Αγαπώντας τις γειτονιές των Χανίων

Γουλιά – γουλιά να τα ρουφάτε τα Χανιά. Σαν ιαματικό νέκταρ… Τη μια στα Δικαστήρια, την άλλη στη Νέα Χώρα, κάθε σπίτι, κάθε γειτονιά και μια ανάσα πριν από την αιωνιότητα.
Κι αν δεν γίνουμε εμείς αιώνιοι, η πόλη θα φυτρώνει, όπως φυτρώνει ένα δέντρο.
Για να τ’ αγαπήσουμε τα Χανιά πρέπει να τα μάθουμε καλά. Μια στην Αγία Κυριακή, μια στα Ταμπακαριά, στροβιλίζεται ο χώρος και ο χρόνος σε μια ξέφρενη γιορτή. Ν’ απαλλαγούμε από τον μικρόκοσμό μας.
Οχι κάθε μέρα σπίτι – δουλειά, δουλειά και σπίτι. Κι ένα καφενεδάκι σε μια γωνιά τρυπωμένο σε μια απροσδιόριστη γειτονιά, γητεύει και αυτό.
Σκεφθείτε μια μέρα του χειμώνα, έναν ταξιδιώτη. Και ο ταξιδιώτης είσθε εσείς…
Η πόλη έχει μιαν αισθαντικότητα, όταν απαλλαγεί από τον τυπικό προσδιορισμό της.
Από τα κλισέ της καθημερινότητας. Εχει μια ροή η πόλη όπως και μια ροή έχει ο λόγος μας.
Εν αρχή η πόλη και ο λόγος. Ο λόγος, εννοώ, να υπάρχεις εντός της. Κάντε κουμάντο…