Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
ΣΚΛΗΡΗ, ΟΜΟΡΦΗ ΦΥΣΗ!
Σκότωσε με τη… μυγοσκοτώστρα, μια απ’ τις πολλές μύγες που τον πολιορκούσαν και τον τσιμπούσαν άγρια καθώς έπαιρνε το πρωινό του κάτω απ’ την κληματαριά.
Σκότωσε και μια δεύτερη και μια τρίτη και μια τέταρτη! Σωρός από δαύτες κείτονται τώρα στο τσιμέντο της αυλής.
Μα πριν τελειώσει τον καφέ, εφορμάει στα πόδια του, στρατιά ολόκληρη… μερμήγκια! Πέφτουν με τα μούτρα στην ομαδική εργασία, μια – μια κουβαλώντας τις ψόφιες μύγες, αργά – αργά προς τη φωλιά κι η σκληρή, όμορφη φύση, πάλι θριαμβεύει…
ΑΝΑΒΙΩΝΟΝΤΑΣ… ΒΙΩΝΟΥΜΕ!
Μια βόλτα στο παλιό λιμάνι θα μας πείσει! Στο ψηλό, ανακαινισμένο βενετσιάνικο εντυπωσιάζει μια ολοκαίνουργια ξύλινη πόρτα αλλοτινών καιρών, με τα σκαλίσματά της, τα γνωστά παραθυράκια με τις σιδεριές και το βαρύ χεράκι για κουδούνι!
Στην ταβέρνα του ισογείου σερβίρονται σταμναγκάθι και χοχλιοί μπουμπουριστοί, η λύρα -η κρητική- ακούγεται απ’ την πλατεία να παίζει αγαπημένους σκοπούς κι οι μικροί χορευτές κάποιου Συλλόγου βρακοφόρων χορεύουν στον ήχο της, με το ίδιο κέφι και μεράκι που χόρευαν οι παππούδες τους!
Αναβίωση, αλλά και…βίωμα για όσους το ζουν και το χαίρονται, σαν… παλιό και σαν… καινούργιο!
ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ… ´ΕΤΑΙΡΩΝ´!
Περιποιημένο το εστιατόριο. Με λαχταριστή, τοπική κουζίνα κι άψογη κρητική φιλοξενία.
Κουβεντιάζουμε με την ευγενέστατη ιδιοκτήτρια για τις ιδιοτροπίες πελατών.
Της έχουν ζητήσει λέει -κάποια κυρία από ευρωπαϊκή χώρα- να τηγανίσει… μια μαρίδα μόνο, να τη δοκιμάσει για ν’ αποφασίσει αν θα προτιμήσει το πιάτο.
«Μα γίνεται…», μας εξηγεί, «να τηγανίσω μόνο ένα μικρό ψαράκι; Κι αν τύχει και το κάψω;» Ακου απαιτήσεις! Στην υπόλοιπη, πολιτισμένη Ευρώπη θα μας έκανε άραγε, ποτέ κανείς, μια τέτοια χάρη;
ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ!
Ηλθε το νερό, ήλθαν οι καφέδες με τα γαλατάκια και τις ζαχαρούλες.
Μαζί και τ’ ασημί κουταλάκια. Μόνο που πιάνοντας τα -αυτά τα τελευταία- τα βρήκαμε ελαφρά!
Τ’ ακουμπάμε, τα κοιτάμε, τα περιεργαζόμαστε κι άκρη δε… βγάζουμε! Μεταλλικό ή πλαστικό;
Αληθινό ή ψεύτικο; Μάλλον ψεύτικο, αφού λυγίζει εύκολα! Ψεύτικο και… μιας χρήσεως, όπως τα πάντα γύρω μας…
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ… ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΙ!
Αναπολώντας τα παλιά μέσα στο προπολεμικό σπίτι, ανεβαίνοντας σκαλί – σκαλί την ετοιμόρροπη σκάλα του, με το βλέμμα ψηλά στη μισογερμένη στέγη του…
Ρομαντικό πικ – νικ για δυο, πάνω στο δροσερό μυρωδάτο χορτάρι, κάτω από μια σιγανή, επίμονη καλοκαιρινή βροχούλα…
Ορθιοι στο χείλος του φαραγγιού, να ρεμβάζουμε και ν’ αγαλλιάζουμε στη θέα των κοφτερών βράχων της αντίπερα κορφής…
Παραδομένοι στο ισχυρό θαλάσσιο ρεύμα, που όλο και μας
απομακρύνει από τη παραλία, ν’ ακολουθούμε -μαγνητισμένοι απ’ την ομορφιά της- τη χρυσή αντανάκλαση του πρωινού ήλιου και να προσπαθούμε να… τον φτάσουμε…
