μου και βλέποντας με τι τραβούσα μου λέει “τι κανάλι περνάς για να το φτιάξεις;” και του λέω “φίλε μου μόλις μου βρήκες το όνομα για το μαγαζί!”. Πήρα ένα μικρό χώρο στην αρχή που τον δούλευα ως μεζεδοπωλείο με ροκ μουσική. Έτσι ξεκίνησε! Είχα ροκ και ρέγγε, τσικουδιές και απλά μεζεδάκια. Πελάτες μου ξένοι, Άγγλοι κυρίως αλλά και Γάλλοι, Αυστριακοί που δούλευαν τον Χειμώνα στο μάζεμα των ελιών και των πορτοκαλιών και το βράδυ έρχονταν στο μαγαζί. Στα 1980 γίναμε συνέταιροι με τον Βασίλη τον Γναφάκη που είχε το διπλανό χώρο ως μπαρ με το όνομα “Μύκονος” και μετά λίγο ενώσαμε τους δύο χώρους. Club έγινε το “Κανάλι” το 1980. Γιατί; Γιατί πήρε μόνο του την πορεία αυτή, είδαμε ότι ο κόσμος έρχονταν για τη μουσική και όχι για το μεζέ, έτσι έγινε club», αφηγείται ο Μάνος.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Xαρακτηριστικό της εποχής εκείνης ότι ο κόσμος χόρευε και μάλιστα πολύ με την ξένη μουσική, διασκέδαζε με την ψυχή του. «Εμείς δεν ήμασταν της disco μουσικής. Παίζαμε rock, reggae, new wave και ο κόσμος είχε διαχωριστεί. Αυτοί που ήθελαν disco θα πήγαιναν στην “Αριάνδη”, στη “Λατώ”, σε εμάς έρχονταν άλλος κόσμος. Dj είχαμε το Θοδωρή Ζουριδάκη, τον Βασίλη Μαυρουδή, τον Άρη και με πολλούς ξένους, έναν Άγγλο θυμάμαι τον John που έπαιξε για ενάμιση χρόνο και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Ο κόσμος μας ήταν και ξένοι φυσικά και Αθηναίοι αλλά κυρίως Χανιώτες, ήταν το δικό τους στέκι. Μάλιστα τους λέγαμε και “Καναλόβιους”, αυτούς που έρχονταν κάθε βράδυ και δεν ήταν λίγοι» θυμάται ο συνομιλητής μας.
Το ποτό της εποχής για το “Κανάλι” τη δεκαετία του ’80 ήταν το Bacardi Cola, στα σφηνάκια το B52, whiskey με νερό ή σόδα, μεγάλη πέραση είχε επίσης το κονιάκ και είχε αρχίσει και η μόδα της τεκίλα. «Τα ποτά ήταν φτηνά και είχε ο κόσμος λεφτά αλλά ήταν κυρίως η ατμόσφαιρα της εποχής, το μεγάλο κέφι που χαρακτήριζε το μαγαζί! Δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί είχε τόση επιτυχία. Πολλοί οι λόγοι. Ίσως η μουσική που επιλέξαμε να παίξουμε γιατί είχαμε καλή δισκοθήκη, εξαιρετικούς dj, ήταν “ψαγμένο” το “Κανάλι” σε ό,τι αφορά τη μουσική. Επίσης εκείνη την εποχή δεν ήταν πολλά όπως τώρα τα νυχτερινά μαγαζιά, να φανταστείς ο Πλατανιάς αμφιβάλω αν είχε!», δηλώνει ο παλιός ιδιοκτήτης.
Ζητάμε από τον δημιουργό του “Καναλιού” να θυμηθεί ανθρώπους και περιστατικά που να συνδέθηκαν με το χώρο. «Δεν είναι υπερβολή να πω πως όποιος επώνυμος ερχόταν εκείνη την εποχή στα Χανιά θα περνούσε μια βόλτα από το “Κανάλι”. Από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέχρι πολιτικούς όπως ο Γιώργος Γεννηματάς αλλά και ο Αντώνης Τρίτσης! Αλλά να ήταν μόνοι αυτοί; Στα περιστατικά αξέχαστα θυμάμαι να έχει φοβερή κακοκαιρία να ανεβαίνει η θάλασσα στο λιμάνι να σπάει ότι είχαμε βάλει για προφυλάξεις να μπαίνει μέσα στο μαγαζί! Και ο κόσμος να συνεχίζει να χορεύει! Και σε ένα άλλο πάλι συμβάν με κακοκαιρία, κάποιος που βγήκε κοντά στην άκρη της προβλήτας τον πήρε η θάλασσα. Βγήκε το μαγαζί έξω και ένα παιδί που ήταν φοιτητής τότε και μετά έγινε πιλότος -το είχε δηλαδή μέσα του, το έλεγε η καρδιά του- δέθηκε με σκοινί και έπεσε στη θάλασσα και κατάφερε και τον διέσωσε! Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που γνωρίστηκαν στο “Κανάλι” και παντρεύτηκαν και πολλοί βέβαια που χώρισαν λόγω του “Καναλιού” (γέλια)».
Η πορεία, αλλά όχι η ιστορία, του “Καναλιού” έλαβε τέλος το 1993 όταν έκλεισε. «Κουράστηκα από τη νύχτα και είδα ότι άλλαζε η μόδα και η εποχή. Τα club άρχισαν να παίζουν και Ελληνικά. Το έκανα λοιπόν εστιατόριο το “Μοναστήρι” που το κράτησα για χρόνια πολλά.
Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ιστορίες από το “Κανάλι” που το θυμούνται με νοσταλγία, υπήρχαν και πελάτες που έρχονταν κάθε μέρα και από τότε που το έκανα εστιατόριο δεν ξαναπάτησαν!»
Τα ωραία χρόνια της “Αριάδνης”
«Ο χρόνος έχει 365 ημέρες τις 300 ήμουν στην “Αριάδνη”» θυμάται ο Στέλιος Αγγελάκης, παλιός φωτογράφος και για χρόνια φανατικός θαμώνας της Disco που για χρόνια λειτουργούσε δίπλα στο λιμεναρχείο και έχει συνδεθεί με τις νύχτες της νεολαίας των ’80s αλλά και της δεκαετίας του ’90.
«Η “Αριάδνη” ήταν η “καθαρόαιμη” disco της εποχής. Χόρευες, τραγουδούσες, έκανες κέφι, όλο το μαγαζί ήταν μια παρέα. Δεν υπήρχε εκεί το μετέπειτα “κάθομαι με ένα ποτό και ξανοίγω τους άλλους”. Όλο το μαγαζί χόρευε και διασκέδαζε, χειμώνα και καλοκαίρι! Για αυτό και ήταν γνωστή και εκτός Χανίων. Υπήρχε κόσμος που ερχόταν στα Χανιά για διακοπές, για τριήμερο και περίμενε να πάει στην “Αριάδνη”. Δύο τότε ήταν τα γνωστά μαγαζιά, τα συνώνυμα της “Βarbarella” της πασίγνωσης disco στην Αθήνα. Η “Αριάδνη” στα Χανιά και η disco “Αθηνά” στο Ηράκλειο», είναι τα λόγια του Στ. Αγγελάκη.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Για τον παλιό θαμώνα το μαγαζί ήταν οι άνθρωποι της, για τους οποίους έχει μόνο καλά λόγια να πει. «Ο ιδιοκτήτης ο Μανώλης Γλυμιδάκης και οι δύο κουνιάδοι του Γιώργος και Κώστας Βλαχάκης εξαιρετικοί άνθρωποι. Ο Μανώλης που τον χάσαμε νωρίς δεν υπήρχε τέτοιος άνθρωπος στη νύχτα ήταν συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη! Πραγματικά μοναδικός! Τα πάρτι τα διοργάνωνε ο “Καίσαρας” ο διακοσμητής Παναγιώτης Διονυσόπουλος που είχε μετακομίσει τη δεκαετία του ’80 στα Χανιά. Το “Ρωμαϊκό πάρτι”, το “Χαβάι Πάρτι” τα έστηνε και τα διοργάνωνε αυτός. Ήταν η εποχή εκείνη που παιζόταν το “Χριστός Ξανασταυρώνεται” στην τηλεόραση και είχε κάνει πάρτι με τα “Γιουσουφάκια”, άλλο πάρτι πάλι το “Σοκολάτα” που είχε γεμίσει όλη τη disco με σοκολάτες. Όλοι έμπαιναν μόνο αν ήταν ντυμένοι με τη θεματική του πάρτι, με χλαμύδες και πέδιλα για το “Ρωμαικό πάρτι”! Αυτά τα πάρτι που γίνονταν σχεδόν όλο το χρόνο έγραψαν ιστορία ακόμα τα θυμούνται. Μια άλλη μορφή ήταν ο dj Pascal! Ένας Γάλλος που έμενε μόνιμα στα Χανιά, καταπληκτικός dj και φοβερό πειραχτήρι», αφηγείται ο συνομιλητής μας.
Ρωτάμε τον Στέλιο για το “φλερτ” της εποχής και την προσέγγιση των αντίθετων φύλων: «Υπήρχε πολύ “φλέρτ” όχι τόσο “χύμα” όπως σήμερα. Ήταν ακόμα πιο αυστηρά τα πράγματα ειδικά για τις γυναίκες. Θυμάμαι μια κοπέλα στην παρέα μου που έφευγε κάθε πρωί στις 5 τα ξημερώματα από τις disco. Μου έκανε εντύπωση και της λέω μια μέρα “οι άλλες φεύγουν πιο νωρίς εσύ πως και μένεις τόσο αργά”. “Ξέρεις” μου απαντάει “έχω δύο αδελφές που ο πατέρας μου τις είχε υπό αυστηρή επιτήρηση και δεν τις άφηνε να βγουν και… κλέφτηκαν! Έτσι εμένα με έχει αφήσει ελεύθερη να γυρίζω όποτε θέλω!».
Την εποχή εκείνη είχε ξεκινήσει ο τουρισμός, στη disco έρχονταν και ξένοι, όμως η μεγάλη πλειοψηφία ήταν Χανιώτες. Αγαπημένα ποτά το whiskey και διάφορα κοκτέιλ που ξεκίνησαν τότε να γίνονται μόδα. «Για τα χρόνια εκείνα είχε πολύ καλό ήχο και συστήματα και γενικά ήταν ένα πολύ προσεγμένο μαγαζί, στον “αφρό” του λιμανιού. Πότε – πότε λίγο για πλάκα, λίγο σοβαρά πετούσε και κανένα λαϊκό αλλά η μουσική ήταν η disco της εποχής», αναφέρει ο παλιός φωτογράφος που θυμάται την καλή οικονομική κατάσταση των ετών αυτών. «Τη δεκαετία του ’80 όποιοι την έζησαν ξέρουν καλά ότι κυκλοφορούσε χρήμα πολύ. Εγώ φωτογραφείο είχα και από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο μπορεί να εμφάνιζα και 200 φιλμ καθημερινά, τις δε Δευτέρες φτάναμε και τα 300! Γενικά υπήρχε ένα κλίμα αφθονίας και μια αίσθηση του να περάσουμε καλά», καταλήγει.
