Αν ήταν η πασιονάρια Ελληνίδα

Σε ένα ποίημα για την πασιονάρια γράφουν: «Ποιος δεν την ακολουθεί; Ποτέ στον άνεμο δεν έδωσε μια σημαία περισσότερο πάθος, ούτε έκαψε πιο πολύ μια καρδιά ένα ζευγάρι μιας και μόνης σκέψης».
Εμείς βέβαια -με την κλασική έννοια του όρου- δεν ανήκουμε στο βιομηχανικό προλεταριάτο, ούτε παθιαζόμαστε με τον έντονο, ιδεολογικό διδακτισμό. Δεν είμαστε αυτά που λέμε, αλλά αυτά που πράττουμε.
Είμαστε πολίτες μιας χώρας που προσπαθεί να ζήσει μέσα στον διεθνή της περίγυρο.
Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να εκσυγχρονίσει τις δομές της και να κατανοήσει ότι οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος είναι οι αυτοκρατορίες του νου. Ερευνα, καινοτομία, τεχνολογία, παιδεία που ν’ ανταγωνίζεται σε διεθνή επίπεδα. Αυτή είναι η πρόκληση σήμερα για την Ελλάδα· να συνθέσει τα δικά της πλεονεκτήματα (μέσα σε ένα παραγωγικό κράτος) με τις ευρωπαϊκές συνισταμένες. Ειδάλλως η περίπαθη χώρα θα βάλει την τραγιάσκα της ανάποδα και θα παρακολουθεί… το παρελθόν.