Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Με συγκίνηση είδα το αφιέρωμα. Με συγκίνηση πολλή.
Του Γιώργου και της Ηρώς Σγουράκη οι εξαιρετικές παραγωγές, επαναλαμβάνονται στο 1ο κρατικό κανάλι.
Πέτυχα, λοιπόν, με τον γενικό τίτλο ´Εδώ γεννήθηκε η Ευρώπη´ ένα μικρό αφιέρωμα στη Χαλκίδα.
Με ιστορικά στοιχεία, κυρίως·
και το παρακολουθώ με αγάπη και με νοσταλγία· γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω, ν? αποσυνδέσω τις σημερινές πληροφορίες που έδωσαν όσοι μίλησαν για την αγαπημένη τους πολιτεία, με όσα -ελάχιστα- γνωρίζω κι εγώ για την ´Ευβοϊκή νεράιδα´!
Οσο τη θυμούμαι από τα εφηβικά μου χρόνια, αφού έχω πάρα πολλά χρόνια να την επισκεφτώ…
Με το λεωφορείο πηγαίναμε τότε. Οχι με το τραίνο, εκείνο το αργόσυρτο θηρίο που ξεκινούσε και κατέληγε στον πέτρινο σταθμό της, σημερινό αξιοθέατο, φαντάζομαι.
Η Χαλκίδα λοιπόν… Αρχαιότατη πόλη της ελληνοπατρίδας, πριν λέει κι από τον τρωικό πόλεμο! Ταπεινώθηκε πολύ σκληρά όταν ηττήθηκε από την Αθήνα και απώλεσε πλήρως το κύρος της… Ολα τούτα μας τα ?λεγαν οι καθηγητές μας και στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα. Αλλά εμείς ξετρελαμένα, γαντζώναμε στη γέφυρα, για να δούμε συνεπαρμένα το ´ορμητικό καραντί´ των θαλάσσιων ρευμάτων του Ευρίπου.
Η παλίρροια… μια εικόνα μαγική, μια εμπειρία αξέχαστη!
´Χάνομαι χωρίς ελπίδα όλη μέρα στη Χαλκίδα στο δικό σου το περίπου και μέσ? τα ρεύματα του Ευρίπου… Οι τρελοί μείναμε λίγοι κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει…´.
Πολύ αργότερα ο στίχος…
Τότε, στα μαθητικά μας το κάστρο Καράμπαμπα, ιστορούσε δόξα και θυσίες, ο Αγιος Νικόλαος νοικοκύρης καλωσόριζε, η Αγία Παρασκευή προστάτιδα οσιομάρτυς και λατρεμένη, θύμιζε μέσω την παλιών, πως η πανήγυρις του καλοκαιριού της, κρατούσε δεκαπενθήμερη διάρκεια για τη λαϊκή και λαογραφική δυναμική της περιοχής.
Το σαπωνοποιείο νομίζω δεν λειτουργεί πια, θεατρική στέγη, στέκι ζωγραφικής, ωραίοι πυρήνες πολιτισμού που ακόμα ανθίζουν, βελτιώνονται… στη Χαλκίδεια πόλη. Παντού πήγαμε…
´Προσωπικώς, εγώ στάθηκα βαθέως ερωτευμένος με την πόλη αυτή… Αλλά και εκείνη με τίμησε…´.
Δεν έχω παράπονο…
Η φωνή του Γιάννη Σκαρίμπα με μια ´βραχνή αυθεντικότητα´ υπερβαίνει τον θάνατο…. Επιβεβλημένη αναφορά βεβαίως και στον Νίκο Σκαλκώτα, δόξα της Ευρώπης, της Ελλάδος και ασφαλώς του γεννησιμιού τόπου του. Της Χαλκίδας.
Ο μουσουργός έφυγε νέος, αλλά πρόλαβε ν? αφήσει τα δείγματα της αξίας του.
…Η Χαλκίδα… Ηταν μια γρήγορη καταφυγή αναψυχής για σίγουρη ανάπαυση και χαρά… Πολλοί δικοί μας από Φιλοθέη, Χαϊδάρι, Ελευσίνα, Μέγαρα έφευγαν για διήμερη παραμονή στον δημοφιλέστατο προορισμό.
Να δούμε τα ´όμορφα νερά´… έλεγαν τρυφερά, για τις έξι ώρες ένθεν των υδάτων και έξι ώρες κακείθεν των… θαυμάτων!
Υδάτινων πάντα!
Οι θαλασσινές και αλμυρές μυρωδιές του Ευβοϊκού και τα μυστικά στο κοχύλι του γιαλού, πάντα κρύβουν διηγήσεις παλιές· που γοητεύουν τους επισκέπτες και τους προσφέρουν το πανάρχαιο νήμα από το γνήσιο και αρχέγονο ´μπρισίμι´ της ζωής του τόπου. Που κρατώ κι εγώ γλυκά, στον ´χάρτη´ των ενθυμημάτων μου…
