Ενας Ηρακλής… άλλο πράγμα!

Μάλιστα!
Και για μην απορεί ο βιαστικός αναγνώστης για τον αινιγματικό τίτλο μπαίνουμε τάχιστα στο θέμα!
Ο Θηβαίος Ηρακλής ήταν βεβαίως ένας ημίθεος, γιός του ζωηρού Δία και της παραπλανημένης Αλκμήνης, που από μωρό έδωσε δείγματα της δύναμής του όταν έπνιγε τα δυο φίδια που έστειλε η ζηλότυπη, απατημένη θεά Ήρα στην κούνια του! Έτσι ο ήρωάς μας επέζησε, πήρε την ανάλογη μόρφωση, έγινε άριστος ιππέας κι ηνίοχος, εκπαιδεύτηκε απ’ τους καλυτέρους δασκάλους στις επιστήμες, στη τοξοβολία, τη λιθοβολία και σ’ όλες τις πολεμικές τέχνες. Η Ήρα ωστόσο -καθώς λέει ο μύθος- ποτέ της δεν ησύχαζε με τις απιστίες του άταχτου συζύγου της κι όλο κάτιτι σκαρφιζόταν για να ενοχλεί τα πολλά του, εκτός γάμου, τέκνα!
Πάνω στα καλά του λοιπόν, παντρεμένο και με παιδιά πλέον, τρελαίνει ολότελα τον Ηρακλή και τον βάζει να…σκοτώσει όλη του την οικογένεια!
Κάπου εδώ εμφανίζεται στην ιστορία μας ο απαιτητικός βασιλιάς Ευρυσθέας στον οποίο ο χρησμός του μαντείου αναθέτει να τον υπηρετήσει 12 χρόνια για να εξιλεωθεί.
Δύσκολος ο Ευρυσθέας του ζητά «να κατεβάσει τον ουρανό με τ’ άστρα» κι έτσι προέκυψαν οι περίφημοι «Δώδεκα Άθλοι του Ηρακλέους» και μερικοί ακόμα όχι τόσο γνωστοί. Έτσι επέζησε στη μνήμη εκατοντάδων γενιών Ελλήνων ο γενναίος πρόγονος με τη λεοντή και το ρόπαλο στο χέρι που προτίμησε τον δύσκολο δρόμο της αρετής, μπήκε σε θυρεούς, έγινε νόμισμα, κατέληξε θρύλος κι έγινε κι ήρωας… διεθνής!
Τώρα γι΄ αυτό το «διεθνής» να μου επιτρέψετε να έχω κάποιους ενδοιασμούς, αφού εκατοντάδες συγγραφείς και κινηματογραφιστές όλου του κόσμου καταπιάστηκαν κατά καιρούς με ζέση με το θέμα, τους 12 Αθλους τους έκαναν 120, στον ημίθεο μας έδωσαν μύρια πρόσωπα και προσωπεία, σταδιακά μεταμορφώνοντάς τον σε κατιτί που δεν ξέρουμε και δεν είναι πια δικό μας…
Έλα όμως που ήλθε πρόσφατα στην… πόλη μας ένας…άλλος Ηρακλής να βάλει τα πράγματα στη θέση τους!
Που δεν ξεφεύγει «καθόλου» μα… καθόλου απ’ την μυθολογία, ούτε και απ’ τον Ηρακλή τον δικό μας -τον παλιό και τον καινούργιο- τον γνήσιο Έλληνα εννοούμε!
Τον πλήρως εκσυγχρονισμένο, δεκτικό και αποφασισμένο…
Αυτόν τον… άνετο υπερήρωα με το τζιν, το μακό μπλουζάκι, τα μαύρα του γυαλιά και το απαραίτητο μπλαζέ ύφος των… ημίθεων των καιρών μας…
Μόλις βγαίνει στη σκηνή, γιατί περί θεατρικής παράστασης πρόκειται- κάτι μας ψιθυρίζει μέσα μας «Αυτός είναι!» και δεν πέφτουμε έξω γιατί ευθύς αμέσως, εκεί που βαδίζει αμέριμνος να’ σου ο πρώτος Άθλος που πρέπει ταχύτατα να διεκπεραιώσει!!
Θα τα καταφέρει άραγε, όπως ο διάσημος προκάτοχός του;
Μα βέβαια!
Άνετος δεν ήταν κι εκείνος;
Ολίγον τι καταφερτζής δεν αποδείχτηκε;
Και ποιος μας λέει πως ο πολυμήχανος Οδυσσέας αυτόν δεν μιμήθηκε;
Στο τάκα-τάκα λοιπόν θα ξεμπερδεύουμε, με τα τρισδιάστατα γυαλιά το πρωταγωνιστού μας να του παραδίδονται στο τέλος κάθε άθλου, κι η συμβολική αυτή κίνηση να μας συνδέει ευθύς αμέσως με την επόμενη σκηνή!
Πριν όμως προχωρήσουμε σ’ ένα-δυο γνωστούς Άθλους ας πούμε και δυο λόγια για τον πατέρα Δία που ανυποχώρητος στέκει στο πλευρό του παιδιού και το βοηθά να κατανικά τις πονηριές της συμβίας του, αλλά και για τις κοπελιές της ιστορίας μας, τις μαθήτριες του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που έδωσαν την ψυχή τους στο καταπληκτικό αυτό «Θέατρο Επινόησης» που θέλει τα σώματα να γίνονται εύπλαστη ύλη, να μετατρέπονται σε σκηνικά, να σχηματίζουν τη σπηλιά του λέοντα της Νεμέας, τα πολλά κεφάλια της Λερναίας Υδρας, να μιμούνται και να μεταμορφώνονται σε ζώα, ακόμα και σε αντικείμενα.
Μας καθηλώνει στη σκηνή πάνω η γρήγορη κίνηση κι η εναλλαγή σκηνικών, ο χορός, το τραγούδι, ο ρυθμός!
Το Ωδείο πάλλεται από ζωντάνια κι ενεργητικότητα, διακρίνουμε το κέφι όλων των συμμετεχόντων, ο ένας συμπληρώνει άριστα τον άλλο στο δύσκολο αυτό εγχείρημα, εδώ βασιλεύει η συντροφικότητα, η σύμπνοια, οι κοινοί στόχοι που οδηγούν κάθε βήμα τους πάνω στην σκηνή…
Κι ο Ηρακλής μας να μην προλαβαίνει!
Ή μάλλον προλαβαίνει, και μια χαρά τα καταφέρνει!
Ετσι φέρνει μπρος στα δυο ορμητικά ποτάμια τα… διόδια, όπου φύγει-φύγει αυτά -για να μην πληρώσουν βεβαίως-βεβαίως- και πάνω στη βιάση τους ν’ αλλάξουν δρόμο πέφτουν στον… κόπρο του Αυγεία και τον διαλύουν…
Αλλά ο σύγχρονος, επινοητικός Ηρακλής δεν θα σταματήσει εδώ. Μόλις βρεθεί κοντά στ’ αεικίνητα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας τον πιάνουν ξαφνικά οι ευγένειες και προσέρχεται ιπποτικά στη φωλιά της μ’ ένα δωράκι! Το οποίο η Λερναία παίρνει ευχαρίστως, χωρίς να της περάσει καν απ’ το μυαλό των πολλών κεφαλιών της ότι της έδωσαν… βόμβα με αναμμένο φυτίλι που θα τη διαλύσει στο λεπτό!
Όχι παίζουμε!
Ή μάλλον παίζουμε ένα έργο καταπληκτικό -το «ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΆΘΛ(ι)ΟΙ»!- ευφάνταστο, ψυχαγωγικό που δεν του λείπουν ωστόσο τα μηνύματα και τα βαθύτερα νοήματα.
Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας μην πούμε άλλα!
Ας πούμε μόνο ότι όποιος δεν το είδε έχασε, πως ήταν κάτι ξεχωριστό, πως θερμά χειροκροτήθηκαν οι ερασιτέχνες μας του πολιτισμού που μας χάρισαν την ξεχωριστή αυτή βραδιά.
Κι ήταν πολλοί όσοι εργάσθηκαν για το άρτιο αποτέλεσμα που μας έκανε να γελάσουμε, αλλά και να σκεφτούμε τα κακώς κείμενα τη φυλής και κυρίως την προχειρότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονα Ελληνα, την οποία πληρώνει ακριβά στο τέλος…
Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν οι εθελοντές μας όλων των κλάδων, σαν τα παιδιά -από…19-69 χρονών!- που με προσήλωση, κέφι και πολλές… εργατοώρες έστησαν την ξεχωριστή αυτή κωμωδία!
Να συγχαρούμε όλους τους συμμετέχοντες: Την Άνδρη Θεοδότου και τον Δημήτρη Δεγαΐτη που έγραψαν τα κείμενα, το σκηνοθέτη Χρήστο Ραχιώτη, τη χορογράφο Ελενα Σταυροπούλου που δίδαξε τη κίνηση, τον υπεύθυνο ήχου Χρήστο Χούσο και τον ειδικό φωτισμού Μιχάλη Σκουλά.
Όπως επίσης και τους ηθοποιούς που πήραν μέρος: Την Αθανασοπούλου Ελενα, τη Μαρία Βούλγαρη, τη Γλυμιδάκη Κωνσταντίνα, την Ιωαννικείου Ελισάβετ, τη Κανελλοπούλου Κατερίνα, τον Κοκολάκη Νίκο, την Κοκολογιάννη Σοφία, τη Κοκοτσάκη Ελευθερία, την Κούνδουρου Γεωργία, την Κωστοπούλου Λιάνα, τον Μπουζάκη Απόστολο, την Ορφανουδάκη – Καπαγιωρίδου Χρύσα, την Τραχαλάκη Αριέττα, την Τραχαλάκη Δέσποινα και την Τσιβουράκη Γιωργία!
Να τους ευχαριστήσουμε όλους και να τους ευχηθούμε «Και στο άλλο με το καλό!»