Αυτοί που εγκαταλείπουν τη Δημοκρατία

Οι σύγχρονοι δημοκρατικοί θεσμοί και η ίδια η λαϊκή κυριαρχία έχουν γερά θεμέλια, παρμένα από την “Πολιτεία” του Πλάτωνα και τα “Πολιτικά” του Αριστοτέλη και κυρίως από την πράξη και την νομοθεσία πολιτικών όπως ο Σόλωνας και ο Κλεισθένης που αναμόρφωσαν και στερέωσαν την αθηναϊκή δημοκρατία, πολύ πριν οι Έλληνες φιλόσοφοι διατυπώσουν τις θεωρίες τους.
H  Aναγέννηση και ο Διαφωτισμός έκαμαν ξεκάθαρα όλα αυτά τα στοιχεία που προσέφεραν οι Έλληνες πολιτικοί και οι Έλληνες φιλόσοφοι, τα επικαιροποίησαν και τα μετέφεραν στα σύγχρονα ευρωπαϊκά πολιτεύματα. Τα πιο βαθιά θεμέλια των δημοκρατικών καθεστώτων είναι βέβαια οι αντικειμενικές ανάγκες της ανθρώπινης κοινωνίας, που αυτά τα καθεστώτα μπορούν και εξυπηρετούν. Γι’ αυτό και αντέχουν οι Δημοκρατίες παρά τις πολιτικές φουρτούνες, τους πολέμους, τις οικονομικές κρίσεις και τα όποια ελαττώματά τους.
Οι θεωρούμενες αδιακρίτως προοδευτικές ή συντηρητικές ιδεολογίες έχουν ως βάση τους και ως κατάληξή τους την Δημοκρατία και την Ελευθερία των πολιτών. Ποιοί είναι λοιπόν οι πιθανοί ένοχοι της κατάλυσης ενός δημοκρατικού πολιτεύματος στη σύγχρονη εποχή;
Είναι άραγε μόνο τα ναζιστικά κατάλοιπα που ξυπνούν τους εφιάλτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα, όπως σωστά μας υπενθυμίζει ο Πρόεδρος της Ελληνικές Δημοκρατίας με την ευκαιρία της θλιβερής πεντηκοστής (50ης) επετείου της επιβολής της δικτατορίας στην Ελλάδα από τη Χούντα των Συνταγματαρχών του 1967;  Είναι άραγε ακόμη και κάποιοι από τους απογόνους τους με τα ίδια φιλοναζιστικά αισθήματα; Κάποιοι αυτοαποκαλούνται απόγονοι των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ηττημένοι δε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι οι Γερμανοί ναζί, οι σύμμαχοί τους και οι κάθε είδους συνεργάτες τους.
Υπάρχουν και σήμερα κάποιοι λίγοι ασφαλώς στην Ελλάδα που αναπολούν την Χούντα του 1967, η οποία κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και εγκατέστησε ένα καθεστώς σπιούνων για να καταγγέλλει ο γιος τον πατέρα. Το ότι δε οι χουντικοί αξιωματικοί ήταν και ξενοκίνητοι, αποδεικνύεται από τη συγγνώμη που ζήτησε ο πρώην Πρόεδρος των Η.Π.Α. Κλίντον για την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Προφανώς αυτούς τους φιλοχουντικούς δεν τους πειράζει το ότι η χούντα απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, που την είχε στείλει εκεί ο πρόεδρος της Ένωσης Κέντρου και πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, η οποία φρουρούσε την Κύπρο και έτσι είπε η χούντα στους Τούρκους περάστε να καταλάβετε την Ελληνική Μεγαλόνησο. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη προδοσία την περίοδο του νεότερου ελληνισμού με το όργιο των εγκλημάτων που επακολούθησαν από τους Τούρκους σε βάρος των Ελληνοκυπρίων.
Αυτοί οι φιλοχουντικοί δεν σκοτίζονται που η Χούντα εδολοφόνησε τα παιδιά, τους φοιτητές που εξεγέρθηκαν στο Πολυτεχνείο, στρέφοντας τα πυρά της και τα τανκς ενάντια σε άοπλους νέους Έλληνες, ούτε ενοχλούνται για το ότι η Χούντα εφυλάκισε, εξόρισε, εβασάνισε και εδολοφόνησε και πολλούς άλλους Έλληνες δημοκράτες.
Αυτούς τους φιλοχουντικούς δεν τους πειράζει που η πρώτη οικονομική απόφαση των υπουργών της δικτατορίας ήταν ο τριπλασιασμός των αποδοχών τους με τον τριπλασιασμό του μισθού των υπουργών. Ασφαλώς αυτούς τους φιλοχουντικούς δεν τους πειράζει που στην διάρκεια της χούντας, όπως αποκαλύφθηκε μετά την πτώση της, υπάρχουν και τα σχετικά βιβλία, όπως το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου “Λαμόγια στο χακί”, όταν οι υπουργοί της Χούντας ανακοίνωναν μια οικονομική επένδυση ορισμένες φορές την ματαίωναν και μοιραζότανε μεταξύ τους τα λεφτά της επένδυσης.
Με την τακτική αυτή της χούντας και με την γενικότερη οικονομική της πολιτική φθάσαμε στην αποεπένδυση της ελληνικής οικονομίας, στην εκτόξευση του δημοσίου χρέους και στον υπέρογκο δανεισμό από το εξωτερικό. Η οικονομική τους πολιτική εξυπηρετούσε μόνο τα προσωπικά συμφέροντα των μελών της χούντας και των φίλων τους.
Με την πλήρη διαπλοκή της δικτατορίας με τα μεγάλα συμφέροντα και με την αύξηση των μη παραγωγικών δαπανών ετριπλασιάστηκε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, ενώ ο πληθωρισμός έγινε τεράστιος με την ασυγκράτητη αύξηση των τιμών. Όλα αυτά έγιναν γιατί ήθελε να δημιουργήσει η δικτατορία μια επίπλαστη ευημερία. Έτσι η ελληνική οικονομία έφθασε στο χείλος της χρεοκοπίας προς το τέλος της περιόδου της δικτατορίας, βλάπτοντας τόσο πολύ τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Όπως είπε και έγραψε ο αγωνιστής κατά της δικτατορίας καθηγητής Σ. Καράγιωργας οι ίδιοι οι νόμοι της αγοράς αποκάλυψαν την απάτη της χούντας. Όλα αυτά βέβαια έγιναν χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος της οικονομικής πολιτικής της χούντας, η οποία κάλυπτε προκλητικά και την μεγάλη φοροδιαφυγή και την μεγάλη φοροκλοπή.
Οι φιλοχουντικοί πολίτες έχουν ως αγαπημένο τους επιχείρημα το ότι στη διάρκεια της δικτατορίας δεν ακουγόταν και δεν φαινόταν να γίνονται οικονομικά σκάνδαλα. Προφανώς περίμεναν να τους ανακοινώσει η ίδια η Χούντα τα σκάνδαλά της αφού καλά γνωρίζουν ότι δεν υπήρχαν τότε ελεύθερες εφημερίδες, δεν υπήρχε τότε ελεύθερη και έγκυρη ενημέρωση και κανείς έλεγχος της κυβέρνησης. Για να θολώσει τα νερά και να καλύψει τα τεράστιά της σκάνδαλα η δικτατορία μας ανακοίνωσε μόνο το ότι ο Μπαλόπουλος μας τάϊσε χαλασμένα κρέατα!
Αυτοί λοιπόν οι λίγοι σχετικά πολίτες οπαδοί μιας δικτατορίας πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν γεμάτοι φανατισμό, άγνοια, συμφεροντολογία και έλλειψη πατριωτισμού ως ένα ποσοστό στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Μήπως όμως πρέπει να ψάξουμε πιθανούς ενόχους μιας κατάλυσης της Δημοκρατίας και ανάμεσά μας, ανάμεσα δηλαδή στην μεγάλη πλειοψηφία των δημοκρατικών πολιτών; Τα εγκλήματα άλλωστε δεν γίνονται μόνο δια θετικής ενεργείας, γίνονται και δια παραλείψεως, όπως μας λέει ο Ποινικός Κώδικας.
Υπήρχε το άρθρο 114 του Συντάγματος του 1952, που το αντίστοιχό του είναι το άρθρο 120 του σημερινού συντάγματος. Είναι το άρθρο που συνδυάζει και εξαρτά την τήρηση του Συντάγματος και την προστασία της Δημοκρατίας από τον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Η Δημοκρατία και η Ελευθερία μας κινδυνεύουν και όταν εμείς τις εγκαταλείπουμε, όπως μας επισημαίνει ο Ιταλός διανοούμενος Ντε Λούκα. Η σπουδαία συγγραφέας Χάνα Άρεντ με το έργο της πέρα από την προβολή της πεποίθησής της ότι συγκλίνουν ο ναζισμός με τον σταλινισμό αναιρεί τον ιστορικό ντετερμινισμό και αποδεικνύει ότι δεν βαίνουν όλα ομαλά ως μια άμεση σχέση αιτίας και αποτελέσματος με βάση τον ορθολογισμό. Μεσολαβούν πολλοί παράγοντες και υπάρχουν πολλοί συνδυασμοί γεγονότων.
Σα μια συνέχεια στη σκέψη της Χάνα Άρεντ έρχεται ο νομπελίστας της λογοτεχνίας του 2014 με τις ελληνικές ρίζες ο Γάλλος Πατρίκ Μοντιανό και μας προβάλλει στο σενάριό του “Lucien Lacombe”, αποκαλύπτοντας πτυχές της κοινωνίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κάποιον που ξεκίνησε στην Γαλλία με την πρόθεση να γίνει αντιστασιακός κατά των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά κατέληξε με την παρεμβολή και την παρέμβαση στον δρόμο του άλλων προσώπων να γίνει συνεργάτης των Γερμανών ναζί! Υπάρχουν λοιπόν και τα τυχαία γεγονότα και ο συνδυασμός πολλών παραγόντων στα κοινωνικά και τα πολιτικά φαινόμενα.
΄Οσοι σήμερα με την υπάρχουσα μεγάλη και σκληρή για τους πολλούς παγκόσμια οικονομική κρίση προσπαθούν όχι να κρίνουν και να επικρίνουν, άλλωστε έχουν δικαίωμα και καθήκον να ελέγχουν τους πολιτικούς, αλλά προσπαθούν να ισοπεδώσουν σε όλο τον κόσμο τους πάντες και τα πάντα και τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, έχουν ήδη εγκαταλείψει μέσα στη συνείδησή τους τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Μάλιστα δε ορισμένοι αναλυτές, όπως οι παραπάνω αλλά και απλοί πολίτες εκμεταλλευόμενοι την ανοχή των δημοκρατικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο αρθρογραφούν ή στέλνουν επιστολές ή παρεμβαίνουν στο διαδίκτυο με φιλοφασιστικά επιχειρήματα, βοηθώντας έτσι να βγει στο προσκήνιο το κεφάλι του φιδιού…
Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οπαδοί των αυταρχικών, των απολυταρχικών καθεστώτων. Αυτή είναι η ιδεολογία τους, έστω και εάν δεν τολμούν να την ομολογήσουν.
Ίσως υπάρχουν όμως κάποιοι από αυτούς που διαφημίζουν έστω έμμεσα τα φασιστικά καθεστώτα που έχουν ως κόμπλεξ το κόμπλεξ του διαιτητή που ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, δεν τα κατάφερε και τώρα κυνηγά τους ποδοσφαιριστές. Εδώ αυτοί οι ισοπεδωτικοί αναλυτές των δημοκρατικών θεσμών ήθελαν να γίνουν πολιτικοί. Δεν μας φτάνουν όλοι οι άλλοι έχουμε και αυτούς τους τύπους!
Πάντως το μίσος των φιλοχουντικών κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν οφείλεται στις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, που πραγματικά υπάρχουν. Αυτές οι ανισότητες δεν τους ενοχλούν, ίσα ίσα, τους ευνοούν. Το μίσος τους στηρίζεται στο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εγγυάται την Δημοκρατία και την Ελευθερία των πολιτών της.
Οπωσδήποτε εύλογη απαίτηση όλων μας είναι η Ε.Ε. να εγγυηθεί περισσότερο και την οικονομική ανάπτυξη και την αλληλεγγύη μεταξύ πλουσίων και φτωχών κρατών-μελών της σε μια καινούρια ευρωπαϊκή πολιτεία ανθρωπισμού και δικαιοσύνης, εγκαταλείποντας πλέον την σκληρή μονόπλευρη λιτότητα.
Το μήνυμα λοιπόν της 50ης θλιβερής επετείου  της Χούντας των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 είναι ότι πρέπει όλοι να έχουμε πάντοτε την συνείδησή μας σε εγρήγορση για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Δεν είναι πάντοτε δεδομένο το δημοκρατικό κεκτημένο. Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε τα ιδανικά, τις αρχές της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Αυτό το μήνυμα είναι η καλύτερη απόδοση τιμής στους αγωνιστές αντιστασιακούς κατά της δικτατορίας αλλά και το καλύτερο μνημόσυνο για τα θύματα των αδίστακτων χουντικών του 1967, οι οποίοι πέραν όλων των άλλων εγκλημάτων και της εθνικής καταστροφής στην Κύπρο, ανέκοψαν και την γενικότερη αισιόδοξη προοπτική της πατρίδας μας σε όλους τους τομείς.
Από το 1974 έως το 2004, οπότε ουσιαστικά τελειώνει η μεταπολίτευση συμπληρώσαμε τριάντα χρόνια δημοκρατίας,  ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης. Η περίοδος της δημοκρατίας, του ομαλού πολιτικού βίου και της ειρήνης συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας το 2017, δηλαδή άλλα δεκατρία (13) χρόνια. Ζούμε όμως πλέον μέσα σε ένα καθεστώς μιας παγκόσμιας αλλά και ελληνικής σκληρής για τους πολλούς οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.
Παρά τα σφάλματά της και τα ελαττώματά της η μεταπολίτευση είναι η καλύτερη περίοδος του νεότερου ελληνισμού, ο οποίος υπέφερε πολύ και βασανίστηκε πολύ από την Δικτατορία του Μεταξά, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο Πόλεμο, που είναι ο χειρότερος όλων των πολέμων, από την μη δημοκρατική μετεμφυλιακή περίοδο και από την Δικτατορία της Χούντας των Συνταγματαρχών. Αυτή η περίοδος του νεότερου ελληνισμού, ήταν μια περίοδος καταστροφής, πείνας, αίματος και δυστυχίας, ήταν μια τραγική περίοδος.