Κυλά αργά η χώρα. Σα να φοβάται να φτάσει στον προορισμό της. Κάθε μέρα που περνά, ίδια κι απαράλλαχρη με την προηγούμενη. Ασήκωτα φορολογικά βάρη, κατασχέσεις, και το γλυκόπικρο χαμόγελο απ’ το καβγαδάκι των πολιτικών. Εφυγε, χάθηκε το «αλάτι και το πιπέρι» της προόδου.
Δίδεται η αίσθηση ότι η χώρα αποκλίνει αντί να συγκλίνει με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Μια χώρα που εναγωνίως αναζητά τον προορισμό της. Εναν προορισμό που κλονίστηκε επικίνδυνα από το 2009 και από τότε βολοδέρνει γύρω από το “σημείο μηδέν”.
Όποιον κι αν ρωτήσεις, σου απαντά: «τα ίδια και τα ίδια…». Αυτά τα “ίδια”, ίδια με όσα προηγήθηκαν και φευ! Μοιάζουν ίδια με αυτά που θα ‘ρθουν.
Πιστεύει κανείς στις αντιμαχίες των τηλεπαραθύρων; Στις εξαγγελίες; Τα γεγονότα, η καθημερινότητα, τις διαψεύδουν.
Στις προθέσεις ποιος πιστεύει; Μάθαμε πια να κάνουμε τη δεύτερη ανάγνωση…
