Του ΚΩΣΤΑ ΝΤΑΝΤΙΝΑΚΗ*
Όταν δεν έχω τι να ονειρευτώ
ακόμα κι η ανάσα μου μυρίζει καμένο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ
Ανυπομονώντας να ξημερώσει η σημερινή μέρα παρουσίασης του νέου ποιητικού βιβλίου της Ελένης Μαρινάκη, και με τη χαρά εκείνου που προσμένει την ώρα να βρεθεί σε γιορτή αγαπημένου προσώπου ή στο γάμο ερωτευμένων φίλων, πέρα δηλαδή από κάθε βαρετή κοινωνική σύμβαση, οι λίγες τούτες γραμμές.
Αφορμή, για να γραφτούν, στάθηκαν κάποιοι στίχοι της σημαντικής αυτής ποιητικής φωνής που ανέδειξε ο τόπος μας, μετά τον Γιώργη Μανουσάκη και τη Βικτωρία Θεοδώρου, μέσα από το πιο ανθηρό βιβλίο της (´Σε ξένο ουρανό´, Εκδόσεις Ερατώ, 2011, σελ. 126).
Αν ξεχώρισα τους συγκεκριμένους στίχους, είναι γιατί, σε απόλυτη σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών σε πολιτικοκοινωνικό αλλά και διαπροσωπικό επίπεδο, αποτελούν απάντηση στη γνωστή και πάντα προσφιλή μου ρήση του Χέλντερλιν, ´Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ΄ένα μικρόψυχο καιρό;´.
Οι αληθινοί ποιητές, (για όσους έχουν ενδεχομένως ακόμα την απορία) δεν είναι περιωπής στιχοπλόκοι, ή άνθρωποι εκτός τόπου και χρόνου που ζουν – όπως συχνά τους καταλογίζουν – ´στον κόσμο τους´, ομφαλοσκόποι, αιθεροβάμονες ή ´διανοούμενοι´ της συμφοράς, αλλά, πάνοπλοι στρατιώτες στις επάλξεις μιας κοινωνίας η οποία τελεί υπό τη διαρκή απειλή κάθε είδους φασισμού, εξαθλίωσης και καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας:
ΕΡΗΜΙΑ
Έρχεται με παράνομα CD
με σκόρπια μεσημέρια της ζωής του
μόλις ακούγεται η ανάσα της φωνής του
φεύγει με αναπάντητα γιατί.
Οι κόρες των ματιών του ερημιά
νερό που πάγωσε πίσω στα περασμένα
άγριες θάλασσες, κουπιά σπασμένα
και η στεριά, υπόσχεση καμιά.
Θα πάει αλλού να δείξει την πραμάτεια
κι εκεί θα του την αρνηθούν
όχι, δεν θέλουμε, ευγενικά θα πουν
θα στρέψουνε κάπου μακριά τα μάτια.
Δεν περιμένει τίποτε από μας
το ξέρει πως κανείς μας δεν θα πάρει
οι μέρες ένα πρόχειρο παζάρι
αδειάζουν, σβήνουνε τα ίχνη τους με μιας .
Σε κάμαρα μικρή θα κοιμηθεί
φορώντας τους καημούς του θα ξυπνήσει
πουλάκι τα φτερά του θα μετρήσει
σ’ αυτά που ο κόσμος του ’χει αρνηθεί.
ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ
Ιανουάριος 2009
Και μόνο γι’ αυτό το ποίημα, στην αγαπημένη των πικρών καιρών με το μυθικό όνομα, σ’ εκείνην που δόθηκε το χάρισμα κι η μοίρα εξ ονόματός μας να μιλάει (αλήθεια, αυτό δεν είναι το μέγα στοίχημα κάθε ποιητή;) για όσα τόλμησε, για ό,τι δεν άφησε να προσπεράσει, αλλά και για όσα ακόμα όπλα αντίστασης στην αναλγησία των καιρών τής μέλλεται ακόμα να μας χαρίσει, μαζί με κάθε άγρυπνο αναγνώστη της Ποίησης, της απευθύνω το πιο τρυφερό και αγωνιστικό μου Χαίρε.
*εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού ´Κεδρισός´
