Το χαμένο νόημα μιας επετείου

Παρέλαση εντυπώσεων τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τις επετειακές εκδηλώσεις για το “ΟΧΙ” που είπε ο ελληνικός λαός το 1940 απέναντι στην επέλαση των δυνάμεων του Αξονα.
Τα πολιτικά κόμματα -στην πλειοψηφία τους- “επένδυσαν” πάνω στην επέτειο για ακόμη μια χρονιά. Δημόσια αντιπαράθεση, με άστοχες και ακραίες τοποθετήσεις από όλες τις πλευρές.
Και τι δεν διαβάσαμε τις μέρες ετούτες. Από την “αγιοποίηση” του δικτάτορα Μεταξά και τις προκλητικές δηλώσεις Τζιτζικώστα για τη Χρυσή Αυγή, μέχρι το -επικίνδυνα- ανιστόρητο άρθρο του στελέχους του ΣΥΝ Νάσου Θεοδωρίδη, που εν ολίγοις μας… ενημέρωνε για τον “μύθο” του 1940. Για πολλοστή φορά αναδεικνύεται η αδυναμία μερίδας της Αριστεράς να αντιληφθεί ότι αντι-εθνικισμός δεν σημαίνει ισοπέδωση της ιστορίας και “αβαντάρισμα” του εθνικισμού των άλλων λαών.
Δεν είναι ντροπή ούτε εθνικισμός να είναι περήφανος ένας λαός για τους αγώνες των προγόνων του. Ιδίως όταν ακόμη εδώ στην Κρήτη έχουμε ανθρώπους να μας διηγούνται όσα έζησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη ναζιστική θηριωδία.
Κάπως έτσι, λοιπόν, πίσω από λιβελλογραφήματα, πολιτικές κόντρες, κιγκλιδώματα και παρελάσεις… κεκλεισμένων των θυρών, το νόημα μιας σπουδαίας επετείου χάνεται. Η παρέλαση μετατρέπεται σε “πανηγυράκι” εντυπώσεων. Που φέτος, μάλιστα, είχε και χορηγό…