Η πλατεία της εξαθλίωσης

Να μπει φρένο στην υποβάθμιση της πλατείας 1866 ζητούν επιχειρηματίες και καταστηματάρχες της περιοχής σε συνάντηση που είχαν πρόσφατα με τη διοίκηση του Εμπορικού Συλλόγου Χανίων.
Μία πλατεία που μέχρι πριν από λίγα χρόνια η εικόνα της είχε ταυτιστεί με τους οικονομικούς μετανάστες που περίμεναν από νωρίς το πρωί για ένα μεροκάματο στα χωράφια ή στην οικοδομή. Ηταν τα χρόνια της ευημερίας.
Ωστόσο, με την κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας και την απαξίωση της αγροτικής παραγωγής, η περιοχή άλλαξε ξανά όψη, ενώ πολλοί μετανάστες πήραν τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα τους ή αναζήτησαν την τύχη τους αλλού.
Πλέον, η πλατεία 1866, με τις προτομές ηρώων και οπλαρχηγών που σφράγισαν με τη δράση τους επαναστάσεις του παρελθόντος, μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο σαν στέκι τοξικοεξαρτημένων και αστέγων.
Ανθρώπων που κατά κανόνα αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, στερούνται ιατρικής φροντίδας και βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας τα τελευταία χρόνια που είδε να σώζονται πολλές φορές οι τράπεζες, αλλά να καταδικάζονται βίαια στη φτώχεια χιλιάδες άνθρωποι. Είναι τα χρόνια της κρίσης.
Κι ίσως αυτό είναι που χαρακτηρίζει σήμερα την πλατεία: Οτι έχει μετατραπεί σε μια δημόσια “δεξαμενή” ανθρώπινης εξαθλίωσης, ως απόρροια των εφαρμοζόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Πολιτικών που “σκούπισαν”, εκτός από θέσεις εργασίας, μισθούς, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας.
Γι’ αυτό και το πρόβλημα της πλατείας 1866 δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους αστυνόμευσης ή επιχειρηματικών παρεμβάσεων, όταν καθημερινά όλο και περισσότεροι πολίτες καταλήγουν σε κάποια πλατεία… της εξαθλίωσης.
Γι’ αυτό και επί της ουσίας η πλατεία 1866 (και κάθε πλατεία) θα “σωθεί” μόνο αν μαζί της σωθούν και οι άνθρωποί της.