Από το δουλεμπόριο στον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ

Οχι, δεν επανέρχομαι στη συγκλονιστική δολοφονία. Εγώ αρθρογράφησα την 1η Ιουνίου. Τώρα, αντιγράφω, ως, έχει του Π. Μανταίου το άρθρο.
«Ενα αόρατο ματωμένο νήμα συνδέει το δουλεμπόριο της Αφρικής και τον ρατσισμό με τον φόνο του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό αμφίδρομο μάλιστα: από το δουλεμπόριο στον Φλόιντ και από τον Φλόιντ στο δουλεμπόριο. Αυτές είναι πληγές βαθιά χαραγμένες στη μνήμη της ανθρωπότητας, που θα πάρουν χρόνια να γιατρευτούν.
Δεν μιλώ για τα θύματα που υφίστανται παντοειδείς, συχνά θανατηφόρες ρατσιστικές διακρίσεις.
Μιλώ κυρίως για τους θύτες, τους ρατσιστές, που για να φτάσουμε ως ανθρωπότητα, στη δικαιοσύνη της φυλετικής ισότητας, πρέπει να ξεριζώσουν από μέσα τους την “γάγγραινα” της υπεροψίας του χρώματος.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, μου έδωσαν οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις της Κυριακής στο Μπρίστολ της νοτιοδυτικής Βρετανίας, όπου οι διαδηλωτές γκρέμισαν και έριξαν στο ποτάμι της πόλης τον ανδριάντα… επιφανούς δουλεμπόρου, πάμπλουτου συγχρόνως και μεγάλου ευεργέτη της πόλης, με κεντρική λεωφόρο στ’ όνομά του…. Τί να πρωτοσχολιάσεις!…
Τέλος πάντων, το όνομά του… ανδριάντα: Εντουάρντ Κόλστον. Μεγάλο όνομα στην παγκόσμια γραμματεία δουλεμπόρων. 17ος αιώνας γεννήθηκε το 1636. Στέλεχος (δεν ξέρω αν τότε υπήρχαν Α.Ε. και πρόεδροι ή διευθύνουντες σύμβουλοι, κάτι τέτοιο πάντως) της μόνης επίσης εταιρείας δουλεμπόρων της Αγγλίας, που λεγόταν Βασιλική Αφρικανική Εταιρεία (όλα βασιλικά είναι εκεί πάντω) αγγλιστί Royal African Company.
Βάζω και την αγγλική γραφή, γιατί με τα αρχικά RAC η εταιρεία… σταμπάριζε στο στήθος με καυτή σφραγίδα όπως τα άλογα και τα βουβάλια στην… Αγρια Δύση τους σκλάβους από την Αφρική, που τους έστελνε, μέσω Μπρίστολ (το μεγαλύτερο κέντρο δουλεμπορίου του κόσμου εκείνη την εποχή), ζωντανό εμπόρευμα σε φυτείες πέραν του Ατλαντικού. Οσοι επιζούσαν από την αιχμαλωσία (πρώτα τους… αποθήκευαν) και το φρικιαστικό ταξίδι αλυσοδεμένοι! Οι αριθμοί (κατά προσέγγιση) είναι συγκλονιστικοί. Μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια θανάτους “καθ’ οδόν”…».
Ετσι, για τον γόνιμο συγκλονισμό μας, από την πικρή γνώση…