«Απο τα άνω δυτικά θεωρία και αφού ξεναγήθηκαν στην έκθεση της αίθουσας Ελευθέριος Βενιζέλος και ενημερώθηκαν για την ιστορία και το έργο της Βουλής, παρακολουθούν τη συνεδρίαση 38 μαθητές και μαθήτριες από το 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας». Αυτό ανακοίνωνε χθες ο προεδρεύων της συνεδρίασης Τάσος Κουράκης. Τι ακουσαν αυτοί οι μαθητές; Πολιτικές ομιλίες; Επιχειρήματα; Αναλύσεις, σχέδιο και όραμα για το μέλλον της χώρας της οποίας τα χρέη θα κληρονομήσουν ως ενήλικοι;
Τίποτε από όλα αυτά. Αντίθετα έγιναν μάρτυρες ενός ακόμη “ομηρικού” καυγά, αυτή τη φορά ανάμεσα στους Πολάκη, Γεωργιάδη και Σαλμά. «Κατσε κάτω» , «παπαγαλάκια», «θα σε κλείσω φυλακή», «το παρεάκι σου», «κότα λυράτη» . Αυτό είναι το πολιτικό λεξιλόγιο που ακούστηκε χθες στο κοινοβούλιο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Ιδιαίτερα μέσα στα χρόνια της κρίσης η πολιτική αντιπαράθεση ξέπεσε σε ένα απαράδεκτο πεζοδρομιακό επίπεδο. Δυστυχώς πλέον, δεν είναι οι άναρθρες κραυγές και οι τραμπουκισμοί από τα έδρανα των Χρυσαυγιτών.
Η μόδα του “τσαμπουκαλεμένου” αγορητή έχει διεισδύσει σε όλες τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις. Αντί να πάντε άπαντες τις καταγγελίες τους στα δικαστήρια, βρίζουν ο ένας τον άλλο με στόχο να κλέψουν λίγα λεπτά δημοσιότητας στα κανάλια, να κάνουν τηλεθέαση. Τεραστιο το λάθος των βουλευτών.
Κανείς δεν τους ζήτησε να μιλούν με ξύλινο λόγο ή να συνταχθούν σε έναν ανούσιο καθωσπρεπισμό. Όμως, είναι μεγάλη η διαφορά από το να μιλάς στην καρδιά του πολίτη από το να μιλάς σα να κρέμεσαι στο κάγκελο από τα επίσημα ενός γηπέδου και ν’ απειλείς τον παράγοντα της αντιπάλου ομάδας. Αν βλέπουν λοιπόν τη βουλή σαν γήπεδο και δεν θέλουν να σοβαρευτούν, ας καταλάβουν ότι «τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα»…
