Η αντιμετώπιση έργων των προγόνων μας

Κύριε διευθυντά,
πριν από ένα χρόνο κατέρρευσε στο Κακοδίκι, μέσα στην εγκατάλειψη, η ιστορική μονότοξη πέτρινη γέφυρα που συνέδεε τις δυο πλαγιές της κατάφυτης λαγκαδιάς. Κοινό στοιχείο με την ομοιοπαθή γέφυρα του Κερίτη ήταν ότι είχε την ίδια περίπου ηλικία, αφού είχε κατασκευασθεί το 1903.
Ήταν η εποχή που η νεοσύστατη “Κρητική Πολιτεία” μέσω των εμπνευσμένων ανθρώπων που την κυβερνούσαν, με επικεφαλής τον Ελευθέριο Βενιζέλο,  είχε στρέψει το βλέμμα της και στην ύπαιθρο και αγωνιζόταν να δώσει στους ανθρώπους της στηρίγματα για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της εποχής και για να επουλώσουν τις πληγές που είχε αφήσει πίσω της η τουρκοκρατία.
Το ότι σήμερα οι γέφυρες που προανέφερα (αν και τα μεγέθη είναι διαφορετικά) δεν υπάρχουν πια αποτελεί μικρό δείγμα του πώς η Πολιτεία στις μέρες μας βλέπει τα έργα των προγόνων, κυρίως όμως του πώς αντιλαμβάνεται το χρέος που έχει προς ακρίτες της ζωής, εκείνους δηλαδή οι οποίοι επιμένουν να κρατούν ζωντανή την ελπίδα ακόμη και στο τελευταίο χωριό.
Ο ποιητής βέβαια είχε γράψει ότι “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή”, μου φαίνεται όμως ότι ούτε καν λίγη “δουλειά” έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες για να στηριχτεί η ύπαιθρος. Για τους δύσπιστους αψευδής μάρτυρας είναι τα έρημα χωριά μας.
Με τιμή
Γ. Ι. Λουπάσης