Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
ankaz2011@hotmail.com
«Οποιος θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ας σηκώσει το χέρι του».
Η πρόταση ήταν φαινομενικά απλή. Σε μια χώρα που πάσχει από χρονίζουσα εξουσιαστική μανία, θα περιμέναμε να εμφανιστούν πολλοί μνηστήρες. Κανείς όμως δεν σήκωσε ούτε χέρι ούτε ανάστημα.
Χρειάστηκε να περάσουν λιγοστές ώρες κομματικής ενδοσκόπησης, μέχρις ότου αποχωρήσουν οι «Μεσσίες». Βροχή οι τηλεφωνικές επικοινωνίες. Για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όλοι εμείς μαθαίναμε λιγοστά στοιχεία. Αν αυτό δεν ήταν θέμα προς συζήτηση στο Κοινοβούλιο, σε απευθείας μάλιστα τηλεοπτική σύνδεση, τότε άραγε τι ποιο σημαντικό περιμένουμε να συζητηθεί στον «Ναό της Δημοκρατίας;». Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός, ότι όλοι εμείς θα έπρεπε να είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τα επιχειρήματα των ανθρώπων που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους; Πώς κατάφερε η Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, λόγω μιας απλής «Κοσκωτικής» ατασθαλίας, να εγκρίνει σχεδόν άμεσα τη λύση Οικουμενικής συνεργασίας;
Μπροστά στην ολοκληρωτική κατάρρευση του δημοσιονομικού συστήματος, το σύνολο της αντιπολίτευσης χαριεντίζεται, κλείνοντας το μάτι στις εκλογές. Η πιθανότητα μη εκλογής αυτοδύναμης κυβέρνησης, που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, δεν αντιμετωπίζεται άμεσα. Ολοι τους, με την πολιτική ανικανότητα μεταμφιεσμένη σε δήθεν ευσυνειδησία, ζητούν από τον λαό να μιλήσει. Πάλι εμείς θα πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, αφού οι εκλεγμένοι μόλις πριν από 19 μήνες έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Σε αυτή τη χώρα μάθαμε να λέμε ότι τίποτα δεν γίνεται στην ώρα του. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι ακόμα και σε αυτή την παρατήρηση έχουμε κάνει λάθος. Αφού σχεδόν πάντα, η πιο δημοκρατική έκφρασή μας, ζητείται είτε πριν την ώρα της είτε σε λάθος ώρα.
Ο Γιώργος δήλωνε πως ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την καρέκλα του, αν η απομάκρυνση αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει τη χώρα. Όταν ο καπετάνιος δηλώνει έτοιμος να μπει στη σωσίβια λέμβο, πόσοι αλήθεια από τους επιβάτες θα μπορέσουν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους; Παραμονή των γενεθλίων του, έκανε δώρο στον εαυτό του την πιθανότητα σχηματισμού Οικουμενικής κυβέρνησης. Ανήμερα, άλλαξε γνώμη ρίχνοντας μπόλικο νερό στο κρασί του ηρωισμού του. Μετατρέποντας τον σχεδιασμό μιας νέας πλουραλιστικής κυβερνητικής σύνθεσης, σε απλό ανασχηματισμό της υπάρχουσας κυβέρνησης. Ετσι μέσα σε μια μέρα, ο άνθρωπος που κρατούσε στα χέρια του το τιμόνι της εθνικής προσπάθειας, εγκατέλειψε το υπουργείο Οικονομικών κι ανέλαβε το υπουργείο περιβάλλοντος. Με λίγα λόγια: Αφήσαμε τον γάμο και πήγαμε για πουρνάρια.
Ο Αντώνης έχανε την ευκαιρία να αποδείξει ότι έχεις τις λύσεις και μάλιστα άμεσα, και επέλεξε να εκλεγεί επίσημα από τον λαό ως ο πρώτος μεταξύ ανήμπορων. Μόνο και μόνο για να έχει αυτός τον πρώτο λόγο. Η Αλέκα οραματίζεται πιθανά διψήφιο ποσοστό, μιλώντας για την οικονομική κρίση της Ε.Ε. μέσα στην οποία αρνείται ακόμα να αποδεχθεί τη θέση της χώρας. Ο Καρατζαφέρης βρίσκει πρόσφορο έδαφος για εθνικιστικές άριες. Ο Αλέξης αγωνιά για το αν θα χωρέσει η αστική του επαναστατικότητα να μπει απ? την πόρτα της Βουλής. Και η Ντόρα παραμένει η μικρή κι αθώα εξερευνήτρια. Χτίζοντας το προφίλ της αγνής πολιτικής μεγαλοκοπέλας, που η εξουσιολαγνία τόσων χρόνων δεν μπόρεσε να μολύνει την πολιτική της αγνότητα. Σε όλους αυτούς στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς καθώς και ευχές για ταχεία ιδεολογική ανάρρωση.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα: Στηρίζομαι πάνω σας, όπως κι εσείς μπορείτε να στηριχτείτε σε μένα». Το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως κουράστηκε στην ανηφόρα. Και το μόνο που πρέπει να ελπίζουμε, είναι ότι όλοι αυτοί δεν θα πέσουν πάνω μας.
Μέσα σε όλα αυτά θυμήθηκα και τον παπού μου, που όταν έρχονταν εθνικά δύσκολες μέρες συνήθιζε να λέει: «Μωρέ με κάνεις εμένα υπουργό για ένα μήνα;». Θεός και τύχη έδωσαν κι έτσι ο παπούς μου δεν έγινε ποτέ υπουργός. Με λιγοστή όμως μόρφωση κι ακόμα λιγότερα χρήματα, κατάφερε να σταθεί με αξιοπρέπεια σε όλη του την ζωή, βοηθώντας όλη την οικογένεια. Χρόνια μετά από τη στιγμή που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, όλοι μας τον θυμόμαστε με αγάπη.
Αραγε χρόνια μετά, ποιούς απ? τους σημερινούς πολιτικούς θα μπορούμε να θυμόμαστε με αγάπη;
