Είναι γεγονός ότι σε κάθε ιστορική επέτειο για το κοµµουνιστικό κίνηµα – ιδιαίτερα αν πρόκειται για επέτειο που φέρνει στο νου ηγέτες του κινήµατος, η δράση των οποίων είναι δεµένη µε κοσµοϊστορικά γεγονότα – τότε η µνήµη γίνεται ένα µε το σήµερα.
Όχι µόνο γιατί αποτιµά το επαναστατικό τους έργο, µα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναµη για το µέλλον της ιστορικής εξέλιξης. ∆ύναµη, που συµβάλλει στη διαµόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Έτσι µόνο µπορεί να µετατρέπεται σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισµού, την οικοδόµηση του σοσιαλισµού και της κοµµουνιστικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη µεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσµιο κοµµουνιστικό κίνηµα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν, έναν από τους κλασικούς της κοσµοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνοµα: Μαρξισµός – Λενινισµός.
Ήταν 21 Γενάρη του 1924 που η καρδιά του Βλαντιµίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν έπαψε να χτυπά, Μα η κληρονοµιά που άφησε τον κράτησε και τον κρατά ζωντανό στην καρδιά και το νου των απλών ανθρώπων του µόχθου.
Το τεράστιο ιστορικό έργο του Λένιν αποκαλύπτει ότι το σύνθηµα «σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα» προβάλλει ως η µόνη ελπίδα των λαών σήµερα. Ο καπιταλισµός είναι ιστορικά ξεπερασµένος. Η οικονοµική κρίση του στις µέρες µας αποκαλύπτει ότι τα ιστορικά του όρια είναι ξεπερασµένα.
Το όνοµα του Λένιν είναι ταυτισµένο µε τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά η επανάσταση δεν είναι έργο µιας πράξης. Πίσω από το συγκεκριµένο γεγονός, τοµή στην Ιστορία της ανθρωπότητας γιατί άνοιγε ο δρόµος του περάσµατος από τις ταξικές κοινωνίες στον κοµµουνισµό, την αταξική κοινωνία, υπάρχει ένα τεράστιο επαναστατικό έργο, συνέχεια του έργου των Μαρξ – Ενγκελς. Αλλά και µετά την πραγµατοποίηση της Επανάστασης, υπάρχει η πορεία της οικοδόµησης του σοσιαλισµού, τις βάσεις της οποίας, θεωρητικά και πρακτικά, ανέπτυξε ο Λένιν.
Ο Λένιν, λοιπόν, είναι ταυτισµένος µε την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη του µαρξισµού στην εποχή του ιµπεριαλισµού, αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόµησης της νέας κοινωνίας. Ταυτόχρονα, είναι ταυτισµένος µε την επαναστατική πρακτική, σπουδαίο, επίσης, ζήτηµα και διαλεκτικά δεµένο µε τη θεωρία, προκειµένου η εργατική τάξη, να ανταποκριθεί στο ιστορικό έργο του περάσµατος των κοινωνιών από τα εκµεταλλευτικά συστήµατα στην κατάργηση της εκµετάλλευσης, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.
Αυτό το έργο, που δίκαια πήρε τη θέση του στην Ιστορία του παγκόσµιου εργατικού κινήµατος, ο λενινισµός, είναι ο µαρξισµός στην εποχή του ιµπεριαλισµού, και ο Λένιν αποτελεί µαζί µε τους Μαρξ – Ενγκελς τους θεµελιωτές της κοσµοθεωρίας της εργατικής τάξης, για την παγκόσµια νίκη του κοµµουνισµού.
Το όνοµα – σύµβολο
Ο Βλαντιµίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, αυτό είναι το πραγµατικό όνοµα του Λένιν, είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής στις 22 Απρίλη 1870, στην πόλη Σιµπίρσκ στο Βόλγα.
Η επαναστατική του δράση ξεκινά από τα νεανικά του χρόνια. Καταπιάνεται µε τη µελέτη του µαρξισµού, αλλά και τη διάδοσή του στους εργάτες της Πετρούπολης, µε τους οποίους συνδέεται από τα φοιτητικά του χρόνια.
Επιµένει στην προπαγάνδα και τη ζύµωση, εκλαϊκεύοντας το µαρξισµό στους εργάτες, αλλά, ταυτόχρονα, ο ίδιος δουλεύει για την ανάπτυξη του επιστηµονικού σοσιαλισµού στη Ρωσία, µε πρώτο στόχο την αντιµετώπιση του ναροντνικισµού. Οι ναρόντνικοι πίστευαν και προπαγάνδιζαν ότι η Ρωσία θα φτάσει στο σοσιαλισµό µέσα από την αγροτική κοινότητα. Το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεµούν τους σοσιαλδηµοκράτες» είναι σταθµός για τη διάδοση του µαρξισµού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης και, ταυτόχρονα, ένα αποτελεσµατικό θεωρητικό όπλο ενάντια στο ναροντνικισµό.
Επίσης, το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισµού στη Ρωσία», που θεµελιώνει το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στη Ρωσία και αναδεικνύει τη δυνατότητα της µικρής, αλλά συγκεντρωµένης εργατικής τάξης, να ηγηθεί της επανάστασης, ανοίγει το δρόµο για τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας µε το επαναστατικό κίνηµα στη Ρωσία.
«…δώστε µας µια οργάνωση επαναστατών…»
Συµµετέχοντας και καθοδηγώντας ένα µαρξιστικό όµιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται µε την ίδρυση επαναστατικού κόµµατος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίµακα και σαν πρώτο βήµα συνενώνει τους µαρξιστικούς πυρήνες στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την «Ένωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης», το 1895. Έλεγε δε χαρακτηριστικά: «… δώστε µας µια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουµε τη Ρωσία!».
Ο µαρξισµός της εποχής του ιµπεριαλισµού
Ο λενινισµός είναι ο µαρξισµός της εποχής του ιµπεριαλισµού και των προλεταριακών επαναστάσεων, της εποχής του περάσµατος της ανθρωπότητας από τον καπιταλισµό στο σοσιαλισµό και της οικοδόµησης της κοµµουνιστικής κοινωνίας,
Στα έργα του, ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριµενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά µέρη του µαρξισµού – τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονοµία και τον επιστηµονικό κοµµουνισµό.
Ο ίδιος θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισµό. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι µε τη µελέτη, του ιµπεριαλισµού, και το αναπόφευκτο των πολέµων στην εποχή του για το µοίρασµα του κόσµου, καθόρισε και την τακτική της µετατροπής του ιµπεριαλιστικού πολέµου από την εργατική τάξη των εµπόλεµων ιµπεριαλιστικών κρατών, σε εµφύλιο πόλεµο για την ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία. Τακτική, η οποία δικαιώθηκε µε την Οχτωβριανή Επανάσταση. Τόλµησε, επίσης, και δικαιώθηκε, να αντιταχθεί στη ∆εύτερη ∆ιεθνή, ως την αποχώρηση των µπολσεβίκων και όλων των συνεπών επαναστατικών δυνάµεων απ’ αυτήν, προκειµένου να ιδρυθούν στην πορεία επαναστατικά, κοµµουνιστικά κόµµατα, για να καθοδηγήσουν την ταξική πάλη της εργατικής τάξης, κόντρα στην παλιά σοσιαλδηµοκρατία, που συµβιβάστηκε µε την αστική τάξη και στην πορεία διαχειρίστηκε και τα συµφέροντά της ενάντια στους λαούς. Οι µπολσεβίκοι σήκωσαν ψηλά τη σηµαία του διεθνισµού και µε την καθοδήγηση του Λένιν έκαναν στη διάρκεια του πολέµου αποτελεσµατική πάλη για τη συσπείρωση όλων των διεθνιστικών στοιχείων, για την ίδρυση της τρίτης Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς.
Ο Λένιν επεξεργάστηκε τη δυνατότητα να σπάσει η αλυσίδα του ιµπεριαλισµού µε την απόσπαση κρατών απ’ αυτόν, αναπτύσσοντας τη θεωρία του αδύνατου κρίκου. Θεµελίωσε επιστηµονικά τη δυνατότητα της νίκης του σοσιαλισµού αρχικά σε µια ή σε µερικές χώρες. Η Ρωσία το 1917 ήταν ακριβώς ο αδύνατος κρίκος στην αλυσίδα του διεθνούς ιµπεριαλισµού, στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισµού.
Τεράστιο το θεωρητικό έργο του µεγάλου επαναστάτη που αποτελεί ανεξάντλητη πηγή άντλησης πείρας κάθε αγωνιστή και κάθε επαναστάτη.
*Ο Σπύρος ∆αράκης
είναι π. πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ
πρώην δήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του
∆.Σ του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και
χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄
(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
