Θανάσης Κ. Κάππος: «Το ποδόσφαιρο είναι και πολιτική»

«Το ποδόσφαιρο είναι και πολιτική» λέει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Θανάσης Κ. Κάππος, που με το τρίτο βιβλίο της σειράς “Αριστερά και Ποδόσφαιρο” που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες συνεχίζει ένα ταξίδι στο οποίο διερευνώνται όλα αυτά που συνδέουν το δημοφιλέστατο άθλημα με την εξουσία και την πολιτική.

Στο βιβλίο πέρα από τις 15 ιστορίες βγαλμένες από την ιστορία και το παρελθόν του ελληνικού και του διεθνούς ποδοσφαίρου, ξεχωρίζουν και δύο συνεντεύξεις έκπληξη με θέμα πάντα την στρογγυλή θεά από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα αλλά και το συγκρότημα των Social Waste.
Για το βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Αλήθεια” ο Θ. Κάππος μίλησε στα “Χ.Ν.”, μια μέρα πριν από τα όσα θλιβερά διαδραματίστηκαν στην Τούμπα.

• Γιατί ένα βιβλίο για την Αριστερά, το ποδόσφαιρο και την Πολιτική, ειδικά αυτήν την εποχή ;
Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη περίοδος για να βγει ένα τέτοιο βιβλίο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο. Τι εννοώ: Μέσα από περίπτερα, τα ψιλικά και τα κέντρα τύπου σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε μια ιδιαίτερα προσιτή τιμή (6,50ευρώ) ώστε να είναι προσβάσιμο σε όλους σε μια ιδιαίτερα δύσκολη οικονομικά συγκυρία.

• Υπάρχει κάποια από τις ιστορίες που περιγράφεις στο βιβλίο σου που σε έχει “αγγίξει” περισσότερο στην καρδιά και στο μυαλό;
Νομίζω πως ναι. Είναι η ιστορία του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Ο προπονητής με τις περισσότερες επιτυχίες, τόσο εντός όσο και εκτός Ισπανίας, με την Ρεάλ και την Εθνική Ομάδα. Ένας προπονητής παράδειγμα για ένα τόσο “δύσκολο” χώρο όπως η Πριμέρα Ντιβιζιόν, που κέρδισε τον σεβασμό όλων, εχθρών και φίλων. Ένας αντί-σταρ κομμουνιστής προπονητής που πέτυχε εκτός από τις μεγάλες ποδοσφαιρικά επιτυχίες και το πολιτικά ακατόρθωτο: Nα κερδίσει τον “αντίπαλο” στην ίδια του την έδρα. Οι “ναρκοθετήσεις”, καθημερινό φαινόμενο, ακόμη και στις ραδιοφωνικές του συνεντεύξεις. Αυτός τον χαβά του, συνέχιζε τις ποδοσφαιρικές του επιτυχίες και την συλλογή τροπαίων.
Και όπως κάνουν οι αθόρυβοι ήρωες  όταν είδε πως το ταξίδι έλαβε τέλος, σιωπηλά και αθόρυβα αποχαιρέτησε και έφυγε. Χωρίς πολλά πως και γιατί. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε και ο ποδοσφαιρικός Αλέξης Τσίπρας. Θυμόταν τα πάντα με απόλυτη λεπτομέρεια και ακρίβεια “δευτερολέπτου”. Εκεί, που με εξέπληξε περισσότερο ήταν όταν άρχισε να μου μιλάει για το Βαγιέκας και τη Ράγιο Βαγιεκάνο. Μια συνέντευξη που αν κάποιος δεν ξέρει πως είναι του πρωθυπουργού, θα νομίζει πως ανήκει σε φίλαθλο με άριστη γνώση και τεκμηριωμένη άποψη για το ποδόσφαιρο.

• Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία στη συγκέντρωση του υλικού και στην καταγραφή των ιστοριών αυτών; Έκανες κάποια επιλογή στις ιστορίες που παρουσιάζεις, υπήρξαν κάποιες που άφησε απέξω για κάποια επόμενη δουλειά ;
Οι πηγές ήταν πολλές και το υλικό μεγάλο. Υπήρχαν και άλλες ιστορίες που τελικά δεν συμπεριελήφθησαν στην παρούσα έκδοση γιατί θα αποτελέσουν κομμάτι του τέταρτου μέρους για την Αριστερά και το ποδόσφαιρο που δουλεύεται ήδη.
Εκεί, θα φιλοξενηθούν αποκλειστικά συνεντεύξεις μεγάλων ποδοσφαιριστών και πολιτικών για την Αριστερά και το ποδόσφαιρο. Ένα παράδειγμα: Xαβιέρ Ζαννέτι. Ο πρώην καπιτάνο της Ίντερ και κάμποσες ακόμα ποδοσφαιρικές και πολιτικές εκπλήξεις!

• Ζούμε την εποχή που η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού αλλά ειδικά του ποδοσφαίρου έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα. Αυτό τελικά κάνει καλό στο σπορ ή του κάνει ζημιά; Και πια πρέπει να είναι η θέση της αριστεράς απέναντι σε αυτήν την εμπορευματοποίηση ;
Eδώ, όχι πως θα άλλαζε πολύ τα πράγματα, αλλά η ευθύνη της επίσημης αριστεράς είναι διαχρονική και σοβαρή. Χωρίς να εξαιρείται κανείς, σε επίπεδο ηγεσίας και υψηλών κλιμακίων. Δεν νομίζω πως παρακολουθούσαν αλλά ούτε και σήμερα πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν ποδοσφαιρικούς αγώνες, να αφουγκραστούν τις ανάγκες της νεολαίας όπως αυτές εκφράζονται και μέσα στο γήπεδο που είναι ένα σοβαρό μέσος κοινωνικοποίησης και έντονης πολιτικοποίησης.
Προτιμούν να συνεδριάζουν και να συνεδριάζουν ξανά, θεωρώντας επιδερμικά και επιπόλαια το ποδόσφαιρο ως όπιο του λαού, γεγονός που δείχνει πολλά αναφορικά με την γενικότερη όχι τυπική αλλά ουσιαστική παρέμβαση στα χαμηλότερα και πιο λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Όσο για την εμπορευματοποίηση και την “αλλοίωση” βασικών συστατικών του ποδοσφαίρου, ο μεγάλος Εδουάρδο Γκαλέανο τα εξηγεί πολύ όμορφα: «Τα παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες τα διαχειρίζεται η FIFA που έχει την αυλή της στη Ζυρίχη, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, που βασιλεύει από τη Λωζάνη, και η εταιρία ΙSL Marketing, που κάνει τις δουλειές της στη Λουκέρνη. Και οι τρεις αυτοί πανίσχυροι οργανισμοί έχουν την έδρα τους στην Ελβετία, μια χώρα γνωστή για το καλό σημάδι του Γουλιέλμου Τέλλου, την ακρίβεια των ρολογιών της και τη θρησκευτική προσήλωση στο τραπεζικό απόρρητο. Συμπτωματικά, και οι τρεις διακρίνονται για την εξαιρετική διακριτικότητα τους σε ό,τι αφορά το χρήμα που περνάει από τα χέρια τους κι εκείνο που παραμένει στα χέρια τους».

• Μήπως από πολλούς συγγραφείς που έχουν κάνει κάτι ανάλογο υπάρχει μια υπερβολική συσχέτιση του ποδόσφαιρου με την πολιτική προσπαθώντας έτσι να “παντρέψουν” τις δύο μεγάλες τους αγάπες. Εννοώ δηλαδή ότι για πολύ κόσμο το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα απλά, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο ; Πως βλέπεις αυτές τις απόψεις;
Είναι κάτι στο οποίο ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση. Στην περίπτωση της δικής μου δουλειάς, που χρωστάει πολλά σε ανθρώπους όπως ο Σάββας Παπάζογλου, κ.α., αναζητείται και ίσως κατ΄ ελάχιστο να έχει βρεθεί εκείνη η μαγεία της μυστικιστικής σχέσης μεταξύ Αριστεράς (πολιτικής) και ποδοσφαίρου. Από τον Σόκρατες, μέχρι τον Μετίν Κούρτ, τον Ανδρέα Μουράτη, τον Σάββα που προαναφέραμε, και πάει λέγοντας.

• Κάνοντας ένα παραλληλισμό της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας με την ελληνική πολιτική σκηνή ποιόν θα έλεγε “Μέσι” της πολιτικής σκηνής της Ελλάδας, ποιόν “Μαραντόνα” ή “Σώκρατες” και ποιόν “Γκοικοετσέα” (γνωστός για το όχι και τόσο καθαρό παιγνίδι του) ;
Η ερώτηση σας κατά την γνώμη μου δεν έχει να κάνει με μεμονωμένα ποδοσφαιρικά πρόσωπα, αλλά με μια ποδοσφαιρική μεταφορά όπως τουλάχιστον τη φαντάζομαι εγώ στο μυαλό μου.
Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής και χωρίς καμία δεικτική πρόθεση έχουμε σε φαντασιακό σενάριο ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Παίζει η «Μπατσελόνα» με τον «Πανελευσινιακό». Χωρίς καμία δόση υποτίμησης στην μεγάλη ομάδα της Ελευσίνας και με την υπόθεση πως όλα γίνονται στο ποδόσφαιρο, το λογικό και το κάπως παράδοξο (πολιτικά) είναι το να μην χάσει η «Μπαρτσελόνα». Ίδωμεν. Ελπίζω να σας διαφώτισα.

•  Γνωρίζω ότι ασχολείσαι πολύ με τη “Μακρόνησο” και έχει γράψεις πολλά πράγματα σχετικά στην ΕΦΣΥΝ. Ετοιμάζεις κάτι και για αυτό ;
Θέλω να πιστεύω πως σύντομα: Θα νικήσει επιτέλους, η Ιστορική Μνήμη.

Δεν υπάρχει Νο politica στο ποδόσφαιρο

• Την ίδια στιγμή που βλέπουμε οπαδούς να εμφανίζονται με πολιτικά σύμβολα και μορφές στις κερκίδες, υπάρχουν και άλλοι που είναι της λογική “Νο pοlitica”…
Το ποδόσφαιρο χωρίς την συνύπαρξη του με την πολιτική, στην οποία έκφανση της, δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει. Είναι μια διαχρονική πραγματικότητα που την συναντάμε εδώ και δεκαετίες σε όλες τις εκφάνσεις της. Τι εννοώ: Aπό τον Μαραντόνα και τον «έρωτα» με τον Φιντέλ Κάστρο, τον Ούγκο Τσάβες και τον Τσε, τους οπαδούς της Λιβόρνο και το επικό «Bella Ciao», τον Κριστιάνο Λουκαρέλλι και το περίφημο «Τenetevi il Mlilliardo» (Κρατήστε το εκατομμύριο). Ένα βιβλίο στο οποίο εξηγεί και επεξηγεί τα πάντα. Για την πολιτική και την ποδοσφαιρική του ταυτότητα, για την ιδεολογική του στάση και για όλα. Υπάρχουν παραδείγματα και από την απέναντι ιδεολογικά πλευρά, τα οποία έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, τη δική τους φύση και αξίζει να εξεταστούν ενδελεχώς.