(2011 ΕΓΧ 92’)
Θρίλερ φαντασίας.
Σκην.: Τζιμ Σέρινταν. Μουσ.: Τζον Ντέμπνεϊ. Ηθ.: Ντάνιελ Κρεγκ, Ρέιτσελ Βάις, Ναόμι Γουότς.
O Γουίλ Άτεντον, επιτυχημένος εκδότης, εγκαταλείπει την υψηλόβαθμη θέση του στο Μανχάταν και μαζί με τη σύζυγό του, Λίμπι και τις δύο τους κόρες, μετακομίζουν σε μια γραφική πόλη της Νέας Αγγλίας, επιδιώκοντας μια νέα καριέρα ως συγγραφέας. Με την άφιξή τους όμως, στη νέα τους κατοικία, ανακαλύπτουν ότι πρόκειται για ένα μέρος, στο οποίο παλαιότερα είχαν δολοφονηθεί μια μητέρα και τα παιδιά της…
Πολλές φορές, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μία τραγωδία ζωντανεύοντας φανταστικούς κόσμους. Μήπως τελικά το δράμα εφευρέθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο ως το αντίδοτο για την αντιμετώπιση της συντριπτικής πραγματικότητας του θανάτου; Η ταινία λοιπόν κινείται περιμετρικά γύρω από αυτόν τον άξονα. Εντυπωσιακή στο ξεκίνημά της, καθηλωτική στη συνέχεια, η ιστορία εξελίσσεται με λογαριθμική αύξηση του ενδιαφέροντος, φτάνοντας σε ένα φινάλε, όπου όλοι και όλα τακτοποιούνται γραμμικά στη συνείδηση των θεατών, αλλά και των πασχόντων.
Καθώς ο Γουίλ προσπαθεί να καταλάβει ποιος δολοφόνησε την οικογένεια, αμφιβάλει για τον εαυτό του και αυτό-κατηγορείται. Προσπαθεί να συλλάβει έναν αόρατο κόσμο γύρω του, έναν κόσμο που ο ίδιος, περισσότερο αισθάνεται παρά βλέπει. Το ενδιαφέρον τρικ της ταινίας, προκύπτει από το ότι, τα πάντα συμβαίνουν στο παρασκήνιο του υποσυνειδήτου, καθώς τίποτε δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι. Σχήμα οξύμωρο για τον κινηματογράφο και την επιστήμη του θεάματος. Η συναισθηματική αλλαγή του ήρωα, γίνεται βαθιά μέσα του, μια αλλαγή που έρχεται από μέσα προς τα έξω, και όχι τόσο από έξω προς τα μέσα. Από τη μία είναι το σπίτι των ονείρων και από την άλλη ένα σπίτι ερείπιο. Αλληγορική γέφυρα με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις-εντάσεις του ήρωα, αλλά και τις μεταφυσικές ανησυχίες των δορυφόρων του. Κι ο θεατής τελικά που κολλάει; Μα απλά, βρίσκεται στη δίνη ενός ψυχολογικού θρίλερ με στόχο να εισβάλει βαθιά στο μυαλό του Γουίλ και να διερευνήσει τους ενδόμυχους φόβους του, καθρέφτης αυτών που όλοι μας βιώνουμε, όταν οι φόβοι σχετίζονται με την απώλεια της οικογένειας.
