Είναι πραγµατικά πολύ δύσκολο και περίπλοκο να γράψεις για τον πανεθνικό ζήλο της 28ης Οκτωβρίου.
Και είναι δύσκολο γιατί ο εθνικός µιλιταρισµός των άκρων ηττήθηκε κατά κράτος τον 20ο αιώνα και γιατί ο φιλελευθερισµός κυριαρχεί στην Ευρώπη.
Τότε λοιπόν γιατί πρέπει να θυµόµαστε το έπος των προγόνων;
Σίγουρα υπάρχουν άλλοι, περισσότεροι ειδικοί, να το απαντήσουν αυτό, που έχουν µελετήσει όλη τη “χαρτούρα” των ιστορικών βιβλίων.
Θα ’θελα τώρα µόνο να γράψω δύο λόγια, για την ορµή και το πάθος των Ελλήνων.
Αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί από τότε µέχρι σήµερα µεσολάβησαν τρεις γενιές.
Απαραίτητα βέβαια τα σχολικά βιβλία για το έπος, µα για το πάθος των Ελλήνων, για την ορµή τους στα Αλβανικά βουνά, θαρρώ πως ταιριάζει αυτό που µου είπε πρόσφατα µια κυρία: «Ανατριχιάζω, µου είπε, όταν ακούω τον εθνικό µας ύµνο».
Είναι σίγουρα ο ωραιότερος στον κόσµο.
Αυτό ναι, είναι πάθος για να υπερασπιστείς την πατρίδα όταν κινδυνεύει.
Σήµερα βέβαια οι ειδικοί µιλούν για την εξωτερική πολιτική, για τη διπλωµατία, για το “πεδίο”, γιατί ο Β΄ Παγκόσµιος Πόλεµος κατέστρεψε την υφήλιο.
Καλά κάνουν λοιπόν και µιλούν γι’ αυτά.
Μα τώρα δα, που ηχούν παιάνες, αξίζει να µνηµονεύσουµε το πάθος, το “συνανήκειν”, την ορµή µας.
Γιατί η ορµή µας είναι ο ελεύθερος βίος µας.
