Αξία ανεπανάληπτη

Πολύ υποβιβάστηκε. Πολύ εκμεταλλεύτηκε. Πολύ εμπορευματοποιήθηκε ο άνθρωπος της εποχής μας. Δυο χιλιάδες και, χρόνια μετά τον σωτήριο ερχομό του Χριστού, ο οποίος ετίμησε τον άνθρωπο, γενόμενος άνθρωπος, και όμως όχι μόνο δεν τιμήθηκε όσο θα έπρεπε, αλλά του αφαίρεσαν την ιερότητα και τη μοναδικότητα του προσώπου του.
Αυτό το εμπόριο λευκής σάρκας. Οι βιασμοί και η σεξουαλική διαστροφή. Η παιδική σεξουαλική εκμετάλλευση. Η διακίνηση προς εμπορία και “ενοικίαση” γυναικών. Οι πορνοσεξουαλικές βιντεοσκοπήσεις, είναι μαρτυρίες της υποτιμήσεως και απογυμνώσεως του ανθρωπίνου σώματος. Αφήνουμε και το άλλο, το πόσα εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται ή βασανίζονται από τους διαφόρους κατακτητές.
Και όμως, μεγάλη κι ανεκτίμητη η αξία του ανθρώπου. Σε κάποια θεία έκσταση ο προφήτης Δαβίδ, σκεπτόμενος αυτή την αλήθεια θα πει: «Ηλάττωσας αυτόν (τον άνθρωπον) βραχύ τι παρ’ αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου» (Ψαλμ. 8, 6-7). Και ο δίκαιος και πολύπαθος Ιώβ με θαυμασμόν και δέος θα ρωτήσει: «Τι γαρ έστιν άνθρωπος ότι εμεγάλυνας αυτόν ή ότι προσέχεις τον νουν εις αυτόν;» (Ιώβ 7, 17).
Οταν ο άνθρωπος σέβεται τον εαυτό του. Οταν ο καθένας σέβεται τον πλησίον του, τότε πράγματι ζει την “ισάγγελον πολιτείαν”. Λειτουργεί και λειτουργείται. Μετέχει στα ιερά Μυστήρια. Τρέφεται με το σώμα και με το Αίμα του Χριστού και τον λόγο Του. Βασιλεύει, κυριαρχεί στα πάθη του και ίσταται πάνω από όποιες μικρότητες και ψυχοφθόρες κοσμικές επιθυμίες. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Αγίου Θεοφυλάκτου: «Αυτός (ο Χριστός) έχρισεν ημάς και εσφράγισεν τ.έ. προφήτας και βασιλείς και ιερείς ειργάσατο. Τοιούτος γαρ παις βαπτισθείς. Προφήτης, ως ιδών α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσεν. Ιερεύς, ως οφείλων εαυτόν προσάγειν θυσίαν ζώσαν, αγίαν ευάρεστον τω Θεώ. Και βασιλεύς, ως Θεού του παμβασιλέως υιός γεγονώς και της μελλούσης κληρονόμος βασιλείας και ως νυν βασιλεύων και ατόπων λογισμών του κόσμου παντός υπερκείμενος».
Ναι, αυτός είναι ο άνθρωπος, ο ανεπανάληπτος άνθρωπος, η υπερκείμενη του κόσμου αξία ο άνθρωπος. Αυτού του ανθρώπου πρέπει να σεβαστούμε και να κρατήσουμε ψηλά κι ανόθευτη την ιερότητα. Αυτόν τον άνθρωπο, με την μεταφυσική προσδοκία, πρέπει να κρατήσουμε μακριά από τα πάθη και την όποια εκμετάλλευση.
Αυτόν τον άνθρωπο που ομολογεί «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντως αιώνος». Αυτόν «τον ανακινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν». (Κολασ. 3, 10). Αυτό, το θαύμα της δημιουργίας το μετατρέψαμε από θαύμα σε θύμα. Από αξία σε απαξία. Από ιερότητα σε σκεύος σαρκικής ηδονής και διαστροφής. Από αιδημοσύνη σε ευτελισμό, ιδίως του γυναικείου σώματος, αλλά κι αυτού του παιδικού με την τρομακτική αύξηση της παιδικής πορνείας. Αυτό το αθώο και άκακο πλάσμα, για το οποίο ο Χριστός είπε «εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18, 3). Το σκέφθηκαν αυτό οι πάσης φύσεως εκμεταλλευτές των παιδιών; Οι ασχημονούντες και βιαιοπραγούντες στα τρυφερά σώματά τους; Αυτοί οι κτηνάνθρωποι και διεστραμμένες και αδίστακτες μαύρες ψυχές που οι πλείστοι κυκλοφορούν ως ευυπόληπτα άτομα; Αυτά τα προβατόσχημα κτήνη (Ματθ. 7, 15) που πέφτουν ακάθεκτα πάνω στα ανυπεράσπιστα, στα αθώα, στα αδύναμα πλάσματα; Ολοι οι εκμεταλλευτές και δυνάστες των συνανθρώπων μας; Τόσα και τόσα δράματα ανθρώπινα παίζονται καθημερινά. Τόσοι και τόσοι, με πολλούς τρόπους και μέσα, εξαπατούν τους ανθρώπους και μάλιστα φαρισαϊκά, ακόμα και αγιοφανητικά, και με την διακρίνουσαν αυτούς υποκρισία και πολλάκις “πειστικότητα” εγκληματούν πάνω τους και ο κόσμος να τους εμπιστεύεται, μη γνωρίζοντας τον απατηλό εσωτερικό τους κόσμο και τα δαιμονικά τεχνάσματά τους και πολλάκις από βαρβάρους κι εγκληματίες, να τους φαντάζεται και να τους εμπιστεύεται ως “ευεργέτες” και “σωτήρες” του, και των δικών του (Λουκ. 22, 25).
Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι εκείνοι που σέβονται, τιμούν και ευλαβούνται την ιερότητα και την αξία του ανθρώπου. Πολύ την τσαλακώσαμε την ανθρώπινη αξία. Πολύ την ευτελίσαμε. Πολύ την ξεγυμνώσαμε. Πολύ και πολυτρόπως και αναιδέστατα την εμπορευτήκαμε. Πολύ την εξαπατήσαμε. Πορεία δυστυχώς, όπως μας την αποκαλύπτει η καθημερινή πραγματικότητα, αναστρέψιμη δεν φαίνεται. Μια πορεία της των πάντων διαλύσεως και ψυχικού θανάτου (Ρωμ. 6, 23).