Θεωρητικά μιλώντας, η πόλη των Χανίων είναι μια ιδέα ευάλωτη στην απόσταση.
Όλοι (οι τοπικοι εξουσιούχοι) παρακολουθούν από άμβωνος την πόλη, χωρίς να φαίνεται να τους αφορά, να τους περιέχει.
Οι αρμόδιοι της Δημοτικής Αρχής των Χανίων αφήνουν τα γεγονότα και κυλούν, έχουν ένα μειωμένο ζήλο – τούτο το καλοκαίρι πέρασε και χαΐρι δεν κάναμε.
Είναι η επικοινωνία στον κυβερνοχώρο μια σκιά, ένα θραύσμα της πραγματικής ζωής.
Γι’ αυτό λέω ότι παρακολουθούν την πόλη από μακριά, ουσιαστικά κάνουν μια βαρετή «τηλεργασία».
Επί παραδείγματι, αν δεν περπατήσεις στην Παλιά Πόλη το βράδυ, πώς θα ξέρεις τι ζητά;
Ζουν σε ένα εικονικό σαλόνι της πόλης, όπου ο μπάτλερ σερβίρει δροσερές λεμονάδες.
Και αυτό είναι εξουθενωτικό.
Διότι η πόλη έξω από… το σαλόνι έχει ένα σωρό προβλήματα και κάποιος πρέπει να «σπάσει αβγά» για να τα λύσει.