Αυτοκριτική και ατομική ευθύνη

Πόσες φορές ακόμη θα μετανοιώσουμε για τις επιλογές και τους χαρακτηρισμούς μας για τον διπλανό όταν οι ίδιοι δεν έχουμε καταλήξει σε κάποιο οριστικό πόρισμα για την προσωπική μας τύχη και προορισμό;
Πόσες φορές δεν λογομαχήσαμε με τον εαυτό μας από την στιγμή που είχαμε τις δυνατότητες και δεν υλοποιήσαμε τίποτε λόγω των αδιέξοδων αλλά πάντα εφαρμοσμένων πρακτικών που μας έκαναν να παραστρατίζουμε την κάθε φορά;
Με λίγα λόγια, πόσο και με ποια ένταση δεν βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μας όταν διαπιστώναμε ότι πάντα κάναμε το ίδιο λάθος, να λοιδορούμε όλους τους άλλους και να μην θεωρούμε σε τίποτε υπεύθυνο τον εαυτό μας για τις παθητικές θέσεις που παίρνει και την σαθρή αδιέξοδη κριτική που κάνει ενάντια σε αυτή την μορφή της κοινωνίας που δεν οδηγεί πουθενά;
Η παθητικοποίηση του κόσμου σχετίζεται και με τον δικό μας λεκτικό αφοπλισμό, με την ατομική μας ευθύνη που αφορά τη συντήρηση αυτού του γενικευμένου χάους και της αντιπαλότητας. Στην Ελλάδα το βιώνουμε αυτό μέχρι σήμερα στο έπακρο, όταν οι πάντες στρέφονται κατά πάντων γιατί δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν έγκαιρα την κοινωνικο-οικονομική παρακμή, με αποτέλεσμα όλοι μαζί να βράζουμε στο ίδιο καζάνι της ανικανότητας για μια λεύτερη και δίκαια κοινωνία.