«Αν σου ζητούσα, Κύριε, ένα σπαθί/ της Πίστης Σου το Κάστρο να φυλάξω/ ποιο τάχα θέλεις να μου δώσεις;/ Αν Σου ζητούσα, Κύριε, ένα σπαθί/ στη μάχη του Καλού να πορευτώ/ που ’ναι το άρμα που στη μέση θα ζώσεις;/ Αν Σου ζητούσα, Κύριε, ένα σπαθί/ να πολεμήσω τους κακούς και τους εχθρούς σου/ ποια ’ναι η δύναμη που την ψυχή μου θ’ αρματώσεις;/ Ένα σπαθί που κόβει τα κεφάλια/ δεν το θέλω. Κύριε./ Δώσε μου το σπαθί που κόβει τις καρδιές./ Την αγάπη δώσε μου την παντοδύναμη, την Άγια./ Σίγουρο τόξο είναι και ρίχνει τις σαΐτες Σου/ π’ ανοίγουν όμορφες λαβωματιές». Το ποίημα “Αν Σου ζητούσα ένα σπαθί” του μακαριστού μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη.
«Ο σεβάσμιος γέροντας δεν αγαπά μόνο τους ανθρώπους, για τους οποίους έκανε αυτά που ξέρουμε. Αγάπησε και τα βουνά, όπου συνήθιζε ν’ ανεβαίνει και να κοιμάται, ακόμα και στις πιο δυσπρόσιτες κορυφές. Αγάπησε και τα δέντρα, τους θάμνους, τ’ αγριολούλουδα, τα ζώα και τα πουλιά. Για τα τελευταία, είχε φροντίσει και για τα σπίτια τους, όπως έλεγε, τους δυο φοίνικες που ήταν στην αυλή της Μητρόπολης, στην Κίσσαμο. Τους αγαπούσε ιδιαίτερα εκείνους τους ψηλούς και ωραίους φοίνικες, για τους οποίους έλεγε συχνά: «Αυτά τα δέντρα είναι οι πολυκατοικίες των πουλιών. Εδώ φωλιάζουν, παίζουν, τραγουδούν και κουρνιάζουν διάφορα πουλιά, δεκοχτούρες, περιστέρια, σπουργίτια… Είναι χαρά Θεού να τα βλέπεις και τα ακούς». Σπύρος Μ. Καστανάκης (Από το βιβλίο “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης”, εκδ. Ι. Μ. Κισσάμου και Σελίνου, 2008).
«Και οι μετακινήσεις του στην Αθήνα, χειμώνα – καλοκαίρι για να τρέξει στα Υπουργεία και τις Υπηρεσίες για τα Ιδρύματα και τις Τεχνικές Σχολές, με το λεωφορείο το αστικό, από το Κυψελάκι γίνονταν. Και όταν επέστρεφε στο οικοτροφείο αργά το απόγευμα, πάντα κάτι θα ’φερνε – λίγα μήλα ή κεράσια ή σταφύλια για τα παιδιά· κι όταν ανέβαινε από την Κρήτη όλο και κάτι είχε στο δέμα του. Η έγνοια του ήταν τα παιδιά. Να μη μας λείψει τίποτα, ενώ ο ίδιος ήταν ευχαριστημένος μ’ ένα πιατάκι χόρτα. Και όταν ο ίδιος δεν μπορούσε ν’ ανεβεί στην Αθήνα, γιατί, με τον κουβά στον ώμο (φωτ.), έκτιζε οικοτροφεία και σχολές στις επαρχίες μας, έστελνε τον “μικρό” τότε Ειρηναίο και μετέπειτα μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου και σημερινό Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, που κι εκείνος, εκινείτο, στις αυτές ιδέες και αρχές». Δημήτρης Κυριτσάκης.
«Ο λευίτης, ο Επίσκοπος Κισσάμου και Σελίνου, άνθρωπος απλός, σοφός, καταδεχτικός, κοσμαγάπητος, που αγρυπνά και φροντίζει. Και γύρω του στους τοίχους, οι πρόγονοι που τον κοιτάνε, τον εμπνέουν και τον παρακολουθούν: ασκητικά, στεγνά πρόσωπα, με φωτιά στα μάτια, οι δεσποτάδες της Κρήτης και οι ηγούμενοι των χρόνων της Τουρκοκρατίας. Αλλά αν αυτό είναι το σπίτι του Δεσπότη – ασκητή, παλαιό και αφρόντιστο, ό,τι είναι γύρω του είναι νέο και λαμποκοπά. Και είναι έργο του προσωπικό, καμωμένο μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Όλα για τα παιδιά, τα έρμα τα παιδιά των χωριών της Κρήτης, που πρέπει να κατέβουν απ’ τ’ άγρια βουνά τους, να μάθουν γράμματα στο Καστέλι, να μάθουν μια τέχνη!» Ηλίας Βενέζης (Από το βιβλίο του “Αρχιπέλαγος”, εκδ. “Εστία”).
«Ήταν γύρω στα 1960. Μια μέρα γύρισε ο κ. Αννουσάκης από την Αμερική και πήγε στον Επίσκοπο Ειρηναίο στο Καστέλι Κισσάμου και του λέει: “Σεβασμιότατε, ο Άγιος Σπυρίδωνας με βοήθησε πολύ και θέλω να επιχρυσώσω την εικόνα του”. “Μα οι Άγιοι ήσαν φτωχικά ντυμένοι, γιατί βοηθούσαν τους πτωχούς. Ούτε ο Θεός ούτε οι Άγιοι θέλουν ασήμια και χρυσάφια. Οι άνθρωποι έχουν τις ανάγκες. Να βάλεις τα χρήματα που θέλεις, έχω μαζέψει κι εγώ μερικά, να κάνουμε ένα γηροκομείο…”, η απάντηση του Δεσπότη. Έτσι ξεκίνησε κι έγινε το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο στο Καστέλι». Αθανάσιος Γαλανάκης, αδελφός του Παππού (Από το βιβλίο του “Μηνύματα ορθόδοξης ομολογίας και πίστης, εκδ. “Έρεισμα”, 2016).
«Μετρούμε την αγωνία του κόσμου και την ευθύνη μας για το μέλλον της ανθρωπότητας κι αποφασίζουμε να καταγγείλουμε τις παράλογες δαιμονικές δυνάμεις, που κυβερνούν τη ζωή μας, να αντιδράσουμε στον σφαλερό προσανατολισμό που ακολουθούμε και να χαράξουμε νέους, ίσιους δρόμους στη ζωή του κόσμου. Μετρούμε την αγωνία του κόσμου και την ευθύνη μας για το μέλλον και αποφασίζουμε την έκρηξη της ατομικής βόμβας στον ηθικό κόσμο: “Κηρύσσουμε την Επανάσταση των συνειδήσεων”». Ειρηναίος Γαλανάκης, Πεντηκοστή 1982 – με τη συμμετοχή του λαού.
Ανήμερα του Αγίου Ειρηναίου, επισκόπου Λουγδούνων (Λυών) Γαλλίας μνημονεύομεν Ειρηναίον Γαλανάκη. Τον μακαριστό μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Άγιον Ειρηναίο τον Χριστιανό. Πάντα ωσεί παρών, ευλογών και αγιάζων πάντας ημάς ο Παππούς. Μην λησμονώντας, ωστόσο, να ευχηθούμε “εις έτη πολλά” στον καλύτερο μαθητή του, τον από Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο Αθανασιάδη και στον μητροπολίτη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων Ειρηναίο Μεσαρχάκη, που άγουν σήμερα τα ονομαστήριά τους…
