(2011 ΕΓΧ 137)
Δράμα, βασισμένο στη ομώνυμη νουβέλα της Κάθριν Στόκετ
Σκην.: Τέιτ Τέιλορ. Μουσ.: Τόμας Νιούμαν. Ηθ.: Έμα Στόουν, Βαϊόλα Ντέιβις, Οκτάβια Σπένσερ, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Σίσι Σπέισεκ, Τζέσικα Τσάστεϊν.
Αμερικάνικος Νότος, 1962… Η 22χρονη Σκίτερ επιστρέφει στο Τζάκσον από το «φιλελεύθερο» Βορρά. Εκεί, διαπιστώνει ότι η πατρίδα της βρίθει αδικίας, εκμετάλλευσης και ρατσισμού τύπου Απαρτχάιντ, ιδιαίτερα με τις μαύρες υπηρέτριες που ζουν μεγαλώνοντας τα παιδιά των κυριών του Νότου.
Αποφασίζει λοιπόν, να καταγράψει τις προσωπικές ιστορίες των υπηρετριών, οι οποίες αγνοώντας τους κινδύνους που εγκυμονούν, δέχονται να της παραχωρήσουν συνέντευξη… Η πρώτη που ανοίγει την καρδιά της είναι η Έιμπελιν, η υπηρέτρια της καλύτερης φίλης της Σκίτερ, γεγονός που προκαλεί τη δυσαρέσκεια της κλειστής τους κοινότητας…
Για να μιλήσεις για κινδύνους πρέπει πρώτα να τους ανιχνεύσεις, να τους καταγράψεις και να τους μετατρέψεις σε σενάριο πριν τελικά τους αποτυπώσεις σε φιλμ, ώστε να γίνουν κατανοητοί από το κοινό σου… αν βέβαια αυτός είναι ο στόχος σου… Από την ταινία, το βασικό αυτό στοιχείο απουσιάζει. Μπορούμε εύκολα λοιπόν, να μιλήσουμε για μια ταινία προσωπικής δικαίωσης, όπως αυτές που μας έχει συνηθίσει η αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία με όλα τα κλισέ της δακρύβρεχτης συνταγής, σε καμία όμως περίπτωση, δεν μπορούμε να εντάξουμε την ταινία σε κατακραυγή εναντίον του ρατσισμού, όπως τουλάχιστον διατυμπανίζουν οι συντελεστές της.
Ο Αμερικάνικος Νότος, απόρθητο φρούριο του ρατσισμού και της βίας του, χρησιμοποιείται στην ταινία ως μια ανώδυνη ενδιάμεση διαδρομή, ως πρόφαση συνθηκολόγησης ανάμεσα στο έντονο πρόβλημα των φυλετικών διακρίσεων και στην αμερικάνικη συνείδηση. Ωστόσο, η προσέγγιση του θέματος είναι χλιαρή για μια αλήθεια που πονάει και που αφήνει τις πληγές ανοικτές. Σκηνοθέτης και συγγραφέας είναι πρόσωπα ?λευκά? και αφού πρόκειται για αυτοβιογραφικό λογοτέχνημα, αυτόματα η ζυγαριά κλίνει προς την οπτική της ?λευκής? ματιάς. Δε λέω, πρόκειται για μια αξιοπρεπή κινηματογραφική παραγωγή, ίσως ακαδημαϊκής γραφής, ωστόσο, κανένας Μισισιπής δεν καίγεται (από την ταινία του Άλαν Πάρκερ, «Ο ΜΙΣΙΣΙΠΗΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ», 1988), ούτε όμως και το πορφυρό χρώμα δείχνει να ξεθωριάζει (από την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟ ΧΡΩΜΑ», 1985). Κατά τ? άλλα; Το αμερικάνικο όνειρο καλά κρατεί…
